Μητροπολίτης Πειραιώς προς τα κόμματα της Αριστεράς

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

                      ᾿Εν Πει­ραι­εῖ τῇ 13ῃ Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2012

Δη­μο­σι­εύ­ε­ται κα­τω­τέ­ρω ἡ πρός τήν Ἐ­ξο­χω­τά­τη κ. Ἀ­λέ­κα Πα­πα­ρή­γα, Γ.Γ. τοῦ Κο­μου­νι­στι­κοῦ Κόμ­μα­τος Ἑλ­λά­δος ἐ­πι­στο­λή τοῦ Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­του Πει­ραι­ῶς κ.κ. ΣΕ­ΡΑ­ΦΕΙΜ καί ἐ­νη­με­ρώ­νο­με ὅ­τι ἀ­να­λό­γου πε­ρι­ε­χο­μέ­νου ἐ­πι­στο­λαί ἐ­στά­λη­σαν πρός τούς Ἀρ­χη­γούς τῶν Κοι­νο­βου­λευ­τι­κῶν σχη­μα­τι­σμῶν κ.κ. Ἀ­λέ­ξιον Τσί­πραν καί Φώ­τιον Κου­βέ­λην.

ΕΚ ΤΗΣ Ι­Ε­ΡΑΣ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΕ­ΩΣ

ΕΛ­ΛΗ­ΝΙ­ΚΗ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑ

Ι­Ε­ΡΑ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΙΣ ΠΕΙ­ΡΑΙ­ΩΣ

᾿Α­κτὴ Θε­μι­στο­κλέ­ους 190

185 39 ΠΕΙ­ΡΑΙ­ΕΥΣ

Τηλ. 210 4514833

F­ax 210 4518476

᾿Α­ριθμ. Πρωτ. 58                             ᾿Εν Πει­ραι­εῖ τῇ 12ῃ Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2012

Πρός τήν

Ἐ­ξο­χω­τά­τη Κυ­ρί­α

Ἀ­λέ­κα Πα­πα­ρή­γα

Γεν. Γραμ­μα­τέ­α

Κομ­μου­νι­στι­κοῦ Κόμ­μα­τος Ἑλ­λά­δος

Λ. Ἠ­ρα­κλεί­ου 145

142 31 Ν. Ι­Ω­ΝΙΑ

᾿Ε­ξο­χω­τά­τη κ. Πα­πα­ρή­γα,

Ὡς Ποι­με­νάρ­χης τοῦ ἐ­πι­νεί­ου τῆς Πρω­τευ­ού­σης τῆς Χώ­ρας ἡ­μῶν καί πνευ­μα­τι­κός δι­ά­κο­νος τῆς ἐν Πει­ραι­εῖ Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Θε­οῦ, με­τ’ αἰ­σθη­μά­των συ­νο­χῆς καρ­δί­ας καί πολ­λῆς θλί­ψε­ως διά τήν ὄ­χλη­σι τῆς Ὑ­με­τέ­ρας πο­λυ­ευ­θύ­νου Ἐ­ξο­χό­τη­τος ἐν και­ροῖς δυ­σχει­μέ­ροις κα­τά τούς ὁ­ποί­ους ἀ­γω­νί­ζε­σθε γιά τήν δι­ά­σω­σι τῆς φιλ­τά­της Πα­τρί­δος ἐκ τῶν ἁρ­πα­κτι­κῶν δι­α­θέ­σε­ων τῶν δα­νει­στῶν καί πι­στω­τῶν Αὐ­τῆς πού πραγ­μα­τού­με­ναι ἀ­να­πο­δρά­στως θά ὁ­δη­γή­σουν εἰς τήν ἀ­πώ­λεια τῆς ἐ­θνι­κῆς κυ­ρι­αρ­χί­ας καί ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­ας, κα­θη­κόν­τως προ­ά­γο­μαι ὅ­πως πα­ρα­κα­λέ­σω Ὑ­μᾶς νά ἐμ­πο­δί­ση­τε τήν στο­χευ­μέ­νην ἐ­πί­θε­σιν τοῦ κα­ταρ­ρέ­ον­τος κόμ­μα­τος τῆς τέ­ως συμ­πο­λι­τεύ­σε­ως, τό ὁ­ποῖ­ο διά τῶν Ἐ­ξο­χω­τά­των Ὑ­πουρ­γῶν του κ.κ. Εὐ­αγ­γέ­λου Βε­νι­ζέ­λου καί Μιλ­τιά­δου Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου ἐ­πι­χει­ρεῖ τήν ψή­φι­σι ὑ­πό τῆς Βου­λῆς τῶν Ἑλ­λή­νων νο­μο­σχε­δί­ων σα­φῶς ἀν­τι­κει­μέ­νων εἰς τήν Συν­ταγ­μα­τι­κή νο­μι­μό­τη­τα καί τά δη­μο­κρα­τι­κά αἰ­σθή­μα­τα. Ση­μει­ω­τέ­ον ὅ­τι διά τάς συγ­κε­κρι­μέ­νας νο­μο­θε­τι­κάς ρυθ­μί­σεις οὐ­δε­μί­α πο­λι­τι­κή ἐ­ξου­σι­ο­δό­τη­σι κέ­κτην­ται καί ὡς ἐκ τοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος δύ­να­ται νά κρι­θῇ στο­χο­ποι­οῦν­ται διά τῆς πρω­το­βου­λί­ας τῶν κι­νή­σε­ών των αἱ Συν­ταγ­μα­τι­κῶς κα­το­χυ­ρω­μέ­ναι ἀρ­χαί τῆς ἀν­θρω­πί­νης ὀν­το­λο­γί­ας, τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας τῆς συ­νει­δή­σε­ως καί ἐκ­φρά­σε­ως, τῆς δη­μο­σί­ας τά­ξε­ως καί τῶν χρη­στῶν ἠ­θῶν. 

