Τί εστί πάπας

Τον προσεχή Οκτώβριο συνέρχεται στην Κύπρο η ενδέκατη Σύνοδος της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών με θέμα το παπικό πρωτείο και το Βατικανό σπεύδει να προλειάνει το έδαφος δημιουργώντας εντυπώσεις. Η σχετική ειδησιογραφία αναφέρει ότι: "τη στήριξη του Βατικανού στις προσπάθειες που καταβάλλει για επίτευξη λύσης του Κυπριακού, μετάφερε ο Καρδινάλιος Ρενάτο Ραφαέλε Μαρτίνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια".

Η διαχρονική όμως και επιβεβαιωμένη ιστορικά ανθελληνική πρακτική του Βατικανού είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας των πραγματικών διαθέσεών του, που δεν είναι τίποτε άλλο από την αποκόμιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων οφελών στον διάλογο με τους Ορθοδόξους.

Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε ένα παλαιότερο αλλά πάντοτε επίκαιρο απόσπασμα συνεντεύξεως του π. Γεωργίου Μεταλληνού, που αναδεικνύει την ανθελληνική τακτική του Βατικανού. Η συνέντευξη του π. Γεωργίου δόθηκε στην δημοσιογράφο Λιάνα Κανέλλη στα πλαίσια της τηλεοπτικής εκπομπής «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα» (TV Seven, 1.9.1999), με θέμα την συζητουμένη τότε ακόμη επίσκεψη του πάπα στην Ελ­λά­δα.

Τι εστί πάπας;

Εις την Τουρκοκρατία υπάρχει μια σειρά έργων με τον τίτλο «τι εστί πάπας». Ο πάπας είναι διφυής και δισυπόστατος εις την ιδιότητά του, την πολιτική και την εκκλησιαστική-θρησκευτική. Πρώτον είναι βασιλεύς του κράτους του Βατικανού. Η επίσημη τιτλοφορία του πάπα είναι «Souve rain Vatican» Το Βατικανό δε είναι κράτος με τις γνωστές ποιοτικά και «πνευματικά» διαστάσεις. Παλαιότερα ονόμαζαν τον πάπα «Imperatorem totius mundi», δηλαδή «αυτοκράτορα όλου του κόσμου». Ας μείνουμε όμως στην εποχή μας. Είναι βασιλεύς, έχει πρωθυπουργό, έχει υπουργούς, πρεσβευτές-πρέσβεις, όπως είναι ο νούτσιος που υπάρχει στην Ελ­λά­δα. Ο παπισμός λοιπόν η ο πάπας υπό την πολιτική του ιδιότητα είναι το θλιβερότερο κατάλοιπο της φραγκοτευτονικής ρατσιστικής φεουδαρχίας, διότι ταυτόχρονα έχει και τις δύο ιδιότητες. Αλ­λά­ζει καπέλο, επιτρέψτε μου να το πω τόσο απλά, αλλάζει καπέλο και τη μια γίνεται βασιλιάς, την άλλη γίνεται εκκλησιαστικός αρχηγός. Αυτό είναι θεοκρατία. Ε­μεῖς δεν έχουμε θεοκρατία στην παράδοσή μας, γιατί κάνουμε διαχωρισμό των διακονικών εξουσιών, όπως τις ονομάζουμε, της πνευματικής και της πολιτικής η πολιτειακής. Ως πολιτικός αρχηγός ο πάπας -και αυτό το λέγω για εκείνους που ελαφρά τη καρδία γράφουν χωρίς να ξέρουν τι εστι πάπας- είναι το σημαντικότερο έρεισμα της απολυταρχίας και δικτατορίας. Αυτό θα πει παπισμός. Γι αὐ­τό όταν θέλουμε να δηλώσουμε τον απολυτισμό, όπως έλεγαν παλαιά, λέγουμε· «πάπας είσαι;» Διότι αυτό είναι γεγονός. Ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς μας έχει δώσει το 78-79 ένα από τα υπεροχότερα βιβλία του « Αλήθεια και ενότητα της Εκ­κ­λη­σί­ας». Το βιβλίο αυτό παραλληλίζει η μάλλον καταγράφει το πως από το Βατικανό προήλθε το σταλινικό Κρεμλίνο.

