Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η ληστρικότητα και η αντισυνοδικότητα της «Συνόδου» της Κρήτης

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.

Η ΛΗΣΤΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

(Ἐκ πηγῶν συνοδικῶν)

Τὶς πρῶτες ἐκτιμήσεις μας γιὰ τὴν λεγόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ συνῆλθε κολοβὴ καὶ ἀποδυναμωμένη στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (16-27 Ἰουνίου 2016), τὶς κάναμε μέχρι τώρα ἀρκετὲς φορὲς καὶ σὲ ἀρκετοὺς τόπους διορθοδόξως:

 Σὲ κοινὸ κείμενο ποὺ ἐκδώσαμε ὡς «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀμέσως μετὰ τὴν «Σύνοδο» μὲ τίτλο«Ἡ “Σύνοδος” τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης καὶ ἡ σύμπλευσή της μὲ τὸν Οἰκουμενισμό»· σὲ ἄλλο κοινὸ κείμενο ποὺ καταθέσαμε σὲ «Στρογγυλὴ Τράπεζα» ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κισινάου, πρωτεύουσα τῆς Μολδαβίας, στὶς 12 Ἰουλίου μὲ τίτλο«Ἀποτίμηση τῶν ἀποφάσεων τῆς “Συνόδου” τῆς Κρήτης»· σὲ συναντήσεις ποὺ εἴχαμε μὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στὶς Καρυὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ μὲ ἄλλους Πατέρες στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Πτολεμαΐδα· σὲ δεκάδες κηρυγμάτων καὶ ὁμιλιῶν σὲ ναοὺς καὶ μονές· σὲ πλῆθος τηλεφωνημάτων κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ ἐναγωνίως ζητοῦσαν νὰ πληροφορηθοῦν τί ἔγινε στήν «Σύνοδο» καὶ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε· καὶ τελευταῖα στὴν ὀρθοδοξότατη Γεωργία, ὅπου μᾶς δέχθηκαν ὁ σοφὸς καὶ γλυκὺς πατριάρχης Ἠλίας, συνοδικοὶ καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, κληρικοὶ καὶ ἡγούμενοι σὲ ναοὺς καὶ μοναστήρια. Ἀνταλλάξαμε ἀπόψεις γιὰ τὴν προβληματικὴ καὶ ἀμφισβητούμενη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, τὶς ὁποῖες ἐκοινολογήσαμε καὶ σὲ ὁμιλία καὶ ἀνοικτὴ συζήτηση ποὺ ἔγινε στὴν Τυφλίδα, τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς τετραήμερης ἐκεῖ παραμονῆς μας, (25-28.7.2016) σὲ μεγάλη αἴθουσα μὲ πολυπληθὲς ἀκροατήριο.

Κοινὸς τόπος ὅλων αὐτῶν τῶν ἐκτιμήσεων εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης διέψευσε καὶ τὶς προσδοκίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀνομασία της. Δὲν ἀντιμετώπισε κανένα ἐπεῖγον θέμα ποὺ τραυματίζει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερολογίου, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῆς Διασπορᾶς καὶ ἄλλα, καὶ δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος, οὔτε ἁγία, οὔτε μεγάλη, ὅπως ἀναλυτικὰ ἐξηγήσαμε.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η «Σύνοδος» της Κρήτης νόθος καρπός εξωσυζυγικών σχέσεων

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΝΟΘΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΕΞΩΣΥΖΥΓΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

1. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἐγκαταλείπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀναγνωρίζει ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς

Ὁ συνοδικὸς θεσμὸς δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ λειτουργεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μετὰ τὶς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους ἑπτὰ οἰκουμενικὲς συνόδους, μὲ τελευταία τὴν Ζ´ τῆς Νικαίας (787), καὶ τὶς μετὰ ταῦτα θεωρούμενες ἀπὸ πολλούς ὡς Η´ καὶ Θ´, τὴν ἐπὶ Μ. Φωτίου δηλαδὴ τὸ 879 καὶ τὴν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τοῦ 1341/1351, συνῆλθαν πολλὲς σύνοδοι μὲ εὐρύτερη ἢ μικρότερη σύνθεση καὶ μὲ σπουδαῖο συνοδικὸ ἔργο.