Τά πρός ψή­φι­σι νο­μο­σχέ­δια πού κα­τε­τέ­θη­σαν εἰς τήν Βου­λή τῶν Ἑλ­λή­νων ἁρ­μο­δι­ό­τη­τος τοῦ αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­ζο­μέ­νου ὡς «προ­ο­δευ­τι­κοῦ» Ἐ­ξο­χω­τά­του κ. Ὑ­πουρ­γοῦ Δι­και­ο­σύ­νης, Δι­α­φα­νεί­ας καί ἀν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των Μιλτ. Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου «Κα­τα­πο­λέ­μη­ση ἐκ­δη­λώ­σε­ων ρα­τσι­σμοῦ καί ξε­νο­φο­βί­ας» καί «Κώ­δι­κας ναρ­κω­τι­κῶν» εἰ­σά­γουν εἰς τήν ἑλ­λη­νι­κή ἔν­νο­μο τά­ξι ἀρ­χάς πού κο­νι­ορ­το­ποι­οῦν τήν Συν­ταγ­μα­τι­κή νο­μι­μό­τη­τα καί ἀ­πο­μει­ώ­νουν πλή­ρως τήν ἰ­δι­ο­προ­σω­πεί­α τοῦ Ἔ­θνους. Πα­ρέλ­κει βε­βαί­ως εἰς τήν Ὑ­με­τέ­ραν ἔμ­φρο­να κρί­σι νά ἀ­να­φέ­ρω ὅ­τι ὁ δῆ­θεν προ­ο­δευ­τι­σμός τοῦ κ. Ὑ­πουρ­γοῦ προ­ε­βλέ­φθη ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ εἰς τήν θε­σμο­θέ­τη­σι «καί ἑ­τέ­ρου σε­ξου­α­λι­κοῦ προ­σα­να­το­λι­σμοῦ» ἐ­κτός τοῦ ὑ­πό τῆς ἀν­θρω­πί­νης ὀν­το­λο­γί­ας καί τοῦ αἰ­ω­νί­ου Δη­μι­ουρ­γοῦ τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που τε­θε­σπει­σμέ­νου, πού προ­βλέ­πε­ται ὡς ἔν­νοι­α εἰς τά ἄρ­θρα 2 καί 3 τοῦ πρός ψή­φι­σι νο­μο­σχε­δί­ου γιά τήν «κα­τα­πο­λέ­μη­ση ἐκ­δη­λώ­σε­ων ρα­τσι­σμοῦ καί ξε­νο­φο­βί­ας», ὡς καί διά τήν ὑ­π’ αὐ­τοῦ ἀ­πό­πει­ρα εἰ­σα­γω­γῆς τῆς ἀ­μέ­σου λύ­σε­ως τοῦ ἱ­ε­ροῦ θε­σμοῦ τοῦ γά­μου, τό­σον ὑ­πό τοῦ φρε­νο­βλα­βοῦς ἡ­γε­μό­νος τῆς Ρώ­μης Νέ­ρω­νος ὅ­στις συ­νῆ­ψε «γά­μο» μέ δύ­ο ἕλ­λη­νας ἀ­πε­λευ­θέ­ρους τόν εὔ­σω­μο καί ἀν­δρώ­δη Πυ­θα­γό­ρα καί τόν λε­πτό­σω­μο καί γυ­ναι­κώ­δη Σπό­ρο, τόν ὁ­ποῖ­ον κα­τέ­στη­σε ἐ­κτο­μί­α καί με­τω­νό­μα­σε εἰς Σαβ­βί­να, ὅ­πως ἐ­ξι­στο­ρεῖ εἰς τήν πε­ρι­ώ­νυ­μο Ρω­μα­ϊ­κή του ἱ­στο­ρί­α ὁ Ἕλ­λην ἱ­στο­ρι­κός Κάσ­σιος Δί­ων, (163 μ.Χ.) τῆς ὁ­ποί­ας τήν ἀ­λή­θεια ἐ­πι­μαρ­τυ­ροῦν οἱ σύγ­χρο­νοι ἱ­στο­ρι­κοί τοῦ γε­γο­νό­τος Τά­κι­τος καί Σου­η­τώ­νιος, ὅ­σον καί ἀ­πό τόν ψευ­δο­προ­φή­τη τοῦ Ἰσ­λάμ ἄ­ρα­βα ἔμ­πο­ρο Μω­ά­μεθ, ὁ ὁ­ποῖ­ος τόν 7^ον αἰ. εἰς τό Κο­ρά­νιόν του ἀ­νι­δρύ­ει τήν δι­ά­λυ­σι ὑ­πό τοῦ ἀν­δρός τοῦ γά­μου δι’ ἁ­πλῆς τρισ­σῆς σχε­τι­κῆς δη­λώ­σε­ως.  

Μέ τήν αἰ­τι­ο­λο­γι­κή ἔκ­θε­σι τοῦ σχε­δί­ου Νό­μου «Κα­τα­πο­λέ­μη­ση ἐκ­δη- λώ­σε­ων ρα­τσι­σμοῦ καί ξε­νο­φο­βί­ας» πού ὡς ἰ­δε­ο­λο­γή­μα­τα ἀν­τί­κειν­ται εἰς τόν ψυ­χι­σμό καί τήν καρ­δί­α τῶν Ἑλ­λή­νων, ἐν πα­ρα­γρ. 4  ἀν­τι­συν-ταγ­μα­τι­κά καί ἀ­νε­πέ­ρει­στα ὁ­ρί­ζε­ται ὅ­τι δῆ­θεν ἡ Ἑλ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α με­τα­βάλ­λε­ται εἰς «πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κή» κοι­νω­νί­α, αὐ­θαί­ρε­τος ἔν­νοι­α πού θε­σμο­θε­του­μέ­νη ὅ­μως ἐκ­μη­δε­νί­ζει τήν Συν­ταγ­μα­τι­κή ἔν­νοι­α τοῦ Ἔ­θνους ὑ­πέρ τοῦ ὁ­ποί­ου ὑ­φί­στα­ται καί λει­τουρ­γεῖ τό Σύν­ταγ­μα. Μέ ἕ­ναν προ­κλη­τι­κόν «πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γη­τι­σμόν» ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται νά εἰ­σα­χθῇ ἡ πα­ρω­χη­μέ­νη ἔν­νοι­α τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τος εἰς τήν ἑλ­λη­νι­κή ἔν­νο­μο τά­ξι, τήν στιγ­μή κα­τά τήν ὁ­ποί­α τά ἐ­φαρ­μο­σθέν­τα μον­τέ­λα πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τος εἰς ἄλ­λες χῶ­ρες κα­ταρ­ρέ­ουν ἀ­νε­πα­νορ­θώ­τως, ὡς οἱ ἡ­γέ­ται των δι­α­κηρ­ρύ­σουν καί ἐ­πε­νέρ­χον­ται οἱ ἔν­νοι­ες τῆς ἐ­θνι­κό­τη­τος καί τῆς ἰ­δι­ο­προ­σω­πεί­ας ἑ­κά­στου λα­οῦ.

