✓ Χάραγμα, Ἀριθμός (666), ὄνομα τοῦ θηρίου
Ἀναφέρει χαρακτηριστικά ἡ Ἀποκάλυψη: «Καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δῶσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου, ἀριθμός γάρ ἀθρώπου ἐστίν, καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξҁ΄» (μτφ: «Καί ὑποχρέωσε ὅλους, μικρούς καί μεγάλους, πλούσιους καί φτωχούς, ἐλεύθερους καί δούλους, νά ἔχουν ἕνα σημάδι χαραγμένο στό δεξί τους χέρι ἤ στό μέτωπό τους, ὥστε νά μήν μπορεῖ κανείς νά ἀγοράσει ἤ νά πωλήσει παρά ἐκεῖνος πού ἔχει τό χαραγμένο σημάδι, δηλαδή τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τόν ἀριθμό τοῦ ὀνόματός του. Ἐδῶ εἶναι ἀναγκαία ἡ σοφία. Ἐκεῖνος πού ἔχει νόηση ἄς λογαριάσει τόν ἀριθμό τοῦ θηρίου· εἶναι ἀριθμός ἀνθρώπου καί ὁ ἀριθμός του εἶναι χξҁ΄[666]») (Ἀποκ. 13, 16-18).
Ἀπό τό χωρίο αὐτό γίνεται σαφές πώς τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι ἤ τό ὄνομά του ἤ ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματός του, δηλαδή ὁ ἀριθμός 666, ἀφοῦ κατά τόν Καθ. Π. Μπρατσιώτη «Ὄνομα τοῦ θηρίου καί ἀριθμός τοῦ ὀνόματος εἶναι συνώνυμα [ἰσοδύναμα]» (Π. Μπρατσιώτου, Ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου, Χαράλ. Π. Συνοδινός, ἐν Ἀθήναις, 1950, σελ. 217).
✓ Ὁ οἰκονομικός ἀποκλεισμός
Ὁ οἰκονομικός ἀποκλεισμός, ὡς ἱστορικό φαινόμενο, δέν ἀναφέρεται σέ καμμία ἀπό τίς ὀπτασιακές εἰκόνες τῆς Ἀποκαλύψεως ὡς σημεῖο πειρασμοῦ καί δοκιμασίας, παρά μόνο στό τελευταῖο στάδιο καί αὐτό θά εἶναι κριτήριο γιά νά διακρίνουμε τήν ἐπικείμενη κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου καί τό τέλος τῆς ἱστορίας: («Ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἤ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα» [Ἀποκ. 13,17]).
Ἡ ἐπιβολή τοῦ οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ προϋποθέτει ἀνάλογο σύστημα πού θά τόν ἐπιβάλει. Τό σύστημα αὐτό θά ἐλέγχεται ἀπό τίς ἀντίθεες δυνάμεις πού περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψη, τίς δυνάμεις, δηλαδή, τοῦ Ἀντιχρίστου, μέ παγκόσμιο κυρίαρχο τόν ἴδιο.
Ὅποιος ἀρνηθεῖ νά ὑπακούσει σ’ αὐτό τό σύστημα δέν θά ἔχει τήν δυνατότητα νά κάνει καμμιά οἰκονομική συναλλαγή καί ἑπομένως δέν θά ἔχει τήν δυνατότητα ἐξεύρεσης πόρων γιά τήν συντήρηση καί ἐπιβίωσή του.
✓ Συνέπειες τοῦ χαράγματος
Ἡ ὑποχώρηση τῶν ἀνθρώπων καί ἡ δουλική ἀποδοχή τοῦ σφραγίσματος καί τοῦ χαράγματος τοῦ Ἀντιχρίστου στό δεξί χέρι ἤ στό μέτωπό τους θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες σωτηριολογικῆς σημασίας γι’ αὐτούς. Τό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως ἀλλά καί τά Πατερικά κείμενα εἶναι ξεκάθαρα στό θέμα αὐτό.
■ Ἡ Ἀποκάλυψη συγκεκριμένα ἀναφέρει:
«Εἴ τις προσκυνεῖ τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί λαμβάνει τό χάραγμα ἐπί τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἤ ἐπί τήν χεῖρα αὐτοῦ, καί αὐτός πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καί βασανισθήσεται ἐν πυρί καί θείῳ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων καί ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου. Καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ» (μτφ:« Ὅποιος προσκυνεῖ τό θηρίο καί τήν εἰκόνα του καί ἔχει τό σημάδι χαραγμένο στό μέτωπό του ἤ στό χέρι του, θά πιεῖ κι αὐτός ἀπό τό κρασί τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ πού, ἀνόθευτο, περιέχεται στό ποτήρι τῆς ὀργῆς του, καί θά βασανισθεῖ μέ φωτιά καί θειάφι μπροστά στούς ἁγίους ἀγγέλους καί μπροστά στό Ἀρνίο. Καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ τους θά ἀνεβαίνει εἰς αἰῶνας αἰώνων καί δέν θά ἔχουν ἀνάπαυση ἡμέρα καί νύχτα ὅσοι προσκυνοῦν τό θηρίο καί τήν εἰκόνα του καί ὅποιος δέχεται τό χαραγμένο σημάδι τοῦ ὀνόματός του») (Ἀποκ. 14, 9-11).