 ᾽Ακόμη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος πάμπολλες σύνοδοι, μὲ τὴν συμμετοχὴ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ τῶν πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ὡς καὶ ἱεραρχῶν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ αὐτὰ πατριαρχεῖα, ἀντιμετώπισαν τὰ ἀνακύψαντα θέματα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τὸν προσηλυτισμὸ Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ παπικοὺς καὶ προτεστάντες ἱεραποστόλους. Δὲν ἔπαυσε πάντως ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ καθεστὼς δουλείας καὶ αἰχμαλωσίας, νὰ ὀργανώνει μὲ τὴν δέουσα ἱεροπρέπεια τὰ τῆς διοικήσεως καὶ τῆς λατρείας της. Πλὴν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ρωσίας, ὅλες σχεδὸν οἱ ὀρθόδοξες χῶρες ἦσαν ὑπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό.

Ἡ παρακμὴ τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ἡ δημιουργία νέων κρατῶν, μὲ τὴν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στὶς κατὰ τόπους ἐκκλησίες, ἐμείωσαν τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ περιόρισαν τὴν δικαιοδοσία της, ἔδωσαν ὅμως νέα δυναμικὴ στὰ νέα ὀρθόδοξα κράτη νὰ ὀργανώσουν ἐλεύθερα τὰ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου καὶ νὰ λαμπρύνουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή. Οἱ μεταξύ τους βέβαια ἀνταγωνισμοὶ καὶ ἐθνοφυλετισμοί, ποὺ ἔφθασαν κάποιες φορὲς καὶ μέχρι τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, παρεμπόδιζαν τὴν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν καὶ ἔδιναν τὴν εἰκόνα μιᾶς διεσπασμένης Ἐκκλησίας, μολονότι δὲν ὑπῆρχε τίποτε ποὺ νὰ τὶς χωρίζει στὸ δόγμα, στὴ λατρεία καὶ στὴν διοίκηση. Ἡ μετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους καὶ τὸν α´ παγκόσμιο πόλεμο σταθεροποίηση τῆς πολιτικῆς καταστάσεως δὲν διήρκεσε πολύ, διότι ἀκολούθησαν ἡ Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 στὴ Ρωσία, ποὺ ἔθεσε τὴν μεγαλύτερη καὶ πιὸ δυνατὴ ὀρθόδοξη χώρα καὶ τὴν Ἐκκλησία της σὲ σκληρὸ ἀντιχριστιανικὸ διωγμό, δέσμια τῆς κομμουνιστικῆς δικτατορίας καὶ θηριωδίας, κατάσταση ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ λίγο καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες, πλὴν τῆς Ἑλλάδος. Ἦλθε κατόπιν ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922, μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων προσφύγων ποὺ ἐγκατέλειψαν τὶς πατρογονικές τους ἑστίες καὶ ἀπογύμνωσαν ἀπὸ ποίμνιο τὴν ἤδη ἀποδυναμωμένη ἀπὸ τὶς αὐτοκεφαλίες «Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων», ποὺ ἔγινε τώρα φτωχότερη.