Κα­τά προ­κλη­τι­κή κα­τα­στρα­τή­γη­σι τοῦ Συν­τάγ­μα­τος, ἡ ἔν­νοι­α τῆς θρη­σκεί­ας πού προ­βλέ­πε­ται εἰς τά ἄρ­θρα 2 καί 3 τοῦ ὑ­πό ψή­φι­σι σχε­δί­ου νό­μου ἀ­πο­δε­σμεύ­ε­ται ἀ­πό τίς προ­βλέ­ψεις τοῦ ἄρ­θρου 13 τοῦ ἰ­σχύ­ον­τος Συν­τάγ­μα­τος δι­ό­τι ἡ ἑλ­λη­νι­κή ἔν­νο­μος τά­ξις δέν πε­ρι­βάλ­λει μέ συν­ταγ­μα­τι­κήν ἀ­να­γνώ­ρι­σι καί προ­στα­σί­α οἱ­αν­δή­τι­να θρη­σκευ­τι­κή πα­ρα­δο­χήν ἀλ­λά μό­νον ἐ­κεί­νην ἡ ὁ­ποί­α ἀ­πο­τε­λεῖ γνω­στή θρη­σκεί­α μή ἔ­χου­σα κρύ­φια δόγ­μα­τα καί τῆς ὁ­ποί­ας ἡ λα­τρεί­α δέν ἀν­τί­κει­ται εἰς τήν δη­μό­σια τά­ξη καί τά χρη­στά ἤ­θη. Ἑ­πο­μέ­νως μέ τό ὑ­πό ψή­φι­σι νο­μο­σχέ­διο προ­στα­τεύ­ον­ται οἱ σέ­κτες, οἱ πα­ρα­θρη­σκεῖ­ες, ὁ σα­τα­νι­σμός, πού δι­α­φη­μί­ζε­ται διά τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου μέ ἐ­πι­κλή­σεις δαι­μό­νων καί ἀν­θρω­πο­θυ­σί­ες, ἡ Σα­ϊ­εν­το­λο­γί­α, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­πα­νέρ­χε­ται μέ θρη­σκευ­τι­κό προ­σω­πεῖ­ο κα­τό­πιν τῆς ὑ­πό τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἐν­νό­μου τά­ξε­ως κα­ταρ­γή­σε­ως αὐ­τῆς ὑ­πό τήν σω­μα­τεια­κήν της ἔκ­φαν­σι (Ἑλ­λη­νι­κή πο­λι­τεί­α κα­τά ΚΕ­ΦΕ) καί κά­θε εἶ­δος γκου­ρου­ϊ­σμοῦ καί ψυ­χο­ναρ­κω­τι­κῶν. Εἰ­σά­γε­ται ὡ­σαύ­τως κα­τά πα­ρά­βα­σι τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ἀν­θρω­πο­λο­γί­ας καί τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ὀν­το­λο­γί­ας ἡ ἔν­νοι­α τοῦ «ἑ­τέ­ρου σε­ξου­α­λι­κοῦ προ­σα­να­το­λι­σμοῦ» καί ἀ­να­γνω­ρί­ζε­ται ἡ πα­ρά­νοι­α καί τό ἔγ­κλη­μα πε­ρί τό γε­νε­τή­σιο ἔν­στι­κτο ὡς θε­σμός τῆς ἐν­νό­μου τά­ξε­ως. Εἶ­ναι ἀ­σφα­λῶς συμ­πα­θέ­στα­τα τά θύ­μα­τα αὐ­τῆς τῆς τρα­γι­κό­τη­τος ὡς πρό­σω­πα καί ἔ­χουν ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἀ­νάγ­κη τῆς ἀ­γά­πης καί τῆς στορ­γῆς ἀλ­λά εἶ­ναι ἀ­πο­τρό­παι­ο βδέ­λυγ­μα ἡ πρα­κτι­κή τῆς ζω­ῆς των καί τυγ­χά­νει ἀ­δι­α­νό­η­το νά ἀ­να­γνω­ρι­σθῇ ὡς θε­σμός δι­καί­ου. Ἀ­να­δι­φών τήν ὑ­πό τοῦ Ἐ­ξο­χω­τά­του κ. Ὑ­πουρ­γοῦ Ἐρ­γα­σί­ας προ­σφά­τως δη­μο­σι­ευ­θεῖ­σα Ὑ­πουρ­γι­κή Ἀ­πό­φα­ση Ἀ­ριθμ. Φ. 11321οικ.26012/1718 (ΦΕΚ τ. Β΄ 2611/8.11.2011) αἰ­σθά­νο­μαι τρο­μα­κτι­κή ἀ­πο­γο­ή­τευ­σι διά τό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό τῆς χώ­ρας ἡ­μῶν, πού φθά­νει εἰς τοια­ύτη ἔκ­πτω­σι νά πε­ρι­βά­λῃ μέ νο­μο­θε­τι­κό κῦ­ρος εἰς τήν Ἐ­φη­με­ρί­δα τῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως κα­κουρ­γη­μα­τι­κές ἐκ­δη­λώ­σεις πε­ρί τό γε­νε­τή­σιο ἔν­στι­κτο, ἐ­φευ­ρέ­σεις δαι­μό­νων φρι­κώ­δεις καί εἰ­δε­χθεῖς πού ὡ­στό­σο «ἀ­να­γνω­ρί­ζον­ται» ἀ­πό τούς δῆ­θεν «προ­δευ­τι­κούς» ὡς δῆ­θεν «σε­ξου­α­λι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός» τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που. Φαί­νε­ται ὅ­τι τό τρο­μα­κτι­κό πα­ρά­δειγ­μα τῆς Ὁλ­λαν­δί­ας τῆς ὁ­ποί­ας ἡ ἔν­νο­μος τά­ξις ἀ­νε­γνώ­ρι­σε «κόμ­μα παι­δο­φί­λων» με­τα­δί­δε­ται ὡς λοι­μι­κή νό­σος καί πα­ρ’ ἡ­μῖν.

Εἰς τό ὑ­πό ψή­φι­σι νο­μο­σχέ­διο καί εἰς τό ἄρ­θρο 4 κα­θι­ε­ρώ­νε­ται ἡ παγ­κό­σμια φα­σι­στι­κή πρω­το­τυ­πί­α εἰς τήν ἑλ­λη­νι­κή ἔν­νο­μο τά­ξη πε­ρί συλ­λο­γι­κῆς εὐ­θύ­νης τῶν νο­μι­κῶν προ­σώ­πων γιά «ἀ­δι­κο­πρα­γί­ες ἑ­νός φυ­σι­κοῦ προ­σώ­που πού ἐ­νερ­γεῖ εἴ­τε ἀ­το­μι­κά εἴ­τε ὡς μέ­λος ὀρ­γά­νου καί κα­τέ­χει δι­ευ­θυν­τι­κή θέ­ση» καί ἀ­πα­ρα­δέ­κτως ἀ­να­γο­ρεύ­ε­ται ὁ ἐκ­πρό­σω­πος τῆς Ἐ­κτε­λε­στι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας (Ὑ­πουρ­γός Δι­και­ο­σύ­νης), εἰς φυ­σι­κό δι­κα­στή.

Ὁ προ­φα­νής στό­χος τοῦ νο­μο­σχε­δί­ου εἶ­ναι ἡ φί­μω­ση τῆς πλη­ρο­φο­ρή­σε­ως, ἑ­κα­τον­τά­δων ἱ­στο­λο­γί­ων, ἐ­φη­με­ρί­δων καί πε­ρι­ο­δι­κῶν, ἀ­φοῦ ἀ­κό­μα καί ἡ ἀ­να­φο­ρά εἰς τήν ἐγ­κλη­μα­τι­κό­τη­τα ὁ­μά­δων λα­θρο­με­τα­να­στῶν ἤ εἰς τό ἐ­πι­βα­λό­με­νο ἀ­πό τό Ἰσ­λάμ «τζι­χάντ» καί εἰς τόν φον­τα­μεν­τα­λι­σμό του, θά ἀ­πο­τε­λῇ πρᾶ­ξι ποι­νι­κά κο­λά­σι­μη.

Μέ τήν νέ­α λο­γι­κή τοῦ νο­μο­σχε­δί­ου θά ἔ­πρε­πε νά ὁ­δη­γη­θοῦν πά­ραυ­τα εἰς τίς φυ­λα­κές οἱ χι­λιά­δες τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Ἑ­βραί­ων, ἐ­άν δι­ήρ­χον­το ἀ­πό τήν Ἑλ­λη­νι­κή ἐ­πι­κρά­τεια, πού κα­τα­θέ­τουν ἀ­δι­ά­σει­στα ἱ­στο­ρι­κά ντο­κου­μέν­τα καί μαρ­τυ­ρί­ες γιά πρά­ξεις καί πα­ρα­λεί­ψεις τῶν σι­ω­νι­στῶν ἡ­γε­τῶν εἰς τίς ἐν Ἀ­με­ρι­κῇ ἱ­στο­σε­λί­δες τους h­t­tp:­//w­ww.i­s­r­a­e­l­v­e­r­s­us j­u­d­a­i­sm.o­rg καί h­t­tp:­//w­ww.j­e­w­s­n­o­t­z­i­o­n­i­s­ts.o­rg. i­n­d­ex.h­tm καί πού ἀ­φο­ροῦν εἰς τό εἰ­δε­χθέ­στα­το ἔγ­κλη­μα γε­νο­κτο­νί­ας τοῦ Ἑ­βρα­ϊ­κοῦ λα­οῦ πού δι­έ­πρα­ξε ὁ πα­ρα­νο­ϊ­κός δι­κτά­τωρ Ἀ­δόλ­φος Χί­τλερ καί τό να­ζι­στι­κό χυ­δαῖ­ο κα­θε­στώς του. Θά ἔ­πρε­πε νά ὁ­δη­γη­θῇ εἰς τίς φυ­λα­κές καί ὁ Ραβ­βί­νος τῆς Σλο­βα­κί­ας M­i­c­h­a­el B­er W­e­i­s­s­m­a­n­dl z­tl, Κο­σμή­τωρ τοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος N­i­t­ra Y­e­s­h­i­va διά τό  βι­βλί­ο του «M­in H­a­m­e­t­z­ar» (Ἀ­πό τά βά­θη) πού ἐ­ξε­δό­θη εἰς τήν Ν. Ὑ­όρ­κη εἰς τά Ἑ­βρα­ϊ­κά καί ἀ­να­φέ­ρε­ται εἰς τά χρό­νια 1942-1945 καί εἰς τίς πα­ρα­λεί­ψεις τῶν σι­ω­νι­στῶν ἡ­γε­τῶν διά τήν σω­τη­ρί­α τῶν ἑ­βραί­ων τῆς Σλο­βα­κί­ας.