«...καί ἐγένετο ἕλκος κακόν καί πονηρόν ἐπί τούς ἀνθρώπους τούς ἔχοντας τό χάραγμα τοῦ θηρίου καί τούς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ» (μτφ: «Τότε ἦρθε μία ἄσχημη καί κακοήθης πληγή στούς ἀνθρώπους πού εἶχαν τό σημάδι τοῦ θηρίου καί σέ ὅποιους προσκυνοῦσαν τήν εἰκόνα του») (Ἀποκ. 16, 2).
Αὐτοί πού θά πάρουν τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου στό δεξί τους χέρι ἤ στό μέτωπο θά βασανίζονται καί ἐκείνη τήν περίοδο, κατά τήν ὁποία θά προσπαθήσουν, μέ τήν δουλική προσκύνηση τοῦ Ἀντιχρίστου, νά ἀποφύγουν τίς δοκιμασίες ἀλλά καί στήν αἰώνια κόλαση ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων. Δέν θά μποροῦν νά βροῦν πουθενά ἀνάπαυση καί ἡσυχία ἀλλά θά τούς συνοδεύει ἡ ὀδύνη καί ὁ ἀβάσταχτος πόνος.
■ Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος ἀναφέρεται στήν αἰώνια ἀπώλεια τῶν σφραγισμένων:
«... πάντες δέ οἱ λαβόντες τήν σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου καί προσκυνήσαντες αὐτῷ, ὡς Θεῷ τῷ ἀγαθῷ, οὐκ ἔχουσι τινά μερίδα ἐν τῇ Βασιλείᾳ Χριστοῦ, ἀλλά μετά τοῦ Δράκοντος βληθήσονται ἐν τῇ γεέννῃ». (μτφ: «ὅλοι ὅσοι θά λάβουν τήν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου καί θά τόν προσκυνήσουν σάν νά εἶναι ὁ ἀγαθός Θεός, δέν θά ἔχουν μερίδιο στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θά ριχτοῦν στήν γέεννα μαζί με τόν Δράκοντα») (Ὁσ. Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Ἔργα, τόμος 4ος, Τό περιβόλι τῆς Παναγίας, Θεσ/νίκη 1992, σελ. 124).
Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος σημειώνει: «Ἄγεται ὁ τύραννος δεδεμένος ὑπό Ἀγγέλων σύν πᾶσι τοῖς δαίμοσιν ἐνώπιον τοῦ βήματος. Καί ἄγονται ἅμα αὐτῷ οἱ λαβόντες τήν σφραγῖδα, καί ἅπαντες ἁμαρτωλοί καί ἀσεβεῖς δεδεμένοι. Καί δίδωσιν ὁ Βασιλεύς τήν κατ’ αὐτῶν ἀπόφασιν τῆς αἰωνίου κολάσεως ἐν τῷ πυρί τῷ ἀσβέστῳ». (Μτφ: «Θά ὁδηγηθεῖ ὁ τύραννος δεμένος ἀπό τούς Ἀγγέλους μαζί μέ ὅλους τούς δαίμονες ἐνώπιον τοῦ βήματος. Καί μαζί μ’ αὐτόν θά ὁδηγηθοῦν δεμένοι καί ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί οἱ ἀσεβεῖς. Καί ὁ Βασιλέας Χριστός θά τούς καταδικάσει στήν αἰώνια κόλαση μέσα στό ἄσβεστο πῦρ») (Ἁγίου Ἐφραίμ, ὅ.π., σελ. 1999).
Ὅσοι λάβουν τό χάραγμα δέν θά ἔχουν μερίδα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδή δέν θά ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας, ἀλλά θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια κόλαση. Ἡ πύλη τῆς αἰώνιου μακαριότητος θά εἶναι γι’αὐτούς κλεισμένη ὁριστικά.
■ Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Μυροβλήτης μιλᾶ γιά τίς ἀπατηλές ἐλπίδες τῶν δεχομένων τό σφράγισμα πώς θά γλιτώσουν ἀπό τά δεινά καί τίς δοκιμασίες:
«...ὅταν θά ἀρχίσουν οἱ συμφορές γιά τίς ὁποῖες ἔγινε λόγος πιό πρίν, ὁ Ἀντίχριστος θά ἀρχίσει νά σφραγίζει τούς ἀνθρώπους μέ τή σφραγίδα του, δῆθεν γιά νά τούς σώσει ἀπ’ τίς συμφορές καί μόνο αὐτοί πού θά ἔχουν τή σφραγίδα του, (σύμφωνα μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη, κεφ.13, 17) θά μποροῦν νά ἀγοράζουν ψωμί.
»Πολλοί θά πεθαίνουν στούς δρόμους καί στά σοκάκια. Οἱ ἄνθρωποι θά γίνουν ὅμοιοι σάν τά ἁρπακτικά πτηνά, πού περιτριγυρίζουν τό ψοφίμι, καί θά φάγουν σάρκες νεκρῶν. Αὐτά, δέν θά τά κάνουν οἱ χριστιανοί ἄν καί ὡς ἀσφράγιστοι, δέν θά μποροῦν νά ἀγοράζουν ψωμί, ἀλλά αὐτά θά κάνουν αὐτοί πού σφραγίστηκαν καί δέν θά τούς εἶναι ἀρκετό τό ψωμί. Γιατί, ἡ καρδιά τῶν ἐσφραγισμένων θά εἶναι ἀναίσθητη καί ἐπειδή δέν θά εἶναι σέ θέση νά ὑπομείνουν τήν πείνα, αὐτοί θά ὁρμοῦν στίς νεκρές σάρκες καί θά τίς κατατρώγουν, καί θά πεθαίνουν τελικά καί οἱ ἴδιοι». (Ἀλ. Παναγοπούλου, Ἐσχατολογικά, Σειρά ‘‘Δέηση’’, ἀρ. 5, Πάτρα 1993, σελ. 59).
Τούς σφραγισμένους, λοιπόν, θά τούς χαρακτηρίζει ἡ ἀναισθησία, ἡ σκλήρυνση καί πώρωση τῆς καρδίας καί ἡ ἐγκατάλειψη ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ θεληματικά θά ἔχουν ἀποδεχτεῖ τό σημεῖο τοῦ Ἀντιχρίστου.
■ Κατά τόν Ἅγιο Ἱππόλυτο οἱ σφραγισμένοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πλάνη τους ἀλλά ἄκαιρα καί ἄσκοπα:
«Ὅταν γάρ λάβωσι τότε οἰ ἄνθρωποι τήν σφραγῖδα καί οὐχ εὕρωσι τροφάς οὔτε ὕδωρ, προσέρχονται αὐτῷ μετά ὀδυνηρᾶς φωνῆς λέγοντες. Δός ἡμῖν φαγεῖν καί πιεῖν ὅτι πάντες ἐκ τοῦ λιμοῦ καί ἀπό πάσης ἀνάγκης ἐκλείπομεν καί ἐπίταξον τόν οὐρανόν τοῦ δοῦναι ἡμῖν ὕδωρ καί ἀπέλασον τά ἀνθρωποφάγα θηρία. Τότε ὁ δόλιος ἀποκριθήσεται μυκτηρίζων αὐτούς ἐν πολλῇ ἀπανθρωπίᾳ λέγων.
»Ὁ οὐρανός οὐ βούλεται δοῦναι ὑετόν, ἡ γῆ πάλιν οὐ βλαστάνει τά γεννήματα αὐτῆς· πόθεν ἡμῖν δώσω ἐγώ βρώματα; Τότε ἀκούσαντες τῶν ρημάτων τοῦ δολίου τούτου οἱ ἄθλιοι νοήσουσιν ὅτι οὗτος ἐστιν ὁ πονηρός διάβολος, καί κόψονται ὀδυνηρῶς καί κλαύσονται μεγάλως καί τό πρόσωπον ταῖς χερσίν αὐτῶν τύψουσι καί τάς τρίχας αὐτῶν διαρρήξουσι καί ταῖς ὄνυξι τάς παρειάς καταξανοῦσι λέγοντες πρός ἀλλήλους.
»Ὦ τῆς συμφορᾶς, ὦ τῆς ὀδυνηρᾶς πραγματείας, ὦ τοῦ δολίου συναλλάγματος, ὦ τοῦ μεγίστου πτώματος. πῶς ἐπλανήθημεν τῷ πλάνῳ, πῶς προσηνέχθημεν αὐτῷ, πῶς τοῖς τούτου δικτύοις ἐζωγρεύθημεν, πῶς τῇ μιαρᾷ αὐτοῦ σαγήνῃ συνειλκύσθημεν, πῶς ἀκούοντες τῶν γραφῶν οὐ συνῶμεν». (ΒΕΠΕΣ, Τόμ. 6ος, Λόγος Περί συντελείας, Ἀπ. Διακονία, Ἀθῆναι 1956, σελ. 288).