Η δεύτερη όψη. Θα έλθει ως εκκλησιαστικός αρχηγός. Το πρωτείον παγκοσμίου εξουσίας, το αλάθητο του πάπα, η αξίωση να είναι βικάριος, αντιπρόσωπος δηλαδή του Χριστού επί της γης, είναι η ουσιαστικότερη διαστρέβλωση του Χριστιανισμού. Μας κατηγορούν και μας τούς ιερείς, τούς επισκόπους ότι ενεργούμε παπικά. Και είναι γεγονός. Αυτό όμως σε μας ελέγχεται, διότι είναι προσωπική αμαρτία η δεσποτοκρατία η παπική στάση. Ε­κεῖ είναι θεσμοποίηση της αμαρτίας. Δηλαδή, αν δεν δεχθείς τον πάπα με το απόλυτο πρωτείο της εξουσίας και το αλάθητο, δεν είσαι χριστιανός, δεν σώζεσαι. Α­ρα έχουμε θεσμοποίηση και δογματοποίηση της πτώσεως, της αμαρτίας. Ο­πό­τε, η υπό την μία ιδιότητα γίνει δεκτός η υπό την άλλη, πρόκειται για επίσημη κατάφαση και αναγνώριση της ιδιότητος, υπό την οποία θα γίνει δεκτός, η και των δύο ιδιοτήτων, αν τυχόν τον κάνουμε έτσι δεκτό. Εκ­κ­λη­σι­α­στι­κά λοιπόν δεν μπορεί να τεθεί θέμα. Ο πάπας ως προσκυνητής μπορεί να προσκυνήσει όπου θέλει, αλλά να γίνει δεκτός επισήμως από πλευράς Εκ­κ­λη­σί­ας, όπως λ.χ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αυτό είναι αδύνατο. Η πολιτεία και κάθε πολιτεία που υπό τας παρούσας συνθήκας και με τις σχέσεις που αναπτύσσονται στο χώρο της Ευρώπης και του κόσμου ασκεί την εξουσία, θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Δεν είμαι ενήμερος απολύτως, αλλά από όσα γνωρίζω, γιατί έχω μιλήσει και με πολιτικά πρόσωπα, οι πιέσεις που ασκούνται είναι τεράστιες. Εις την Ευρώπη ο πάπας ηγείται του Ρωμαιοκαθολικού στοιχείου. Γνωρίζουμε τι δύναμη έχει.

Το Βατικανό παραμένει η μεγαλύτερη ανθελληνική δύναμις και προπαγάνδα στον κόσμο.

Να μιλήσουμε για το Σκοπιανό πρόβλημα, το λεγόμενο Μακεδονικό; Εκ­θέ­σεις Ελ­λη­νι­κής αγιογραφίας παρουσιαζόταν στα προηγούμενα χρόνια στο Βατικανό ως Μακεδονική τέχνη. Η διασύνδεση του Βατικανού με την λεγόμενη Μακεδονική Εκ­κ­λη­σί­α, η οποία είναι σχισματική εκκλησία. Μαλιστα εδιάβασα εις τον τύπο, μπορεί να είναι ψέμα και μακάρι να είναι ψέμα, ότι εδίδοντο υποσχέσεις ανακηρύξεως αυτής της Εκ­κ­λη­σί­ας σε Πατριαρχείο, εφ’ όσον θα εγίνετο Ουνιτική Εκ­κ­λη­σί­α. Να μιλήσουμε για την Ουνία; Την πολιορκητική μηχανή; Ε­δῶ στην Ελ­λά­δα, επειδή έχουμε νούτσιο του πάπα και ακμαίο Ρωμαιοκαθολικό στοιχείο, η Ουνία δεν παίζει μεγάλο ρόλο σήμερα. Αλ­λά ας δείτε την δράση της στην ανατολική Ευρώπη, στη Μεση Α­να­το­λή. Στο Freising το 1990 -δίπλα στο Μοχανο- είχαν ληφθεί αποφάσεις, στο άρθρο 5, που ήταν πραγματικά περιοριστικές στη δράση της Ουνίας και ως ένα σημείο ορθόδοξες. Εις το Μπαλαμάντ όμως καταξιώνεται η Ουνία το 1993.

Το Κυπριακό. Ποτε μίλησε το Βατικανό για μας θετικά; Πως έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι σήμερα θα πάρει θετική θέση; Ο­ταν ενισχύει τον Μουσουλμανικό κόσμο στην Βαλκανική, όταν ζητεί συγγνώμη από τούς Μουσουλμάνους για ο,τι έκαναν οι Δυτικοί με τις Σταυροφορίες έναντι των Μουσουλμάνων; Ζητησε έστω τυπικά συγγνώμη από μας τούς Ορ­θο­δό­ξους; Ο­πό­τε η άρνηση αυτή να δεχθούμε επίσημα και να αναγνωρίσουμε τον παπικό θεσμό, υπό τις δύο μάλιστα ιδιότητές του, πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης.

Τελευταία σε κάποιο συνέδριο παρουσίασα τον Μάρκο τον Ευγενικό, τον Γρηγόριο τον Παλαμά και τον Μεγα Φωτιο, πηγαίνοντας αναδρομικά, ως τούς αγαπώντας καθ ὑ­περ­βο­λήν τη δυτική χριστιανοσύνη, διότι η κριτική τους, δεν ήταν κριτική εξουθενώσεως, ήταν κριτική προσπάθεια να επαναφέρουν τον παπισμό εις τα πλαίσια της Εκ­κ­λη­σί­ας του Χριστού.

Θα μας βοηθήσει το Βατικανό;

Την βοήθεια από την Ρωμη την περιμένουμε από το 1453 ως σήμερα. Ο μεγάλος Βυζαντινολόγος ο Στήβεν Ρανσιμαν ακολουθούμενος και από τον Γκέοργκ Ο­στρο­γκόρ­σκυ, τον Ο­μπο­λέν­σκυ, την δική μας Αρ­βε­λέρ και λοιπούς, διατυπώνουν την εξής κρίση· Τι θα καταντούσαμε, λέει η Αρ­βε­λέρ, εάν δεχόμεθα τη βοήθεια με την υποταγή στον πάπα; Τοτε δε, η υποταγή, δεν ήταν μόνο θρησκευτική, ήταν πολιτικοεκκλησιαστική. Αυτά στην παράδοσή μας, ακόμη και σήμερα, είναι δύο όψεις της ιδίας πραγματικότητος. Ο­πό­τε, λέει η Αρ­βε­λέρ, τι θα γινόμασταν; Προτεκτοράτο κάποιας δυτικής δυνάμεως και κυρίως της Ρωμης, του κράτους του Παπα. Ο Ρανσιμαν το ξεκαθαρίζει. Ε­πει­δή ακριβώς αρνηθήκαμε, μπορέσαμε να επιβιώσουμε.

Δεν είναι λοιπόν μισαλλοδοξία. Αυτά λέγονται από αγάπη και ο Θεός το ξέρει ότι λέγονται από αγάπη.

Το 1922, όταν έγινε η Μικρασιατική καταστροφή, το Βατικανό διεκήρυξε, είναι δημοσιευμένα τα κείμενα αυτά από τον π. Χρυσόστομο Παπαδόπουλο πρώην αρχιεπίσκοπο Α­θη­νῶν σε μια μελέτη του για την Ουνία (με παραπομπές) ότι καλύτερα η ημισέληνος στην Α­γι­ά Σοφιά παρά ο Ελληνικός Σταυρός! Σα να έχουμε εμείς άλλο Σταυρό!