Στοι­χοῦν­τες οἱ προ­τεί­νον­τες Ἐ­ξο­χώ­τα­τοι κ. Ὑ­πουρ­γοί Εὐ. Βε­νι­ζέ­λος, Ἀν­δρ. Λο­βέρ­δος, Χρ. Πα­που­τσῆς, Δημ. Ρέπ­πας καί Μιλτ. Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου εἰς τήν φρι­κώ­δη ἀν­τί­λη­ψι τοῦ τ. Πρω­θυ­πουρ­γοῦ κ. Γε­ωρ­γί­ου Πα­παν­δρέ­ου διά τήν ἀ­πο­ποι­νι­κο­ποί­η­σι τῶν ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἰς ἀ­νύ­πο­πτο χρό­νο εἶ­χε δη­λώ­σει: «μιά γλά­στρα σέ κά­θε μπαλ­κό­νι», μέ τό πρό­σχη­μα τῆς κω­δι­κο­ποι­ή­σε­ως τῶν δι­α­τά­ξε­ων διά τίς ναρ­κω­τι­κές οὐ­σί­ες καί τοῦ ἐ­ξορ­θο­λο­γι­σμοῦ τῶν ποι­νῶν νο­μι­μο­ποι­οῦν τήν χρῆ­σι, κα­το­χή καί προ­μή­θεια ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν καί εἰ­σά­γουν διά πρώ­τη φο­ρά εἰς τήν ἑλ­λη­νι­κή ἔν­νο­μο τά­ξη ἀλ­λά καί εἰς τήν σκέ­ψι καί ἀν­τί­λη­ψι τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς νε­ο­λαί­ας τήν ὀ­λέ­θρια καί ἐγ­κλη­μα­τι­κή ἄ­πο­ψι ὅ­τι ὁ θά­να­τος ἐκ τῶν ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν δύ­να­ται νά κα­τη­γο­ρι­ο­ποι­η­θῇ.

Εἰς τό ἄρ­θρο 29 τοῦ ὑ­πό ψή­φι­σι Νο­μο­σχε­δί­ου «Καλ­λι­έρ­γεια κάν­να­βης δη­μό­σια χρή­ση ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν, πλα­στο­γρα­φί­α ἰ­α­τρι­κῆς συν­τα­γῆς» ἀ­να­φέ­ρε­ται: «1. ὅ­ποι­ος γιά δι­κή του ἀ­πο­κλει­στι­κή χρή­ση καλ­λι­ερ­γεῖ φυ­τά κάν­να­βης σέ ἀ­ριθ­μό ἤ ἔ­κτα­ση πού δι­και­ο­λο­γοῦν­ται μό­νο γιά τήν ἀ­το­μι­κή του χρή­ση, τι­μω­ρεῖ­ται μέ κρά­τη­ση μέ­χρι τρι­ῶν μη­νῶν ἤ μέ πρό­στο­μο μέ­χρι πεν­τα­κο­σί­ων εὐ­ρώ. 2. Ὅ­ποι­ος κά­νει χρή­ση ναρ­κω­τι­κῶν δη­μο­σί­ως τι­μα­ρεῖ­ται μέ κρά­τη­ση μέ­χρι ἕ­ξι μη­νῶν ἤ μέ πρό­στι­μο μέ­χρι χι­λί­ων εὐ­ρώ. Ὁ δρά­στης τῆς πρά­ξης τοῦ προ­η­γου­μέ­νου ἐ­δα­φί­ου μπο­ρεῖ νά κρι­θεῖ ἀ­τι­μώ­ρη­τος, ἐ­άν τό δι­κα­στή­ριο, ἐ­κτι­μών­τας τίς πε­ρι­στά­σεις τέ­λε­σης τῆς πρά­ξης καί τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τας τοῦ δρά­στη, κρί­νει ὅ­τι ἡ ἀ­ξι­ό­ποι­νη πρά­ξη ἦ­ταν ἐν­τε­λῶς συμ­πτω­μα­τι­κή καί δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐ­πα­να­λη­φθῇ. 3. Δέν τε­λεῖ ἄ­δι­κη πρά­ξη ὅ­ποι­ος, γιά δι­κή του ἀ­πο­κλει­στι­κά χρή­ση, μέ ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε τρό­πο προ­μη­θεύ­ε­ται ἤ κα­τέ­χει ναρ­κω­τι­κά, σέ πο­σό­τη­τες πού δι­και­ο­λο­γοῦν­ται μό­νο γιά ἀ­το­μι­κή του χρή­ση.»

Ἡ ἐγ­κλη­μα­τι­κή αὐ­τή δι­ά­τα­ξις ἀν­τι­βαί­νει πλή­ρως εἰς τή λο­γι­κή καί ἀ­πο­τε­λεῖ γε­λοι­ο­ποί­η­σι τῆς ἀ­λη­θεί­ας, δι­ό­τι δέν εἶ­ναι ἐ­φι­κτόν νά κρι­θῇ δε­όν­τως καί νά ἐ­κτι­μη­θῇ ἡ προ­σω­πι­κή χρῆ­σις ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν. Ποῖ­ος καί μέ ποῖ­α κρι­τή­ρια θά ὁ­ρί­σῃ ποί­α εἶ­ναι ἡ ἀ­νάγ­κη προ­σω­πι­κῆς χρή­σε­ως ὀ­πι­ο­ει­δῶν ἐ­πί πα­ρα­δείγ­μα­τι, διά τόν ἕ­να ἤ τόν ἄλ­λον χρή­στη ἤ ἐ­ξηρ­τη­μέ­νον; Ἕ­νας χρή­στης πού ἐκ­κι­νεῖ μέ 50 mg ἡ­ρω­ΐ­νης εἰς τήν κα­τη­φο­ρι­κή πο­ρεί­α θα­νά­του πού βα­δί­ζει μπο­ρεῖ νά χρει­ά­ζε­ται 2 ἤ 3 ἤ πα­ρα­πά­νω γραμ­μά­ρια τήν ἡ­μέ­ρα. Εἰς τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἀ­νοί­γε­ται λε­ω­φό­ρος εὐ­ρύ­χω­ρος διά μι­κρούς καί με­γά­λους ἐμ­πό­ρους ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν, διά νά δροῦν ἐ­λεύ­θε­ρα καί χι­λιά­δες νέ­οι νά σπρώ­χνων­ται εἰς τήν ἐ­ξάρ­τη­σι.

Εἰς τό ἄρ­θρο 23 «ἰ­δι­αί­τε­ρα δι­α­κε­κριμ­μέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις» ὅ­που ἀ­να­φέ-ρον­ται οἱ πε­ρι­πτώ­σεις δι­α­κι­νή­σε­ως πού τι­μω­ροῦν­ται μέ τήν ἐ­σχά­τη τῶν ποι­νῶν (ἰ­σό­βια) ἤ μέ πρό­σκαι­ρη κά­θειρ­ξη προ­βλέ­πε­ται ὅ­τι οἱ ποι­νές ἐ­πι­βάλ­λον­ται «ὅ­ταν (ὁ δρά­στης) κα­τ’ ἐ­πάγ­γελ­μα χρη­μα­το­δο­τεῖ τήν τέ­λε­ση κά­ποι­ας πρά­ξης δι­α­κί­νη­σης ἤ κα­τ’ ἐ­πάγ­γελ­μα δι­α­κι­νεῖ ναρ­κω­τι­κές οὐ­σί­ες καί τό προσ­δο­κώ­με­νο ὄ­φε­λος τοῦ δρά­στη στίς ἀ­νω­τέ­ρω πε­ρι­πτώ­σεις ὑ­περ­βαί­νει τό πο­σόν τῶν 50.000 Εὐ­ρώ». Ἄν αὐ­τή ἡ πα­ρά­γρα­φος τοῦ νο­μο­σχε­δί­ου δέν ἀ­πο­τε­λεῖ τήν ναυ­αρ­χί­δα τῆς οὐ­σι­α­στι­κῆς ἀ­πο­ποι­νι­κο­ποι­ή­σε­ως τῆς δι­α­κι­νή­σε­ως τῶν ναρ­κω­τι­κῶν οὐ­σι­ῶν, συλ­λή­βδην ἔ­χο­με ὑ­πο­στεῖ ἐ­πι­δη­μί­α κρε­τι­νι­σμοῦ, δι­ό­τι ὅ­πως προ­κύ­πτει ἀ­πό τά στοι­χεῖ­α τοῦ Εὐ­ρω­πα­ϊ­κοῦ κέν­τρου πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ως ναρ­κω­τι­κῶν καί το­ξο­κο­μα­νί­ας τέσ­σε­ρα κι­λά ἰν­δι­κῆς καν­νά­βε­ως ἤ δύ­ο κι­λά ἡ­ρω­ΐ­νης κο­στί­ζουν πε­ρί­που 40.000 Εὐ­ρώ. Ἑ­πο­μέ­νως διά νά ἐμ­πί­πτῃ κα­νείς εἰς τάς δι­α­τά­ξεις τοῦ ἀ­θλί­ου αὐ­τοῦ νο­μο­θε­τή­μα­τος θά πρέ­πει νά δι­α­κι­νῇ τό­νους ναρ­κω­τι­κῶν!

Ὅ­λα τά ἀ­νω­τέ­ρω πού ἐ­πι­τυ­χῶς ἐ­πε­ση­μάν­θη­σαν εἰς τό Ὑ­μέ­τε­ρον δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κόν ὄρ­γα­νον «Ρι­ζο­σπά­στης» ὡς προ­εῖ­πον νο­μο­θε­τοῦν­ται μέ τό πρό­σχη­μα τοῦ «ἐ­ξορ­θο­λο­γι­σμοῦ τῶν ποι­νῶν διά τήν δι­α­κί­νη­ση ὥ­στε νά μήν ἀν­τι­με­τω­πί­ζον­ται μέ τόν ἴ­διο τρό­πο οἱ μι­κρο­δι­α­κι­νη­τές καί οἱ με­γα­λέμ­πο­ροι καί νά μήν μπαί­νουν οἱ χρῆ­στες φυ­λα­κή». Ὄν­τως οἱ χρῆ­στες ἔ­χουν ἀ­νάγ­κη ἀ­πό θε­ρα­πευ­τι­κά προ­γράμ­μα­τα καί ὄ­χι φυ­λα­κές καί θά πρέ­πει μέ ὅ­λους τούς τρό­πους νά ὁ­δη­γοῦν­ται εἰς τήν ἐ­πι­λο­γή τῆς ἀ­πε­ξαρ­τή­σε­ως. Ὅ­μως γιά νά γί­νῃ κά­τι τέ­τοι­ο θά πρέ­πει νά ὑ­πάρ­χουν τό­σα «στε­γνά» θε­ρα­πευ­τι­κά προ­γράμ­μα­τα ὅ­σα ἔ­χει ἀ­νάγ­κη ἡ χώ­ρα μέ ἐ­παρ­κές ἐ­ξει­δι­κευ­μέ­νο ἐ­πι­στη­μο­νι­κό προ­σω­πι­κό. Σή­με­ρα ὅ­μως ὑ­πο­χρη­μα­το­δο­τοῦν­ται τά σχε­τι­κά προ­γράμ­μα­τα καί τά κέν­τρα προ­λή­ψε­ως τι­νά­ζον­ται εἰς τόν ἀ­έ­ρα μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τος ἡ προ­σφο­ρά τοῦ πο­λυ­ση­μάν­του ἔρ­γου τους.

᾿Ε­ξο­χω­τά­τη κ. Πα­πα­ρή­γα,

Μέ ἰ­δι­αί­τε­ρο σε­βα­σμό καί ἐ­κτί­μη­ση εἰς τό Ὑ­μέ­τε­ρο πρό­σω­πο χρε­ω­στῶ ἐ­π’ εὐ­και­ρί­ᾳ τῆς ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας με­θ’ Ὑ­μῶν νά ἀν­τι­κρού­σω κα­θη­κόν­τως τόν δι­α­κη­ρυσ­σό­με­νον ὑ­πό τοῦ Ὑ­με­τέ­ρου κομ­μα­τι­κοῦ σχη­μα­τι­σμοῦ ἀ­θε­ϊ­σμόν καί νά πα­ρα­κα­λέ­σω νά ἐ­πα­νε­κτι­μή­ση­τε τά ἐ­πι­στη­μο­νι­κά, φι­λο­σο­φι­κά καί ἱ­στο­ρι­κά δε­δο­μέ­να πού κρα­τοῦν Ὑ­μᾶς δε­σμῶ­τες εἰς τό «μου­ρά­γιο» τῆς τρα­γι­κῆς ἐγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­ας.