■ Καί προσθέτει ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος ὅτι οἱ λαβόντες τό χάραγμα, ἐγκαταλελειμμένοι ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ δέν θά ἔχουν δυνατότητα μετανοίας:
«...δώσει αὐτοῖς χάραγμα ἐν τῇ χειρί τῇ δεξιᾷ καί ἐν τῷ μετώπῳ, ἵνα μή τις τόν τίμιον Σταυρόν ποιήσῃ ἐν τῷ μετώπῳ τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ χειρί, ‹ἀλλά δέδεται αὐτοῦ ἡ χείρ› καί ἀπό τότε οὐχ ἕξει ἐξουσίαν σφραγίσαι τι τῶν μελῶν αὐτοῦ, ἀλλά τῷ πλάνῳ προστεθήσεται καί αὐτῷ δουλεύσει καί μετάνοια ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν» (ὅ.π., σελ. 287).
Ἄς σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι οἱ σφραγισμένοι στό δεξί τους χέρι καί στό μέτωπο δέν θά μποροῦν νά χρησιμοποιήσουν τό χέρι αὐτό γιά νά σημειώσουν πάνω στό σῶμα τους τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί νά ἁγιαστοῦν ἀπό τήν δύναμη τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Θά εἶναι «δεμένα» τά χέρια τους, ἀποδυναμωμένη ἡ βούληση καί διεστραμμένη ἡ θέλησή τους.
■ Ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης στήν ἕδρα τῆς Δογματικῆς, κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, σέ ἐπιστολή του πρός τόν τότε Μητρ. Πατρῶν κ. Νικόδημο (26-10-97), Πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τή Συνθήκη Σένγκεν καί τίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, τονίζει μέ σαφήνεια πώς «τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου ἰσοδυναμεῖ στόν ἀποδέκτη του μέ ἑκούσια ἄρνηση τῆς πίστεως στό Χριστό καί μέ συνέπεια τήν ἑκούσια ἀποκοπή ἀπό τή ζωή τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν αἰώνιο χωρισμό ἀπό τόν Θεό» (Ἐφημερίδα «Χριστιανική», 4-12-97).
Ἐπίσης κάνει ἕναν πολύ σημαντικό διαχωρισμό μεταξύ τῶν ἐννοιῶν «ἔννομη βία» καί «ἄσκηση σωματικῆς βίας» στό θέμα τοῦ χαράγματος. Ὁ ὅρος «ἔννομη βία» ἀναφέρεται στήν περίπτωση πού τό χάραγμα ἤ τό σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου ἐπιβάλλεται μέ νόμο τῆς Πολιτείας. «Σύμφωνα μέ τήν Ἐκκλησία μας ἡ ἄσκηση αὐτοῦ τοῦ εἴδους βίας στήν προαίρεση τοῦ πολίτη νομιμοποιεῖ τήν ἐκ μέρους του ἀποδοχή τοῦ χαράγματος ἤ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου χωρίς πνευματικές συνέπειες; Ἀσφαλῶς ὄχι. Καί τοῦτο γιατί ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί παραμένει ἀπαραβίαστη σέ ὁποιαδήποτε πίεση καί ἀπό ὁποιονδήποτε καί ἄν αὐτή ἀσκεῖται. Οὔτε ὁ ἴδιος ὁ διάβολος μπορεῖ νά τήν παραβιάσει.
» Καί στήν περίπτωση τῆς “ἔννομης βίας” ὁ ἄνθρωπος ἔχει τή δυνατότητα νά ἐπιλέγει αὐτοπροαίρετα. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί φέρει τήν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς του. Ἀρνούμενος τήν τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἀρνεῖται καί τήν αἰώνια σχέση κοινωνίας μαζί του.
» Ὅταν ὅμως ὁ νόμος τῆς Πολιτείας γιά τό χάραγμα ἤ τόν ἀριθμό τοῦ Ἀντιχρίστου δέν περιορίζεται ἁπλῶς στήν ἄσκηση τῆς ″ἔννομης βίας″ πάνω στήν προαίρεση τοῦ πολίτη, ἀλλά προχωρεῖ καί στήν ἄσκηση σωματικῆς βίας, -ὁπότε ὁ πολίτης παρά τήν προαίρεσή του δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στήν ἐπιβολή αὐτῆς τῆς βίας-, εἶναι αὐτονόητο ὅτι μόνον τότε τό σφράγισμα αὐτό ″δέν εἶναι ἱκανό νά καταστήσει ἀνενεργό τή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ″» (Ἐφημερίδα «Χριστιανική», 4-12-97).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου