Χαιρετισμός Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μετεωρίτου στήν ἡμερίδα ἰσλαμικές σπουδές στήν Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.

E­ἶ­μαι ἕ­νας ἀ­πό τούς χι­λιά­δες πτυ­χι­ού­χους τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης, ἡ ὁ­ποί­α δι­ε­θνῶς εἶ­ναι γνω­στή ὡς ἡ Σχο­λή τῶν Πα­τέ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὡς ἡ Σχο­λή τῶν Πα­τε­ρι­κῶν Σπου­δῶν. Λυ­ποῦ­μαι τώ­ρα βα­θύ­τα­τα, δι­ό­τι μί­α με­γά­λη με­ρί­δα Κα­θη­γη­τῶν θέ­λουν νά τήν με­τα­τρέ­ψουν καί σέ Σχο­λή Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν. Ἦ­ταν μί­α Σχο­λή τοῦ Χρι­στοῦ καί τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου πού γί­νε­ται τώ­ρα Σχο­λή καί τοῦ Κο­ρα­νί­ου.

Ὁ Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Θε­ο­λό­γος, ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής τῆς ἀ­γά­πης -τῆς ἀ­λη­θι­νῆς ἀ­γά­πης, πού εἶ­ναι συν­δε­δε­μέ­νη μέ τήν Ἀ­λή­θεια, για­τί χω­ρίς τήν Ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ψευ­το­α­γά­πη καί ὑ­πο­κρι­σί­α- γράφει ὅτι «πολ­λοί πλά­νοι εἰ­σῆλ­θαν εἰς τόν κό­σμον, οἱ μή ὁ­μο­λο­γοῦν­τες Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν ἐρ­χό­με­νον ἐν σαρ­κί· οὗ­τος ἐ­στίν ὁ πλά­νος καί ὁ Ἀν­τί­χρι­στος... εἴ τις ἔρ­χε­ται πρός ὑ­μᾶς καί ταύ­την τήν δι­δα­χήν οὐ φέ­ρει, μή λαμ­βά­νε­τε αὐ­τόν εἰς οἰ­κί­αν καί χαί­ρειν αὐ­τῷ μή λέ­γε­τε· ὁ γάρ λέ­γων αὐ­τῷ χαί­ρειν κοι­νω­νεῖ τοῖς ἔρ­γοις αὐ­τοῦ τοῖς πο­νη­ροῖς» (Β΄ Ἰ­ω., 7-11). Μᾶς λέ­γει, δηλαδή, ὅ­τι ὅ­ποι­ος ἔρ­χε­ται καί σᾶς δι­δά­σκει ὅ­τι ὁ Χρι­στός δέν εἶ­ναι Θε­ός, ὅ­πως δι­δά­σκει τό Κο­ρά­νιο καί ὁ Μω­ά­μεθ, οὔ­τε νά τόν χαι­ρε­τᾶ­τε, οὔ­τε νά τόν βά­ζε­τε στό σπί­τι σας για­τί ἐκ­φρά­ζει τόν Ἀν­τί­χρι­στο.

Σέ κάποια περίπτωση, μά­λι­στα, πού ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ὅ­τι σέ δη­μό­σιο λου­τρό στήν Ἔ­φε­σο εἶ­χε πά­ει προ­η­γου­μέ­νως γιά νά πλυ­θεῖ ὁ αἱ­ρε­τι­κός Κή­ριν­θος, αἱ­ρε­τι­κός -καί ὄ­χι- ἀλ­λό­θρη­σκος, εἶ­πε στούς μα­θη­τές του νά μήν εἰ­σέλ­θουν καί ἐ­κεῖ­νοι στό λου­τρό δι­ό­τι θά πέ­σει νά τούς πλα­κώ­σει. Ἐ­μεῖς ἄ­ρα­γε πῶς μπο­ροῦ­με νά συ­νυ­πάρ­χου­με μέ τούς ἰσλαμιστές κά­τω μά­λι­στα ἀ­πό τήν στέ­γη μι­ᾶς τό­σο ἱ­στο­ρι­κῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τῆς πα­τρί­δος μας; Θά πέ­σει ὄν­τως ἡ στέ­γη νά μᾶς πλα­κώ­σει!

Καί ὁ ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, πού γι­ορ­τά­ζου­με ἐ­φέ­τος τά τρι­α­κό­σια ἔ­τη ἀ­πό τήν κοί­μη­σή του, ζών­τας κά­τω ἀ­πό τό Ἰσ­λάμ τῶν Μω­α­με­θα­νῶν κα­τα­κτη­τῶν λέ­γει ὅ­τι ὁ Ἀν­τί­χρι­στος ἔ­χει δύ­ο ὑ­πουρ­γούς, δύ­ο δι­α­κό­νους, τόν πά­πα καί αὐ­τόν πού ἔ­χου­με πά­νω ἀ­πό τό κε­φά­λι μας, ἐν­νο­ών­τας τό Ἰσ­λάμ τῶν Τούρ­κων.