Ὁ ἀ­θε­ϊ­σμός καί ὁ ἀ­γνω­στι­κι­σμός ἐ­νῶ δῆ­θεν κα­τα­λύ­ουν τό θρη­σκευ­τι­κό κο­σμο­εί­δω­λο πε­ρί δη­μι­ουρ­γί­ας καί πε­ρί εὐ­φυ­οῦς σχε­δια­σμοῦ, οὐ­σι­α­στι­κῶς ὑ­ψώ­νουν τό ἕ­ω­λο, ἀ­βά­σι­μο καί ἀ­νε­πέ­ρει­στο ἐ­πι­στη­μο­νι­κῶς καί λο­γι­κῶς κο­σμο­εί­δω­λο τῆς ἀ­συ­ναρ­τή­του τυ­χαι­ό­τη­τος, ὡς αἰ­τί­ας καί οὐ­σί­ας τοῦ ἐκ­πλη­κτι­κῆς συν­θέ­σε­ως καί ἁρ­μο­νί­ας τοῦ κό­σμου μέ τήν ἀν­τι­ε­πι­στη­μο­νι­κή ἀν­τι­λο­γι­κή καί ἐξ ἐμ­πα­θε­ί­ας καί μί­σους κα­τά τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ προ­βο­λή τῆς δῆ­θεν φυ­σι­κῆς ἐ­πι­λο­γῆς καί τῆς δῆ­θεν κοι­νῆς κα­τα­γω­γῆς τῶν ζων­τα­νῶν εἰ­δῶν. Διά τῶν κα­τω­τέ­ρω ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ὅ­τι ὁ κό­σμος εἶ­ναι δη­μι­ο­ύρ­γη­μα τῆς ἀ­πε­ρι­νο­ή­του σο­φί­ας καί ἀ­γά­πης τοῦ ἐ­κτός αὐ­τοῦ ὑ­πάρ­χον­τος Τρι­σα­γί­ου Θε­οῦ κα­τά τήν ὑ­πέ­ρο­χον ἔκ­φρα­σιν τοῦ ἱ­ε­ροῦ ψαλ­μω­δοῦ: «πο­ί­η­σιν δέ χει­ρῶν αὐ­τοῦ ἀ­ναγ­γέ­λει τό στε­ρέ­ω­μα» (Ψαλμ. 18,1). Βε­βα­ί­ως αἱ πλέ­ον σύγ­χρο­νοι φυ­σι­καί θε­ω­ρί­αι τῆς σχε­τι­κό­τη­τος τοῦ ᾿Α­ϊν­στά­ιν, τῆς ἀ­προσ­δι­ο­ρι­στί­ας τοῦ Χά­ϊ­ζεμ­περγκ καί τῶν κβάν­τα τοῦ Μάξ Πλάνκ, ἀλ­λά καί ἀρ­κε­ταί νε­ώ­τε­ραι κα­τα­δει­κνύ­ουν τήν σα­θρό­τη­τα τῆς ἐ­ξε­λι­κτι­κῆς θε­ω­ρί­ας, πού ἀ­πο­δί­δει τήν ὕ­παρ­ξη τοῦ κό­σμου εἰς τήν τυ­χαι­ό­τη­τα καί εἰς τήν μη­χα­νο­κρα­τί­α τῆς φυ­σι­κῆς ἐ­πι­λο­γῆς. Αἱ ἐ­πι­στη­μο­νι­καί καί φι­λο­λο­σο­φι­καί ἀ­πο­δε­ί­ξεις κα­τά τοῦ με­γά­λου το­ύ­του ψε­ύ­δους πού συν­τη­ροῦν γνω­στοί δι­ε­θνι­στι­κοί κύ­κλοι τῶν ὁ­ποί­ων δυ­στυ­χῶς ἀ­να­με­τα­δό­ται τυγ­χά­νε­τε εἶ­ναι:

1. Τό πε­πε­ρα­σμέ­νον τοῦ ὑ­λι­κοῦ σύμ­παν­τος, ῾Ο μα­θη­μα­τι­κός τύ­πος τοῦ ᾿Α­ϊν­στά­ϊν Ε=m c²  ἥ­τοι ὅ­τι ἡ ἐ­νέρ­γεια ἰ­σοῦ­ται πρός τό γι­νό­με­νον τῆς μά­ζης ἐ­πί τό τε­τρά­γω­νον τῆς τα­χύ­τη­τος τοῦ φω­τός, τήν ά­λή­θειαν τα­ύ­την ἀ­κρι­βῶς βε­βαι­εῖ δι­ό­τι ἡ ὕ­λη-μά­ζα καί ἡ ἐ­νέρ­γεια εἶ­ναι ἕν καί τό αὐ­τόν νό­μι­σμα. ῾Η συμ­παν­τι­κή ὕ­λη σχη­μα­τί­ζε­ται ἐν τῷ συ­νό­λῳ της ἐκ χη­μι­κῶν στοι­χε­ί­ων, τά βα­σι­κά συ­στα­τι­κά τῶν ὁ­πο­ί­ων εἶ­ναι μο­νά­δαι στα­θε­ραί, δη­λα­δή πε­πε­ρα­σμέ­να σω­μα­τί­δια ἡ­λε­κτρι­σμοῦ ὁ­ρι­σμέ­νης μά­ζης καί ὡς ἐκ το­ύ­του ἔ­χει τέρ­μα-ὅ­ρια ὡς βε­βαι­εῖ καί ἡ σύγ­χρο­νος ἀ­στρο­φυ­σι­κή, τό σύμ­παν εἶ­ναι σφαι­ρι­κόν-κυρ­τόν κα­τά τήν θε­ω­ρί­α τῆς σχε­τι­κό­τη­τος μέ δι­ά­με­τρον ἔ­χου­σαν μῆ­κος δέ­κα πε­ρί­που δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ἐ­τῶν φω­τός. ῾Ε­πο­μέ­νως τό ὑ­λι­κόν σύμ­παν ὡς πε­πε­ρα­σμέ­νον εἶ­ναι ὑ­λι­κόν δη­μι­ο­ύρ­γη­μα «ἐξ οὐκ ὄν­των», εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σμα-αἰ­τια­τόν καί ὡς τοι­οῦ­τον δέν εἶ­ναι ἄ­ναρ­χον, δέν δύ­να­ται νά ἔ­χει τήν αἰ­τί­αν τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς του ἐν ἑ­αυ­τῷ καί εἶ­ναι πα­ρα­λο­γι­σμός νά ἰ­σχυ­ρί­ζε­ταί τις, ὅ­τι προ­ῆλ­θεν ἐκ τοῦ μη­δε­νός ἤ εἶ­ναι αὐ­τα­πά­τη. ῾Ο χῶ­ρος καί ὁ χρό­νος μπο­ροῦν νά νο­η­θοῦν μό­νον, ἀφ᾿ ἧς τό ὑ­λι­κόν σύμ­παν ἐ­δη­μι­ουρ­γή­θη «ἐξ οὐκ ὄν­των». Τό πε­πε­ρα­σμέ­νον ὑ­λι­κόν σύμ­παν εἶ­ναι δη­μι­ο­ύρ­γη­μα ἄλ­λης οὐ­σί­ας καί ὑ­πάρ­χει, δι­ό­τι ἀν­τί­κει­ται εἰς τήν λο­γι­κήν, ὅ­τι ἐκ τοῦ ἀ­παι­σί­ως χα­ί­νον­τος μη­δε­νός καί ἐκ τῆς ἀ­νυ­παρ­ξί­ας ἐ­δη­μι­ουρ­γή­θη τό ἀ­συλ­λή­πτου κάλ­λους ἁρ­μο­νί­ας καί τά­ξε­ως ὑ­λι­κόν σύμ­παν καί ὅ­τι ὑ­πάρ­χει εἰς τό μη­δέν, τό ὁ­ποῖ­ον κα­τά τήν λο­γι­κήν καί τήν ἐ­πι­στή­μην ση­μα­ί­νει ἄρ­νη­σιν ὑ­πάρ­ξε­ως. Τό ὑ­λι­κόν σύμ­παν ἀ­πο­τε­λεῖ τήν με­γα­λει­ω­δε­στέ­ραν ἀ­πό­δει­ξιν ὑ­πάρ­ξε­ως τοῦ ἀ­λη­θοῦς Θε­οῦ, δι­ό­τι δι­α­κη­ρύσ­σει τοῦ­το, ὅ­τι ὑ­πάρ­χει ἑ­τέ­ρα οὐ­σί­α ἄ­πει­ρος, μή ὕ­λη, ἀ­κα­τά­λη­πτος καί ἀ­πε­ρι­νό­η­τος, ἥ­τις τό ἔ­φε­ρεν «ἐξ οὐκ ὄν­των» εἰς τό εἶ­ναι δη­μι­ουρ­γι­κῶς, ὅ­τι ἡ ἄ­πει­ρος αὐ­τή «μή ὕ­λη-οὐ­σί­α» εἶ­ναι ἀ­να­ί­τιος καί ἄ­ναρ­χος ἄλ­λως θά ἦ­το καί αὐ­τή πε­πε­ρα­σμέ­νη, ὅ­τι πρός τήν ἄ­πει­ρον τα­ύ­την καί ῾῾μή ὕ­λην-οὐ­σί­αν᾿᾿ τό ὑ­λι­κόν σύμ­παν ἔ­χει σχέ­σιν αἰ­τια­τοῦ πρός αἴ­τιον. ῾Η ἄ­πει­ρος αὐ­τή «μή ὕ­λη-οὐ­σί­α», τήν ὁ­πο­ί­αν «πνεῦ­μα» ἀ­πε­κά­λε­σεν ὁ ἐ­ναν­θρω­πί­σας Λό­γος (᾿Ι­ω­αν. δ, 24) εἶ­ναι ὀν­τό­της ἐν­συ­νε­ί­δη­τος τήν ὁ­ποί­αν ἀ­πο­κα­λοῦ­μεν Θε­όν πού ἐ­νέ­χει τόν λό­γον καί τήν αἰ­τί­αν «τοῦ ἑ­αυ­τοῦ εἶ­ναι ἐν ἑ­αυ­τῷ», εἶ­ναι ἀ­να­ί­τιος καί ἄ­πει­ρος.

