Thierry de Montbrial (Πρόεδρος WPC): ατυχία η ακύρωση της παγκοσμιοποίησης!

Ο Πρόεδρος της World Policy Conference (WPC) Thierry de Montbrial στο μήνυμά του για την 4η Διάσκεψη (όπου συμμετείχε ως εισηγητής και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος) την προηγούμενη εβδομάδα στην Βιέννη μιλώντας για τον κίνδυνο ακύρωσης της παγκοσμιοποίησης κατέληξε με την ευχή: "Ας ελ­πί­σου­με ό­τι αυ­τή η τέ­ταρ­τη συ­νάν­τη­ση του WPC θα παί­ξει έ­να μι­κρό αλ­λά ση­μαν­τι­κό ρό­λο στην α­πο­τρο­πή μιας τέ­τοι­ας α­τυ­χί­ας"

Η Δι­ά­σκε­ψη Παγ­κό­σμιας Πο­λι­τι­κής (W­PC) εί­ναι η μό­νη με­γά­λης κλί­μα­κα­ς δι­ε­θνής Δι­ά­σκε­ψη που εί­ναι εξ ο­λο­κλή­ρου ­α­φι­ε­ρω­μέ­νη στο θέ­μα της παγ­κό­σμιας δι­α­κυ­βέρ­νη­σης σε ό­λες τις πτυ­χές της. Η συ­νάν­τη­ση στη Βι­έν­νη τον Δε­κέμ­βριο του 2011 εί­ναι η τέ­ταρ­τη συ­νάν­τη­ση. Έρ­χε­ται σε μι­α ­κα­θο­ρι­στι­κή στιγ­μή στη­ν ι­στο­ρί­α.

- Οι πο­λι­τι­κές, οι­κο­νο­μι­κές και πε­ρι­βαλ­λον­τι­κές δι­α­στά­σεις του κό­σμου δη­μι­ουρ­γούν έ­να σύν­θε­το σύ­στη­μα («μη γραμ­μι­κό», δη­λα­δή τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της α­να­τα­ρα­χής δεν εί­ναι α­νά­λο­γα προς τις αι­τί­ες τους), το ο­ποί­ο α­παι­τεί μια μορ­φή δι­α­κυ­βέρ­νη­σης που θα εί­ναι ευ­έ­λι­κτη και στα­θε­ρή για την πρό­λη­ψη της δι­ά­λυ­σης του συ­στή­μα­τος. Οι μέ­θο­δοι για μια τέ­τοι­α μορ­φή δι­α­κυ­βέρ­νη­σης θα πρέ­πει να α­να­πτυ­χθούν έ­τσι ώ­στε να εί­ναι σε θέ­ση να αν­τι­με­τω­πί­σουν γρή­γο­ρα τις με­τα­βαλ­λό­με­νες και συ­χνά α­πρό­βλε­πτες πε­ρι­στά­σεις, ό­πως συμ­βαί­νει με ο­ποι­ο­δή­πο­τε πο­λύ­πλο­κο σύ­στη­μα.

Παρών στην Διάσκεψη και ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Έχουντ Μπάρακ

- Τα κρά­τη, ως με­γά­λες πο­λι­τι­κές μο­νά­δες, έ­χουν συλ­λο­γι­κή ευ­θύ­νη να κα­τευ­θύ­νου­ν το "παγ­κό­σμιο σύ­στη­μα", πα­ράλ­λη­λα με παγ­κό­σμια, δι­ε­θνείς και πε­ρι­φε­ρεια­κούς ορ­γα­νι­σμούς, εί­τε με γε­νι­κούς εί­τε με ει­δι­κούς στό­χους. Η συ­νο­λι­κή αρ­χι­τε­κτο­νι­κή θα πρέ­πει να προ­σαρ­μό­ζε­ται συ­νε­χώς για να βρει μια κα­λύ­τε­ρη συμ­βι­βα­στι­κή λύ­ση με­τα­ξύ των με­ρι­κώς συγ­κρου­ό­με­νων στό­χων της α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας και της νο­μι­μό­τη­τας. Η χρη­στή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση προ­ϋ­πο­θέ­τει ό­τι τα κρά­τη κλει­διά - εί­τε πρό­κει­ται για υ­φι­στά­με­νες ή α­να­δυ­ό­με­νες δυ­νά­μεις - θα πρέ­πει να δι­α­θέ­σουν μέ­ρος των πό­ρων τους για το κοι­νό κα­λό του πλα­νή­τη. Ε­πι­πλέ­ον, το βά­ρος τους δεν θα πρέ­πει να κα­τα­πνί­ξει τις α­να­δυ­ό­με­νες δυ­νά­μεις, των ο­ποί­ων οι α­πό­ψεις πρέ­πει να α­κου­στούν. Εκ­φρά­σεις υ­πο­στή­ρι­ξης για την πρό­λη­ψη και δι­α­χεί­ρι­ση των φυ­σι­κών κα­τα­στρο­φών θα έ­χουν ά­με­σο θε­τι­κό αν­τί­κτυ­πο ό­σον α­φο­ρά τη δι­α­σφά­λι­ση του κοι­νού κα­λού.

- Η παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση έ­χει συμ­βά­λει στην αύ­ξη­ση του α­ριθ­μού των μη κρα­τι­κών δι­ε­θνών φο­ρέ­ων (ε­πι­χει­ρή­σεις, ΜΚΟ, ο­μά­δες προ­βλη­μα­τι­σμού / t­h­i­n­k t­a­n­k­s κ.τ.λ.­). Η χρη­στή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση θα πρέ­πει να εν­θαρ­ρύ­νει τις α­πό κά­τω προς τα πά­νω πρω­το­βου­λί­ες για το κοι­νό κα­λό και για να υ­πάρ­ξει βα­θύ­τε­ρη συ­νερ­γα­σί­α με­τα­ξύ αυ­τών των φο­ρέ­ων, των κρα­τών και των δι­ε­θνών ορ­γα­νι­σμών.

- Η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση πρέ­πει να τύ­χει ι­δι­αί­τε­ρης προ­σο­χής ως ερ­γα­στή­ριο για την πα­ρα­γω­γή ε­νός νέ­ου τύ­που ορ­γα­νω­μέ­νου πο­λι­τι­κού φο­ρέ­α, με βά­ση την συμ­βα­τι­κή κα­τα­νο­μή της κυ­ρι­αρ­χί­ας με­τα­ξύ των κρα­τών με­λών με σκο­πό την προ­α­γω­γή της ευ­η­με­ρί­ας και της α­σφά­λειας τους.

- Παγ­κό­σμια δι­α­κυ­βέρ­νη­ση δεν ση­μαί­νει τη συ­νο­λι­κή ο­μο­γε­νο­ποί­η­ση των πο­λι­τι­κών κα­θε­στώ­των των κρα­τών που α­παρ­τί­ζουν το δι­ε­θνές σύ­στη­μα, και α­κό­μα λι­γό­τε­ρο (δεν ση­μαί­νει) την τυ­πο­ποί­η­ση των πο­λι­τι­σμών. Ω­στό­σο, αυ­τό συ­νε­πά­γε­ται την α­να­γνώ­ρι­ση των οι­κου­με­νι­κών α­ξι­ών που πραγ­μα­τι­κά μοι­ρά­ζον­ται τα μέ­λη για αυ­τό που θα μπο­ρού­σε στη συ­νέ­χεια νό­μι­μα να α­πο­κα­λέ­σου­με "δι­ε­θνή κοι­νό­τη­τα", και η ο­ποί­α θα α­πο­τε­λέ­σει τη βά­ση ε­νός πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κού συ­στή­μα­τος δι­ε­θνούς δι­καί­ου.

Θα μπο­ρού­σε η ευ­η­με­ρί­α των α­να­δυ­ό­με­νων δυ­νά­με­ων, εν­δε­χο­μέ­νως, να αν­τέ­ξει την κα­τάρ­ρευ­ση του ευ­ρω­α­τλαν­τι­κού ζευ­γα­ριού; Με δε­δο­μέ­νη την έ­κτα­ση και το βά­θος που έ­χει τώ­ρα ε­πι­τευ­χθεί, η αλ­λη­λε­ξάρ­τη­ση εί­ναι ρι­ζι­κά α­συμ­βί­βα­στη με τη­ν ε­πι­στρο­φή του α­παρ­χαι­ω­μέ­νου ε­θνι­κι­σμού και τα στά­σης του «ο σώ­ζων ε­αυ­τόν σω­θή­τω».

Έ­τσι, εί­ναι ε­πεί­γον να κα­τα­νο­η­θούν οι α­πει­λές που αν­τι­με­τω­πί­ζει ο κό­σμος σή­με­ρα. Ε­άν γί­νει κα­κή δι­α­χεί­ρι­ση, η παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση θα α­κι­νη­το­ποι­η­θεί, ό­πως έ­γι­νε πριν α­πό έ­ναν αι­ώ­να, αλ­λά θα γί­νει με α­κό­μα πιο ε­πι­βλα­βή α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Έ­νας κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νος κό­σμος, ο πό­λε­μος ή του­λά­χι­στον οι το­πι­κοί πό­λε­μοι, θα μπο­ρού­σαν κάλ­λι­στα να γί­νουν η μοί­ρα μας. Ας ελ­πί­σου­με ό­τι αυ­τή η τέ­ταρ­τη συ­νάν­τη­ση του WPC θα παί­ξει έ­να μι­κρό αλ­λά ση­μαν­τι­κό ρό­λο στην α­πο­τρο­πή μιας τέ­τοι­ας α­τυ­χί­ας.