Στὴν Δύση, ποὺ δὲν γνώρισε τὴν ἰσλαμικὴ τυραννία καὶ δικτατορία, ὁ Παπισμὸς γεμᾶτος ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοπεποίθηση συγκάλεσε τὸ 1870 τὴν Α´ Βατικάνειο Σύνοδο ὡς Οἰκουμενική, καὶ ἐδογμάτισε τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα, ἐνῶ οἱ Προτεστάντες διηρημένοι καὶ διεσπασμένοι ὀργάνωσαν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση ποὺ ὁδήγησε στὴν ἐξωτερική τους ἔστω ἑνότητα στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Μέσα σ᾽ αὐτὲς τὶς παγκόσμιες καὶ διαχριστιανικὲς διεργασίες θελήσαμε καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ δώσουμε τὸ παρόν, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε δῆθεν ἀπομονωμένοι καὶ ἀποδυναμωμένοι, ἀλλὰ ὅλος μαζὶ ὁ χριστιανικὸς κόσμος, ἑνωμένος καὶ δυνατός, νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν διπλὴ ἀπειλὴ τοῦ ἀθεϊστικοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ τοῦ ἐπιθετικοῦ Ἰσλάμ. Ἐγκαταλείψαμε ἔτσι τὴν παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση τῶν Δυτικῶν ὡς αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς πολιτικὰ καὶ πολιτιστικὰ πιὸ ἐπικίνδυνων ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ, καὶ ἀρχίσαμε νὰ ἐρωτοτροποῦμε μὲ τὴν Δύση μὲ τὴν περίφημη οἰκουμενιστικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ποὺ ἀπέστειλε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὀνομάζοντας γιὰ πρώτη φορὰ σὲ συνοδικὸ ἔγγραφο τοὺς αἱρετικοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες ὡς «ἐκκλησίες»[1].

Εκκλησιαστική αντιπροσωπεία από την Ελλάδα συνάντησε τον Πατριάρχη και Ιεράρχες της Εκκλησίας της Γεωργίας

Την αντιπροσωπεία αποτελούσαν οι π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης, π. Πέτρος Heers, π. Ματθαίος Vulcanescu, π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος και ο Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης.

Στο τέλος του περασμένου μηνός, συγκεκριμένα από 25 έως 28 Ιουλίου 2016, αντιπροσωπεία κληρικών της Εκκλησίας της Ελλάδος επισκέφθηκε το Πατριαρχείο Γεωργίας και τον Μακαριώτατο Καθολικό-Πατριάρχη πάσης Γεωργίας Ηλία Β’, και έτυχε της θερμής φιλοξενίας αυτού. Η αντιπροσωπεία απαρτιζόταν από τον πρωτοπρεσβύτερο και ομότιμο καθηγητή Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., π. Θεόδωρο Ζήση, τον καθηγητή Δογματικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, τον πρωτοπρεσβύτερο και εφημέριο της ενορίας αγίου Νικολάου Μητροπόλεως Πατρών, π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, τον πρωτοπρεσβύτερο και εφημέριο της ενορίας Προφήτου Ηλιού, Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, Μητροπόλεως Ιερισσού και Αγίου Όρους, π. Πέτρο Χίρς και τον πρωτοπρεσβύτερο και εφημέριο της ενορίας Παναγίας Οδηγήτριας, Λόφου Βώκου, Μητροπόλεως Πειραιώς, π. Ματθαίο Βουλκανέσκου.

Η αντιπροσωπεία είχε σημαντικές συναντήσεις με τους, αρμοδίους για διορθόδοξες υποθέσεις, ιεράρχες της Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας, καθώς και με την Α. Μακαριότητα, τον Καθολικό -Πατριάρχη πάσης Γεωργίας Ηλία Β’ ο οποίος φιλοφρόνως δέχθηκε στη θερινή κατοικία του και τίμησε τους προσκεκλημένους από την Ελλάδα, με αβραμιαία και θερμή φιλοξενία σε πνεύμα αδελφικής αγάπης και ειλικρινούς συνεργασίας, καθ’ όλο το διάστημα της πενθήμερης επισκέψεως.

Ο σκοπός της επισκέψεως ήταν διπλός: αφενός μεν να εκφράσει – εκ μέρους όλων των πιστών Ορθοδόξων χριστιανών στην Ελλάδα – την εγκάρδια ευγνωμοσύνη προς τον Πατριάρχη, την Ιεραρχία και τον πιστό λαό της αξιοσέβαστης και μαρτυρικής Εκκλησίας της Γεωργίας, για την Ομολογία τους της Ορθοδόξου Πίστεως έναντι της ανόδου – εν συνόδω – του συγκρητιστικού οικουμενισμού και, αφετέρου, να συμβουλευθεί και να έχει κατ’ ιδίαν συζήτηση με την Α. Μακαριότητα τον Πατριάρχη Γεωργίας και τους Ιεράρχες, σχετικά με την ενδεδειγμένη απάντηση στην ανορθόδοξη «Σύνοδο της Κρήτης».

Ειδικότερα, χαιρετίστηκε η πιστή προσήλωση της Εκκλησίας της Γεωργίας στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, όπως αποδεικνύεται από την σταθερή απόφασή της να αποχωρήσει εδώ και είκοσι χρόνια και να μείνει μακριά από το λεγόμενο  «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», αυτό το συγκρητιστικό-οικουμενιστικό και εν πολλοίς προτεσταντικό στην επιρροή του Σώμα - μια απόφαση-υπόδειγμα για όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Επιπλέον, η πιστότητα αυτή έγινε περισσότερο πρόδηλη με την στάση που τήρησε η Εκκλησία της Γεωργίας, ως προς τα κείμενα και την όλη διοργάνωση της ατυχώς αυτοαποκαλούμενης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου», η οποία έλαβε χώρα τον περασμένο Ιούνιο και δεν ήταν παρά μια περιορισμένης αντιπροσωπευτικότητας επισκοπική διάσκεψη, μικρής μερίδας επισκόπων, οι οποίοι αντιπροσώπευαν λιγότερο από το ήμισυ του πληρώματος των Ορθοδόξων πιστών.

Οι συζητήσεις μας επικεντρώθηκαν στα προβλήματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την καινοτόμο και ανορθόδοξη «Σύνοδο της Κρήτης», αλλά και στην απαραίτητη απάντηση σ’ αυτήν επί τη βάσει των δογμάτων και των Κανόνων της Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Η ελληνική αντιπροσωπεία των κληρικών υπογράμμισε την ανάγκη για μια ξεκάθαρη απόρριψη τόσον της μεθοδολογίας, όσον και της όλης διοργάνωσης της Συνόδου και των καινοτόμων και ανορθοδόξων κειμένων, τα οποία υιοθετήθηκαν στο πλαίσιό της, ενώ επίσης τονίστηκε η ανάγκη για διοργάνωση μιας νέας Ορθοδόξου Συνόδου, ως έμπρακτη απάντηση.

Ο Πατριάρχης Γεωργίας, αφού καλωσόρισε τους επισκέπτες του και εκθείασε την αγάπη και αφοσίωσή τους στην Εκκλησία και την Πίστη, τους διαβεβαίωσε ότι «δεν υπάρχουν πολλές εκκλησίες, αλλά μόνον μία Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία …και, πρόσθεσε, ότι «αυτός και η Ιερά Σύνοδος «θα εργαστούν για την ενότητα όλων των Ορθοδόξων, η οποία μπορεί να εξασφαλιστεί μόνον επί τη βάσει της άπαξ παραδοθείσας Πίστεως». Από την πλευρά τους οι αντιπρόσωποι της Εκκλησίας της Γεωργίας στις πανορθόδοξες συνόδους, μητροπολίτες, Ζουκδίδι, Γεράσιμος και, Ακαλτσίχης Θεόδωρος, υπογράμμισαν την προσήλωση της Εκκλησίας τους στην προ-συνοδική απόρριψη των ανορθοδόξων Κειμένων της Συνόδου, με τίτλο «Το Μυστήριο του Γάμου και τα κωλύματα αυτού» και «Οι σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο». Επιπλέον, τόσον ο Πατριάρχης όσον και οι Μητροπολίτες δήλωσαν ότι τα Κείμενα της Συνόδου θα μεταφραστούν στη Γεωργιανή γλώσσα, θα εξεταστούν και πρόκειται να εκδοθεί επίσημη απάντηση, μετά από τη γενική συνεδρίαση της Ιεραρχίας τους, τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Σε γενικές γραμμές, τόσο οι φιλοξενούμενοι κληρικοί όσο και οι οικοδεσπότες αδελφοί τους, βρήκαν κοινό έδαφος και ομοφρόνως τοποθετήθηκαν σε όλα τα ζητήματα πίστεως, εν σχέσει προς το Δόγμα της Εκκλησίας και τα όρια Αυτής. Συμφώνησαν δε στην ανάγκη να συνεχιστεί αδιάπτωτος ο αγώνας, για την Ορθόδοξη Ομολογία Πίστεως, εν όψει της εξάπλωσης του συγκρητιστικού οικουμενισμού. Έδωσαν αμοιβαία υπόσχεση να εξακολουθήσουν τη συνεργασία τους προς αυτήν την κατεύθυνση, στο άμεσο μέλλον.

Εκτός από τις προαναφερθείσες συναντήσεις και διαβουλεύσεις, προσφέρθηκε αφειδώς στους επισκέπτες κληρικούς από την Ελλάδα, μια εξαιρετική φιλοξενία, για την οποία τόσο φημίζεται ο λαός της Γεωργίας, περιλαμβάνοντας ένα πλήρες πρόγραμμα επισκέψεων σε ιστορικούς προσκυνηματικούς τόπους της σεβασμίας Εκκλησίας της Γεωργίας.

Το φωτορεπορτάζ της επισκέψεως έχει ως εξής:

ΦΩΤΟ 1

Συνάντηση στο Πατριαρχείο με τους αρμοδίους Ιεράρχες (από αριστερά: π. Ματθαίος Βουλκανέσκου, π. Πέτρος Χίρς, μητροπολίτης Δαυϊδ, μητροπολίτης Γεράσιμος, π. Θεόδωρος Ζήσης, Μητροπολίτης Θεόδωρος, μοναχός Σεραφείμ (Ζήσης), π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος [βλ. ανωτέρω για πλήρη ονόματα και τίτλους]

 

ΦΩΤΟ 2

Δεξίωση υποδοχής στην Πατριαρχική  Κατοικία: (από αριστερά): π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης, π. Θεόδωρος Ζήσης, Ιεροδιάκ. Πέτρος, Πατριάρχης Ηλίας Β’, πρωτοπρεσβ. Καχάμπερ (Kakhaber), ιερομόν. Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, Μητροπ. Δαυΐδ (καθημ.), μητροπ. Θεόδωρος (καθημ.)

 

ΦΩΤΟ 3

Η αντιπροσωπεία των κληρικών, μαζί με τους μοναχούς της μονής Αγίας Τριάδος, Γεργέτι (στα Γεωργιανά: წმინდა სამება - Tsminda Sameba). Η εκκλησία βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Τσκέρι (παραπόταμος του Τέρεκ), σε υψόμετρο 2170 μέτρων, κάτω από το όρος Καζμπέγκι, λίγα μίλια μακριά από την Πατριαρχική Κατοικία.

 

ΦΩΤΟ 4

Γεύμα με τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σαμταβίσι και Γκόρι, Ανδρέα, εκπρόσωπο της Εκκλησίας της Γεωργίας στην προ-Συνοδική (της εν Κρήτη Συνόδου) Επιτροπή  

 

ΦΩΤΟ 5

Η αντιπροσωπεία με τους κληρικούς, οι οποίοι τη συνόδευσαν στην ιερά μονή της αγίας Νίνο, στο Μπόντβε, μαζί με την ηγουμένη Θεοδώρα.

 

ΦΩΤΟ 6

Συνάντηση με την ηγουμένη της ιεράς μονής της Θεοτόκου, Νέας Σουάμτα, Καχύλι, στο Τελάβι (από αριστ. Μητροπ. Δαυϊδ, π. Θεόδωρος Ζήσης και ηγουμένη Ιωάννα.

 

ΦΩΤΟ 7

Στον τάφο του προσφάτως ανακηρυχθέντος αγίου ασκητού, ομολογητού και δια Χριστόν Σαλού Γαβριήλ του Νέου (στα Γεωργιανά:გაბრიელი), ο οποίος γεννήθηκε στο Goderdzi Urgebadze στις 26 August 1929 και εκοιμήθη οσιακώς στις 2 November 1995. Βλ.http://www.gabrielberi.ge/eng/index.htm.

 

ΦΩΤΟ 8

Με τον ηγούμενο και τους πατέρες της ιεράς μονής Shio-Mgvime (στα Γεωργιανά: შიომღვიმე, Shiomghvime, σημαίνει «το σπήλαιο του Σίο»), ένα μεσαιωνικό μοναστικό συγκρότημα στη Γεωργία, κοντά στην πόλη Μτσχέτα.

 

ΦΩΤΟ 9

Ο καθεδρικός ναός Svetitskhoveli (στα Γεωργιανά სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარი, svet'icxovlis sak'atedro t'adzari; Σημαίνει ο καθεδρικός του Ζωντανού Στύλου). Το Svetitskhoveli, γνωστό ως το σημείο ταφής του Μανδηλίου του Χριστού, είναι μια από τις κυριότερες Ορθόδοξες εκκλησίες της Γεωργίας και από τα πλέον ιερά προσκυνήματα της περιοχής.

 

ΦΩΤΟ 10

Σύναξη κληρικολαϊκή στην Τιφλίδα: εικονίζεται ο π. Θεόδ. Ζήσης, απευθυνόμενος σε εκατοντάδες πιστούς, ομιλών για την ανορθόδοξη διοργάνωση και τα κείμενα της «Συνόδου της Κρήτης», και για την πρέπουσα Ορθόδοξη απάντηση σε αυτήν.

Εκ μέρους του ιστοτόπου του π. Πέτρου Heers Orthodoxethos

 

Από orthodoxethos.com και aktines

Ιωάννης Τάτσης: Κατά του Οικουμενισμού άνευ ακραίου ζηλωτισμού

 του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Η προαναγγελθείσα από ομάδα Αγιορειτών πατέρων διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά την Σύνοδο της Κρήτης αλλά και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί εντός και εκτός του Αγίου Όρους θέτει εκ νέου μπροστά μας ζητήματα που αφορούν στον τρόπο αντίδρασης απέναντι στους Οικουμενιστές.

Πρώτη και βασική αρχή που θα πρέπει να διακατέχει όσους αγωνίζονται υπέρ της ορθοδόξου πίστεως είναι η αποφυγή των δύο άκρων. Πολεμώντας τον επάρατο οικουμενισμό δεν πρέπει να οδηγούμαστε στον άκρατο ζηλωτισμό.

Η διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχη είναι πράξη ουσιαστική, μέσο αντίδρασης στην οικουμενιστική του πορεία, για τη λήψη του οποίου απαιτείται, πέραν της μελέτης των πατερικών κειμένων, η προσωπική αλλά και συλλογική προσευχή για την απόκτηση της εκ Θεού πληροφορίας που θα οδηγήσει στην απόφαση αυτή. Σε κάθε περίπτωση όποιος διακόπτει τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν θα πρέπει αυτομάτως να κρίνει ως αιρετικούς, οικουμενιστές ή φιλοοικουμενιστές όσους δεν προχωρούν στην διακοπή του μνημοσύνου σύμφωνα με τη δική του επιλογή.

Ασφαλώς η διακοπή του μνημοσύνου είναι πράξη που θα δρούσε αποτελεσματικά ως μέσο ανάσχεσης της πορείας των οικουμενιστών εάν αποφασιζόταν από επισκόπους ή τους Αγιορείτες ηγουμένους. Αλλά και στην περίπτωση αυτή, όσοι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα ανήκαν στις μητροπόλεις των επισκόπων που θα προχωρούσαν σε διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, δεν υποχρεούνταν σε «μετακίνηση» προς μία μητρόπολη στην οποία δεν θα μνημονευόταν ο Πατριάρχης. Ομοίως ιερομόναχοι του Αγίου Όρους ή και κληρικοί εκτός αυτού που διακόπτουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου δεν θα πρέπει αυτομάτως να διακόπτουν την κοινωνία με όσους συνεχίζουν, για τους δικούς τους λόγους, να μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Εάν τούτο επικρατήσει, οι Οικουμενιστές θα έχουν πετύχει ένα ακόμη στόχο, αυτόν της διάσπασης των πιστών που αγωνίζονται κατά του Οικουμενισμού και θα οδηγηθούμε και πάλι σε σχίσματα εντός της Εκκλησίας.

Η διακοπή της μνημόνευσης είναι ένα μέσο προειδοποίησης του Πατριάρχη ότι η πορεία του έχει εκτραπεί εκτός των ορίων που θέτουν οι άγιοι Πατέρες. Δεν είναι λόγος διάσπασης των πιστών. Διακόπτοντας τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν «τιμωρούμε» όσους συνεχίζουν να τον μνημονεύουν αλλά κρούουμε τον κώδωνα προς τον αποκλίνοντα από την αγιοπατερική μας παράδοση. Δεν πρέπει να δώσουμε χαρά στους οικουμενιστές ότι απαλλάχτηκαν από την ενοχλητική μας παρουσία και τον έλεγχο των απόψεων και των κινήσεών τους προσχωρώντας σε ζηλωτικού τύπου φατρίες υποκλεπτόμενοι από τον εκ δεξιών πειρασμό. Εξάλλου όσοι συνεχίζουν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και αυτοί αποτελούν στην παρούσα φάση τη συντριπτική πλειοψηφία, δεν σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν με όσα οικουμενιστικά εκείνος πράττει. Μια τέτοια γενίκευση είναι πέρα για πέρα αναληθής.

Η διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχη  ως εκκλησιαστική πράξη δεν αποτελεί από μόνη της την οριστική και τελική μάχη εναντίον της αίρεσης του Οικουμενισμού. Για την οριστική καταδίκη της αιρέσεως απαιτείται πνευματική εγρήγορση, αληθινή μετάνοια, εκ Θεού επίσκεψη, ανάληψη επισκοπικής ευθύνης, αφύπνιση των συνειδήσεων του κλήρου και του λαού, συνοδική αντιμετώπιση του ζητήματος και τελικά συνοδική καταδίκη της αιρέσεως και ομολογία της αληθούς ορθοδόξου πίστεως.

Επειδή οι οικουμενιστές γνωρίζουν να κινούνται μεθοδικά και με σχέδιο, όσοι αγωνιούν για τα ζητήματα της πίστης δεν θα πρέπει αντιθέτως να κινούνται βιαστικά, χωρίς περισυλλογή και προσευχή, χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους, σπασμωδικά και ακραία αλλά με φρόνηση και ταπείνωση ζητώντας προ πάντων τη γνώμη ανθρώπων της προσευχής και όχι μόνο μελετώντας πατερικά συγγράμματα. Φορείς της χάριτος του Θεού δεν είναι οι μελετητές των αγιοπατερικών συγγραμμάτων αλλά όσοι απέκτησαν την πείρα και το φρόνημα των αγίων Πατέρων. Αυτών τη γνώμη θα πρέπει να επιζητούμε και για τα κρίσιμα ζητήματα της πίστεως. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος στην προσπάθειά μας να πολεμήσουμε τον επάρατο οικουμενισμό να οδηγηθούμε στο άλλο άκρο του ζηλωτισμού, λόγω εγωισμού. Τότε θα έχουμε αστοχήσει ως ανεκπαίδευτοι νεοσύλλεκτοι της πνευματικής ζωής.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/7/2016