Δέν ὑ­πάρ­χει οὔ­τε ἕ­νας Ἅ­γιος, οὔ­τε ἕ­νας Πα­τήρ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πού νά ἀν­τι­με­τω­πί­ζει μέ ἀ­πά­θεια, μέ κα­τα­νό­η­ση, ἀ­κό­μη καί μέ ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα τό Ἰσ­λάμ. Γι’ αὐ­τό καί ὑ­πάρ­χει τέ­τοι­α σπου­δή γιά νά ἐ­ξο­στρα­κι­στοῦν ἀ­πό τήν Ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α καί τήν ὀρ­θό­δο­ξη Ἑλ­λά­δα οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Πρό­κει­ται δη­λα­δή γιά ἐ­σω­τε­ρι­κό πό­λε­μο, γιά δο­λι­ο­φθο­ρά, γιά ἅ­λω­ση ἐκ τῶν ἔ­σω. Πρό­κει­ται γιά τήν ἐν­δο­τι­κό­τη­τα τῶν δῆ­θεν ἐκ­συ­γχρο­νι­στῶν οἰ­κου­με­νι­στῶν, τῶν πα­πό­φι­λων καί φι­λο­ϊσ­λα­μι­στῶν, τῶν με­τα­νε­ω­τε­ρι­κῶν καί με­τα­πα­τε­ρι­κῶν θε­ο­λό­γων. Εἶ­ναι τά «ρο­σό­λια τῆς ἀ­γά­πης», πού ἔ­λε­γε ὁ μα­κα­ρί­της ὁ Κόν­το­γλου, ἡ ψευ­το­ευ­γέ­νει­α, ἡ ψευ­το­δι­α­νό­η­ση καί ἡ θο­λο­κουλ­τού­ρα∙ οἱ κά­θε λο­γῆς πλά­νες καί αἱ­ρε­τι­κές θε­ω­ρί­ες, ὅ­πως τῆς με­τα­πα­τε­ρι­κῆς καί συ­να­φεια­κῆς θε­ο­λο­γί­ας, πού ἐ­κτρέ­φον­ται στά ἐκ­κο­λα­πτή­ρια τοῦ νε­ω­τε­ρι­σμοῦ, ὅ­πως τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τριά­δος, τοῦ Παι­δα­γω­γι­κοῦ Ἰν­στι­τού­του, τοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Συν­δέ­σμου «Και­ρός» κ.λπ.

Καί κα­τα­λή­γου­με, δυ­στυ­χῶς, ἔ­τσι νά ὑ­πάρ­χουν Ἱ­ε­ράρ­χες, κλη­ρι­κοί καί λα­ϊ­κοί θε­ο­λό­γοι πού, ἐνῶ ὑ­πο­στη­ρί­ζουν τόν θρη­σκει­ο­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν Θρη­σκευ­τι­κῶν ἀν­τί τοῦ ὁ­μο­λο­για­κοῦ, ἀποδέχονται -ὅπως καί οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς τῆς Θρά­κης μας- τήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν καί τήν διδασκαλία τοῦ Κορανίου, μέ καθαρά ὁμολογιακό χαρακτήρα, στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με πο­τέ τήν πνευ­μα­τι­κή αὐ­τή ἅλω­ση τῆς ἁ­γι­ο­τό­κου Θεσ­σα­λο­νί­κης μας, τήν ἅ­λω­ση τῆς Μα­κε­δο­νί­ας μας; Καί ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε Πα­να­γι­ώ­τα­τε, ὅ­ταν γιά τό ὄ­νο­μα τῆς Μα­κε­δο­νί­ας δί­νου­με –καί δι­καί­ως– τό­σους ἀ­γῶ­νες, καί Σεῖς προ­σω­πι­κά εἶ­στε ὁ μπρο­στά­ρης αὐ­τῶν τῶν ἀ­γώ­νων, τό­τε πῶς μπο­ροῦ­με νά ἀ­πο­δε­χθοῦ­με τήν πνευ­μα­τι­κή της ἅ­λω­ση; Πῶς μπο­ροῦ­με νά μέ­νου­με ἀ­δρα­νεῖς μπρο­στά σέ μί­α τέ­τοι­α ἐ­πι­βου­λή καί νά ἐ­φη­συ­χά­ζου­με μπρο­στά σ’ αὐ­τό πού δι­α­κυ­βεύ­ε­ται; Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά μήν ἀν­τι­δροῦ­με καί μά­λι­στα δυ­να­μι­κά στά σχέ­δια ἐ­ξισ­λα­μι­σμοῦ τῆς ἁ­γι­ασ­μέ­νης καί αἱ­μα­το­βαμ­μέ­νης, τῆς ἑλ­λη­νι­κό­τα­της Μα­κε­δο­νί­ας μας; Ὅ­ταν ἀρ­νού­μα­στε –καί δι­καί­ως– νά ἐκ­χω­ρή­σου­με τό ὄ­νο­μα τῆς Μα­κε­δο­νί­ας μας στούς σφε­τε­ρι­στές τῆς ἱ­στο­ρί­ας της, πα­ρά τίς ἰ­σχυ­ρό­τα­τες καί ἀ­σφυ­κτι­κές δι­ε­θνεῖς πι­έ­σεις πού δε­χό­μα­στε, πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐκ­χω­ρή­σου­με, καί μά­λι­στα οἰ­κει­ο­θε­λῶς, τήν ἁ­γί­α πί­στη της, τήν ὀρ­θο­δο­ξί­α της; Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐκ­χω­ρή­σου­με τήν ταυ­τό­τη­τά της, τίς ἱ­στο­ρι­κές της μνῆ­μες, τήν τέ­χνη, τόν πο­λι­τι­σμό της καί νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με νά με­τα­τρα­πεῖ σέ ἰσ­λα­μι­κό κέν­τρο, νά κα­τα­πέ­σει στόν σκο­τα­δι­σμό καί τήν μι­σαλ­λο­δο­ξί­α, στήν θε­ο­κρα­τί­α καί τόν φα­να­τι­σμό, στίς ἀ­κρό­τη­τες καί τούς ἐξ­τρε­μι­σμούς, πού πρε­σβεύ­ει τό Ἰσ­λάμ εἴτε στήν σκλη­ρή εἴ­τε στήν με­τρι­ο­πα­θῆ ἔκ­φρα­σή του;

Καί ὅ­λα αὐ­τά μέ πρω­το­βου­λί­α τοῦ δι­κοῦ μας Ὑ­πουρ­γεί­ου Πα­δεί­ας, μέ τήν σύμ­φω­νη γνώ­μη Ὀρ­θο­δό­ξων Κα­θη­γη­τῶν τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς καί τῆς Συγ­κλή­του τοῦ Α.Π.Θ., μέ τήν ἐ­πι­θυ­μί­α, τήν πα­ρό­τρυν­ση καί ὑ­πο­κί­νη­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, μέ τήν ἀ­νο­χή καί τήν σι­ω­πή τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου. Καί ἐ­νῶ εἶ­ναι γνω­στό ὅ­τι ἤ­δη ἐ­κτυ­λίσ­σον­ται σχέ­δια γιά τήν αὐ­το­νο­μί­α τῆς Θρά­κης, ἐ­μεῖς αὐ­το­βού­λως καί αὐ­το­προ­αι­ρέ­τως με­τα­φέ­ρου­με τό ἴ­διο πρό­βλη­μα καί στήν καρ­διά τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, στήν ἴ­δια τήν Θεσ­σα­λο­νί­κη. Πρό­κει­ται πραγ­μα­τι­κά γιά θρη­σκευ­τι­κή καί ἐ­θνι­κή αὐ­το­χει­ρί­α!

Πα­να­γι­ώ­τα­τε, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ἅ­γιοι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς, Ἀ­γα­πη­τοί Ἀ­δελ­φοί. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀφυπνισθοῦμε καί νά ἐντείνουμε τήν ἀντίθεσή μας σέ μί­α πε­ρί­ο­δο μά­λι­στα πού τό Ἰσ­λάμ μέ τούς Τζι­χαν­τι­στές τοῦ Χα­λι­φά­του δι­ώ­κει καί σφά­ζει τούς Χρι­στια­νούς μέ τόν πιό ἀ­πάν­θρω­πο τρό­πο στίς χῶ­ρες πού πρω­το­εμ­φα­νί­σθη­κε ὁ Χρι­στι­α­νι­σμός. Θά με­τα­φέ­ρου­με αὐ­τές τίς συγ­κρού­σεις καί μέ­σα στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή, ὅ­που θά ζη­τή­σουν νά ἀ­νε­γεί­ρουν καί τζα­μί, νά κα­τε­βά­σου­με τίς εἰ­κό­νες, νά μή φο­ροῦ­με σταυ­ρούς, ὅ­πως τό ἀ­παι­τοῦν ἤ­δη στήν ἀ­δι­ά­φο­ρη καί ἄ­θε­η, ἀλ­λά ξαφ­νι­α­σμέ­νη τώ­ρα Εὐ­ρώ­πη;

Ἀ­πο­τε­λεῖ γι’ αὐτό με­γά­λη ἀ­νά­παυ­ση ἡ σθε­να­ρή ἀν­τί­δρα­ση τοῦ Πα­να­γι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Θε­σσα­λο­νί­κης κ. Ἀν­θί­μου, κα­θώς καί ἄλ­λων Ἱ­ε­ραρ­χῶν, ὅ­πως τοῦ μα­χη­τι­κοῦ καί ὁ­μο­λο­γη­τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πει­ραι­ῶς κ. Σε­ρα­φείμ.