2.῾Ω­σα­ύ­τως ἡ ἀ­έ­να­ος δι­η­νε­κής κί­νη­σις, ἀλ­λο­ί­ω­σις, με­τα­μόρ­φω­σις τῆς συμ­παν­τι­κῆς ὕ­λης-μά­ζης ὑ­πό τό κρά­τος ἀ­τέγ­κτων φυ­σι­κῶν νό­μων (ἐν­νό­μων δυ­να­μι­κῶν νο­μο­τε­λει­ῶν) πρός ἐ­πι­τέ­λε­σιν καί πα­ραγ­μά­τω­σιν πάν­το­τε ὁ­ρι­σμέ­νων σκο­πῶν μαρ­τυ­ρεῖ ὅ­τι εἶ­ναι δη­μι­ο­ύρ­γη­μα ἐν τῷ συ­νό­λῳ της δι­ό­τι τήν αἰ­τί­αν τῆς κι­νή­σε­ως, τρο­πῶν καί με­τα­μορ­φω­σε­ών της ἔ­χει ἐ­κτός αὐ­τῆς, καθ᾿ ὅ­σον αὐ­τή δέν ἔ­χει συ­νε­ί­δη­σιν τοῦ ἑ­αυ­τοῦ της.

3. Οἱ αἰ­ώ­νιοι, ἀ­ΐ­διοι, ἀ­ναλ­λο­ί­ω­τοι φυ­σι­κοί νό­μοι διά τῶν ὁ­πο­ί­ων πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ὁ τε­λο­λο­γι­κός σκο­πός τοῦ κό­σμου δι­ό­τι ἡ δι­η­νε­κῶς, κι­νου­μέ­νη, τρε­πο­μέ­νη, ἀλ­λοι­ου­μέ­νη ὕ­λη, ἡ ἐξ ἀ­λό­γων σω­μα­τι­δί­ων μά­ζης ἡ­λε­κτρι­κῆς ἀ­πο­τε­λου­μέ­νη, δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐκ­πο­ρε­ύ­ει δυ­νά­μεις ἐν­νό­μους στα­θε­ράς καί ἀ­τρέ­πτους καί νά ὑ­πο­τα­γῆ συ­νά­μα εἰς αὐ­τάς, δι­ό­τι ἐκ «πη­γῆς-μά­ζης» στε­ρου­μέ­νης νο­ή­σε­ως, εἰ­δέ­ναι καί συ­νο­χῆς δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά προ­έλ­θουν δυ­νά­μεις διά τῶν ὁ­πο­ί­ων ἐκ­δη­λοῦ­ται ἄ­πει­ρος σκο­πι­μό­της, σο­φί­α καί πρό­νοι­α ἐ­πι­μαρ­τυ­ρεῖ τήν ὡς ἄ­νω ἀ­λή­θειαν, τό ἀ­γε­φύ­ρω­τον χά­σμα με­τα­ξύ ἀ­νορ­γά­νου καί ὀρ­γα­νι­κῆς ὕ­λης ἀ­πο­δει­κνύ­ει ὅ­τι ἡ συμ­παν­τι­κή ὕ­λη δι­α­κρί­νε­ται εἰς δύ­ο βαθ­μί­δας, τήν ἀ­νόρ­γα­νον (ἡ­λε­κτρό­νια, ἄ­το­μα, σω­μα­τί­δια, στοι­χεῖ­α, ἀ­έ­ρια, ὑ­γρά, ὀ­ρυ­κτά) καί τήν ἐ­νόρ­γα­νον ἤ ζῶ­σαν μέ τίς μυ­ρι­ά­δες τῶν γε­νῶν τῶν ἐ­νορ­γά­νων ὄν­των. ῾Η μέν πρώ­τη ὑ­πα­κο­ύ­ει ὡς ὄγ­κος, εἰς τόν παγ­κρα­τῆ νό­μον τῆς βα­ρύ­τη­τος χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται διά τῆς μη­χα­νι­κῆς κι­νή­σε­ως ἡ δέ δευ­τέ­ρα δι­α­κρί­νε­ται ἀ­πό ὀρ­γα­νι­κῆς-ζω­ϊ­κῆς κι­νή­σε­ως, θρέ­ψε­ως, ὀρ­γα­νι­κῆς ἀ­φο­μοι­ώ­σε­ως καί κα­τα­λα­γῆς τῆς ὕ­λης, κι­νή­σε­ως πάν­το­τε σκο­πί­μου, μέ ὁ­ρι­σμέ­νας καί ἀ­ναλ­λοι­ώ­τους ἱ­κα­νό­τη­τας προ­σαρ­μο­γῆς καί ἐ­πι­λο­γῆς καί μέ ἱ­κα­νό­τη­τα ἀ­να­πα­ρα­γω­γῆς καί δι­αι­ω­νί­σε­ως δι᾿ ὁ­ρι­σμέ­νων συ­στη­μά­των, ὀρ­γά­νων καί τρό­πων ἀ­να­πα­ρα­γω­γῆς. Τό ἀ­γε­φύ­ρω­τον χά­σμα με­τα­ξύ ἀ­νορ­γά­νου καί ὀρ­γα­νι­κῆς ὕ­λης ἐ­πε­κτε­ί­νε­ται καί με­τα­ξύ τῶν δι­α­φό­ρων ἐ­νορ­γά­νων ὄν­των ἐ­πι­κυ­ρου­μέ­νου τοῦ ἀ­πο­φθέγ­μα­τος ῾῾πᾶν ὄν μό­νον ἐξ ὁ­μο­ί­ου ὄν­τος γεν­νᾶ­ται καί ἀ­να­πα­ρά­γε­ται᾿᾿ κα­ταρ­ρι­πτο­μέ­νων οὕ­τω τῶν ἀν­τι­ε­πι­στη­μο­νι­κῶν καί ἀν­τι­λο­γι­κῶν θε­ω­ρι­ῶν τό­σον τῆς αὐ­το­μά­του γε­νέ­σε­ως τῶν ἐ­νορ­γά­νων ὄν­των ὅ­σον καί τής ἐ­ξε­λί­ξε­ως αὐ­τῶν.

4. ῾Η ὀρ­γα­νι­κή δι­ά­πλα­σις καί ἡ ζωή τῶν ἐ­νορ­γά­νων ὄν­των μέ τήν ἀ­πε­ρι­νό­η­τον σο­φί­αν, ἁρ­μο­νί­αν, νο­μο­τέ­λειαν, πρό­βλε­ψιν πού εἰς κά­θε ἐ­χέ­φρο­να δη­μι­ουρ­γεῖ τό θάμ­βος, τήν ἔκ­στα­ση καί τήν ὑ­πέρ­βα­ση.

5. Αἱ ἰ­δι­ό­τη­τες τῶν κα­τω­τέ­ρων τοῦ ἀν­θρώ­που ἐμ­ψύ­χων ὄν­των καί ἡ ἀν­θρω­πί­νη ψυ­χή. Τά ἔν­στι­κτα, ὁρ­μέμ­φυ­τα εἰς τά κα­τώ­τε­ρα τοῦ ἀν­θρώ­που ἔμ­βια ὄν­τα, μή προ­ϋ­πάρ­χον­τα εἰς τήν ἀ­νόρ­γα­νον ὕ­λην ὡς καί ἡ διά τοῦ ἀν­θρώ­που μό­νον ἀ­μέ­σως ἐκ­δη­λου­μέ­νη ἐν­συ­νε­ί­δη­τος νό­η­σις καί ἡ αὐ­τε­ξου­σί­α βο­ύ­λη­σις ἀ­πο­δει­κνύ­ουν τήν ἐκ τοῦ ἀ­πε­ρι­νο­ή­του Νο­ός σύν­θε­σιν καί δη­μι­ουρ­γί­αν αὐ­τῶν. Ἰ­δι­αι­τέ­ρως ἡ ἀν­θρω­πί­νη ψυ­χή εἶ­ναι ἐν­συ­νε­ί­δη­τος πνευ­μα­τι­κή καί ἐ­λευ­θέ­ρα ὑ­πό­στα­σις κατ᾿ εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ.

6. ῾Η ἁρ­μο­νί­α τοῦ ὑ­λι­κοῦ σύμ­παν­τος καί ἡ ἀ­σύλ­λη­πτος μα­θη­μα­τι­κή τά­ξις καί σκο­πι­μό­της εἰς αὐ­τό ὁ­δή­γη­σαν τά ἐ­ξο­χώ­τε­ρα πνε­ύ­μα­τα τῆς οἰ­κου­μέ­νης διά μέ­σου τῶν αἰ­ώ­νων νά κα­τα­θέ­σουν ὡς εὐ­λα­βεῖς προ­σκυ­νη­ταί τῆς θε­ί­ας δυ­νά­με­ως καί σο­φί­ας τό θάμ­βος τους καί τήν ἔκ­πλη­ξή τους δι­ό­τι ὅ­πως εἰς τά ἐ­λά­χι­στα συ­στα­τι­κά τῆς συμ­παν­τι­κῆς ὕ­λης οὕ­τω καί εἰς τάς κι­νή­σεις καί ἀλ­λη­λε­πι­δρά­σεις τῶν ἀ­φαν­τά­στων ὑ­λι­κῶν ὄγ­κων τῶν οὐ­ρα­νί­ων σω­μά­των, τά ὁ­ποῖ­α δι᾿ ἰ­λιγ­γι­ω­δῶν τα­χυ­τή­των δι­α­τρέ­χουν τό ὑ­λι­κόν σύμ­παν ἐκ­δη­λοῦ­ται ἡ ἀ­σύλ­λη­πτος δύ­να­μις, σο­φί­α καί πρό­νοι­α ἑ­νός ἐ­ξω­κο­σμί­ου καί ὑ­πε­ρυ­λι­κοῦ Θε­οῦ. Οἱ ὄγ­κοι τῶν οὐ­ρα­νί­ων σφαι­ρῶν, ὁ­μά­δων γα­λα­ξι­ῶν ὡς καί συ­στρο­φῶν αὐ­τῶν, αἱ ἀ­πο­στά­σεις, αἱ ἕλ­ξεις καί ἀ­πώ­σεις των, αἱ τα­χύ­τη­ται καί ἀ­κτι­νο­βο­λί­αι, αἱ ἀλ­λη­λε­πι­δρά­σεις αὐ­τῶν εἶ­ναι προ­δή­λως ἀ­πο­λύ­τως προ­ϋ­πο­λο­γι­σμέ­να μεθ᾿ ὑ­περ­μα­θη­μα­τι­κῆς ἀ­κρι­βε­ί­ας. ῾Ως ἐκ το­ύ­του κα­ί­τοι ἰ­λιγ­γι­ω­δῶς πε­ρι­φέ­ρον­ται πέ­ριξ ὁ­ρι­σμέ­νων κέν­τρων οὐ­δε­μί­α διά μέ­σου τῶν αἰ­ώ­νων πα­ρου­σι­ά­ζε­ται δι­α­τα­ρα­χή.

Κα­τό­πιν τῶν ἐ­κτε­θέν­των ὁ «ἀ­φε­λής» ἀ­γνω­στι­κι­σμός τοῦ Ὑ­με­τέ­ρου κομ­μα­τι­κοῦ σχη­μα­τι­σμοῦ πού ἀ­πο­δί­δει τό θαῦ­μα τῆς ζω­ῆς εἰς τήν τυ­χαι­ό­τη­τα καί τήν ἀ­συ­νει­δη­σί­α καί ἀ­νυ­παρ­ξί­α τοῦ μη­δε­νός ἀ­πο­τε­λεῖ τό πλέ­ον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό γνώ­ρι­σμα τοῦ τρα­γι­κά πε­σμέ­νου καί ἀ­πο­τυ­χη­μέ­νου ἀν­θρώ­που πού συμ­πνί­γε­ται στήν χο­ϊ­κό­τη­τα καί ἀ­δυ­να­τεῖ νά ἀ­να­χθῆ ἀ­πό τήν κτί­ση στόν κτί­σαν­τα.

Κα­τά ταῦ­τα πα­ρα­κα­λῶ ὅ­πως ἐ­πε­νε­κτι­μή­ση­τε τήν Ὑ­με­τέ­ραν στά­σιν καί τάς ἐν λό­γῳ ἀρ­χάς τοῦ Ὑ­με­τέ­ρου κομ­μα­τι­κοῦ σχη­μα­τι­σμοῦ δι­ό­τι ἄλ­λως ἀ­να­πο­δρά­στως θά ὑ­πη­ρε­τή­ση­τε τόν σχε­δια­σμό τοῦ δι­ε­θνι­στι­κοῦ σα­τα­νι­στι­κοῦ χώ­ρου καί θά ἐ­πα­να­λά­βε­τε τήν δε­δο­μέ­νη ἱ­στο­ρι­κή ἀ­πο­τυ­χί­α τῆς γαλ­λι­κῆς ἐ­πα­να­στά­σε­ως καί τοῦ λε­γο­μέ­νου «ὑ­παρ­κτοῦ σο­σι­α­λι­σμοῦ» δι­ό­τι θέ­τον­τας εἰς τά πρός κα­τε­δά­φι­σι μέ­σα στήν ἀν­θρώ­πι­νη ψυ­χή τόν αἰ­ώ­νιο Θε­ό, οὐ­σι­α­στι­κά κα­τε­δα­φί­ζεις καί κα­τα­δο­λι­εύ­εις πλή­ρως τόν ἄν­θρω­πο ἐ­πει­δή κα­τά τήν με­γα­λει­ώ­δη ρή­σι τοῦ Ντο­στο­γι­έφ­κι «χω­ρίς Θε­ό ὅ­λα ἐ­πι­τρέ­πον­ται».

Με­τά πλεί­στης τι­μῆς

Ο  ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΙ­ΤΗΣ

+ ὁ Πει­ραι­ῶς ΣΕ­ΡΑ­ΦΕΙΜ