Θα περίμενα ήδη ο πάπας να έχει πάρει θέση για τη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Να έχει πάρει θέση ριζικά αντίθετη από τα συμφέροντα της Δυσεως στο δράμα αυτό, που παίχθηκε στη γειτονική μας Βαλκανική, όπου ξέρουμε το ρόλο του Βατικανού, τα εγκλήματά του. Ο­ταν αγιοποιεί πρόσφατα τον Στέπινατς, τον αρχιδολοφόνο, ο οποίος ηγείτο της δολοφονίας 800.000 Σερβων, επειδή δεν έγιναν Ουνίτες. Ο­ταν σήμερα η Σερβική Εκ­κ­λη­σί­α πλήρωσε το γεγονός, ότι δεν δέχτηκε να πάει εκεί ο πάπας. Ε­γώ είμαι οπαδός του Λεωνίδα και του Α­θα­να­σί­ου Διάκου. Ε­πο­μέ­νως μ α­ρέ­σει να κρατήσω μία αξιοπρέπεια μέσα στην ιστορία, παρά να υποχωρώ, περιμένοντας βοήθεια, που μακάρι να ήρχετο. Δεν θα έρθει όμως η βοήθεια ποτέ. Αυτά έλεγαν και ο Α­γι­ος Μαρκος ο Ευγενικός και ο Γεώργιος Σχολάριος.

Και το τελευταίο. Η­γεῖ­ται ο πάπας της κινήσεως, όχι για την ένωση των Χριστιανών, αλλά για την επικράτηση της πανθρησκείας στον κόσμο. Ε­χουν συναντήσεις πανθρησκειακές εις την Α­σί­ζη, γι αὐ­τό ονομάζονται Α­σί­ζη 1 (1986), Α­σί­ζη 2 (1994), και πρόσφατα στην Ρουμανία. Ο­πό­τε, λοιπόν, ο σκοπός του δεν είναι η ένωσις των Χριστιανών, αλλά η ισοπέδωσις των πάντων μέσα στο πνεύμα της Νεας Ε­πο­χῆς και της Νεας Ταξεως Πραγμάτων. Ξερετε γιατί πήγε πρόσφατα στη Ρουμανία; Διότι το επέτρεψε η πίεση των ανατολικών Χριστιανών, που θέλουν να μπουν στη Ενωμένη Ευρώπη και ο πάπας έρχεται και τούς πιέζει απαιτώντας τη δική του αναγνώριση. Προσέξτε είναι αναγνώριση πολιτική και εκκλησιαστική του παπικού θεσμού. Δεν έχω τίποτε με το πρόσωπο του συγκεκριμένου πάπα, ο Θεός το ξέρει. Ο­πό­τε, λοιπόν, άρχισε η πίεση προς την Ρουμανία, με αποτέλεσμα να παρατηρείται διαίρεση και διαρροή προς άλλες κατευθύνσεις, προς τούς παλαιοημερολογίτες, αν θέλετε. Θα δείτε, αυτό που φοβούμαι -και δεν το εκτοξεύω ως απειλή- είναι διάσπαση του λαού μας. Η­δη φαίνεται στις ερωτήσεις που μας υποβλήθηκαν. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αφού δεν προηγείται κάποιας ενέργεια υπέρ του Ελ­λη­νι­σμού, και η πολιτεία οφείλει να είναι πολύ προσεκτική. Τελος πάντων, η Ελ­λη­νι­κή πολιτεία ας τον υποδεχθεί όπως θέλει. Η Εκ­κ­λη­σί­α δεν μπορεί να τον υποδεχθεί ποτέ όμως ως Παπα, διότι εμείς ούτε κονκορδάτο θα συνάψουμε ποτέ (πνευματικό, εννοώ), ούτε νούντσιο του πάπα έχουμε ανάμεσά μας. Αλ­λά από κει και πέρα η πολιτεία θα μπορούσε να το κάνει, αν είχε κάποια σημαντική τοποθέτηση του πάπα υπέρ των δικαίων και ιστορικώς αναγνωρισμένων Ελ­λη­νι­κών συμφερόντων...

Εν τούτοις στον « Ομπσερβατόρε Ρομάνο», την επίσημη εφημερίδα του Βατικανού, τον Μαϊο του 1999, γίνεται δήλωση για να δικαιωθούν οι σταυροφορίες και η στάση έναντι των Ορ­θο­δό­ξων.