Ἀ­κό­μη πιό ἐλ­πι­δο­φό­ρα καί ἐν­θαρ­ρυν­τι­κή εἶ­ναι ἡ ἀν­τί­θε­ση τῶν φοι­τη­τῶν πού δι­ορ­γα­νώ­νουν τήν ἀ­πο­ψι­νή ἐκ­δή­λω­ση. Εἶ­ναι αὐ­τοί πού σώ­ζουν πραγ­μα­τι­κά τήν τι­μή τῆς Θεολογικῆς Σχο­λῆς, ὅ­ταν ἡ πλει­ο­ψη­φί­α τῶν Κα­θη­γη­τῶν τους ἐ­πι­τρέ­πουν τήν ὑ­πο­βάθ­μι­ση καί τήν ἀ­μαύ­ρω­σή της. Τούς συγ­χαί­ρου­με ἀ­πό τά βά­θη τῆς καρ­διᾶς μας καί τούς κα­λοῦ­με νά συ­νε­χί­σουν καί νά κλι­μα­κώ­σουν τίς ἀν­τι­δρά­σεις τους. Ὅ­ταν τε­λοῦν ὑ­πό κα­τά­λη­ψη τό­σες Πα­νε­πι­στη­μια­κές Σχο­λές γιά πο­λι­τι­κούς ἤ κομματικούς λό­γους εἶ­ναι αὐ­το­νό­η­το ὅ­τι γιά ἕ­να τό­σο κρί­σι­μο καί μεῖ­ζον ζή­τη­μα θά πρέ­πει, μέ μπρο­στά­ρη­δες τούς φοι­τη­τές μας, νά προ­χω­ρή­σου­με ὅλοι ἀ­κό­μη καί στήν κα­τά­λη­ψη τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς γιά ὅ­σο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα θά ἀ­παι­τη­θεῖ.

Νά ἐ­πι­βά­λει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τά ἀ­νά­λο­γα αὐ­στη­ρά πνευ­μα­τι­κά ἐ­πι­τί­μια στούς πρω­το­στά­τες τοῦ Ὑ­πουρ­γεί­ου, στούς Κα­θη­γη­τές τοῦ Τμή­μα­τος Θε­ο­λο­γί­ας τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Α.Π.Θ., κα­θώς καί στόν Ὑ­πουρ­γό Παι­δεί­ας κ. Λο­βέρ­δο, πού ξέ­χα­σε δῆ­θεν νά πα­ρα­στεῖ στήν Δο­ξο­λο­γί­α τῆς 28^ης Ὀ­κτω­βρί­ου καί ὁ ὁ­ποῖ­ος ἤ­ταν συ­νή­γο­ρος ὑ­πε­ρα­σπί­σε­ως τῶν Σα­η­εν­το­λό­γων τοῦ Κ.Ε.Φ.Ε.

Ἀ­παι­τεῖ­ται ἀ­πό ὅ­λους μας δρα­στη­ρι­ο­ποί­η­ση δυ­να­μι­κή καί ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κή. Νά μήν ἀρ­κε­στοῦ­με σέ με­μο­νω­μέ­νες ἀν­τι­δρά­σεις καί σέ ἁ­πλές ἐκ­δό­σεις ψη­φι­σμά­των δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας. Νά κα­τα­στή­σου­με ἐν τέλει σέ ὅλους σα­φές μέ λό­γους, ἀλ­λά καί μέ ἔρ­γα ὅ­τι δέν πρό­κει­ται σέ καμ­μί­α πε­ρί­πτω­ση νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν ἅ­λω­ση τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς μας, δέν πρό­κει­ται νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν ἅ­λω­ση τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης μας, τήν ἅ­λω­ση τῆς Μα­κε­δο­νί­ας μας. Ὅπως λέει καί τό τραγούδι: «Τῆ­ς Ἁ­για-Σο­φιᾶ­ς οἱ πόρ­τες, δέ­ν ἀ­νοί­γου­ν μέ κλει­διά μό­ν’ ἀ­νοί­γου­ν μέ λε­βέν­τες καί ἑλ­λη­νι­κά σπα­θιά!».

Ὁ Θε­ός με­θ’ ἡ­μῶν σύν πᾶ­σι τοῖς Ἁ­γί­οις. Ἀ­μήν.