ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ «ΕΞΟΔΟΣ»

 ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ «ΕΞΟΔΟΣ»

 

Ἡ  ὑποχρεωτική ἐπιβολὴ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ καὶ ψηφιακῆς ταυτότητας στοὺς Ἕλληνες πολῖτες μᾶς φέρνει ἀντιμέτωπους μὲ μιὰ ἱστορικὴ εὐθύνη. Ἀντιλαμβανόμενοι τὸν μεγάλο κίνδυνο, ἀποφασίσαμε νὰ προχωρήσουμε σὲ μιὰ ἑνωτικὴ κίνηση ἀνθρώπων καλῆς προαίρεσης, μὲ κοινὸ σημεῖο τὴν ἐγρήγορση καὶ ἐπαγρύπνηση, τὸν προβληματισμὸ καὶ τελικὰ τὴν ἄρνησή μας στὴν ἐπιβολὴ τῶν ψηφιακῶν μέσων ἐλέγχου τῶν πολιτῶν.

Δὲν ἀρνούμαστε τὴ χρησιμότητα τῆς ψηφιακῆς τεχνολογίας. Διαβλέπουμε, ὅμως, τοὺς κινδύνους ποὺ ἐλλοχεύουν ἀπὸ τὴν ἐργαλειοποίησή της καὶ ἀφοροῦν στὸν περιορισμὸ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων. Γι΄ αὐτὸ κρούουμε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου σὲ κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Ἡ εἴσοδος στὴν ψηφιακὴ ἐποχὴ μπορεῖ μὲν νὰ προσφέρει περισσότερη εὐκολία καὶ ταχύτητα στὴν ἐξυπηρέτηση, ἀλλὰ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια ὁδηγεῖ στὸ φακέλωμα καὶ στὴ δημιουργία ἐλεγχόμενων καὶ γι’ αὐτό ἐξαρτημένων πολιτῶν, παντελῶς ἀδύναμων ἀπέναντι σὲ ὅσους θὰ κατέχουν τὰ προσωπικὰ δεδομένα καὶ τὸν ψηφιακὸ φάκελό τους.

Μὲ κλειδὶ τὸν προσωπικὸ ἀριθμό, ἡ ἑνοποίηση ὅλων τῶν ἀρχείων καὶ ἡ διασύνδεσή τους, ἐκτὸς ἀπὸ ἐργαλεῖο ἐξυπηρέτησης τῶν πολιτῶν, ὅπως προπαγανδίζεται, καθίσταται ὅπλο πανίσχυρο στὰ χέρια τῶν κυβερνήσεων, τῶν τραπεζῶν, τῶν funds καὶ ὅποιου ἄλλου μπορεῖ νὰ ἔχει πρόσβαση στὰ δεδομένα ἑκατομμυρίων πολιτῶν.

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ: ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ:

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου

Προη­γου­μέ­νου Ἱ.Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου

Ἅγια Μετέωρα 17 Ἰουνίου 2025

 

«Ἡ παραλαβή καί ἡ χρήση τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας μᾶς εἰσάγουν σέ μία ἁμαρτητική βιοθεωρία ἐθελούσιας ὑποδούλωσης στήν καθοδήγηση, χειραγώγηση, ἐνοχοποίηση καί ποινικοποίηση τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ἀντίθετα πρός τίς προδιαγραφές τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ μας».

 

Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (Π.Α.) καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας ἀπό τήν ἑλληνική πολιτεία ἀποτελεῖ μία σημαντική ἐξέλιξη στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τό κράτος διαχειρίζεται τήν ταυτοποίηση τῶν πολιτῶν. Παράλληλα μέ τίς ποικίλες τεχνικές, νομικές καί διοικητικές παραμέτρους, ὑπάρχουν καί οἱ βαθύτερες διαστάσεις αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς. Τό παρόν κείμενο θά ἐπιχειρήσει, σύν Θεῷ, νά ἀναδείξει κάποιες ἀπό τίς πνευματικές, θεολογικές καί ἀνθρωπολογικές ἐπιπτώσεις πού συνεπιφέρει ἡ καθολική καί ὑποχρεωτική ἐφαρμογή τοῦ Π.Α. καί τῆς ἠλεκτρονικῆς παρακολούθησης. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ: 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ by EpomeniToisAgPatrasi on Scribd

Ἰωάννη Μαρκᾶ, «Τὸ Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδόξων»

 

Ἰωάννη Μαρκᾶ, Μ.Δ.Ε. Δογματικής Θεολογίας Α.Π.Θ.

τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

«Τὸ Πάσχα τῶν ἑτεροδόξων ἀλλότριον τῶν Ὀρθοδόξων»:

Τα διαχρονικά μηνύματα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας

μέσα από τον καθορισμό του Ορθόδοξου Πασχαλίου

Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν

Πασχάλιος Κανόνας:
Ὅρος ἀμετακίνητος ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ἀθήνα, 1 Φεβρουαρίου 2025

Σεβαστοί Πατέρες

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και φίλοι της Ε. Π. Μ.

Χίλια επτακόσια χρόνια μετά τη σύγκληση, υπό του αγίου βασιλέως Μεγάλου Κωνσταντίνου, της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, και της καταδίκης του αιρεσιάρχη Αρείου από τους 318 Θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας, το πνεύμα του αρειανισμού συνεχίζει να επιβιώνει και να μεταλλάσσεται, και σαν ένας καρκινικός ιστός με συνεχείς μεταστάσεις, να τυραννά τον χριστιανικό κόσμο με την ίδια αμείωτη ένταση, όπως και στα χρόνια του γεννήτορά του. Ετούτη η αρχαία πάλη μεταξύ Θεανθρώπου και ανθρώπου, όπως πολύ ορθά διέγνωσε ο χαρισματικός νους του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς 1 , υπήρξε η πρώτη μεγάλη παναίρεση, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε και η νεώτερη παναίρεση του Οικουμενισμού, με κοινό χαρακτηριστικό πως και οι δύο εδράζονται στην ανυπακοή και στην ανταρσία απέναντι στο Θείο Θέλημα και αποτελούν προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο 2 .

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:

Μαρκάς by EpomeniToisAgPatrasi on Scribd

ω

Τοποθέτηση κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη στήν ἡμερίδα τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν

Δημητρίου Τσελεγγίδη, Καθηγητῆ τῆς Δογματικῆς

τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

Ἡ πρόταση γιά μόνιμο συνεορτασμό τοῦ Πάσχα

μέ τούς ἑτεροδόξους χριστιανούς εἶναι θεολογικά ἀθεμελίωτη

Τοποθέτηση στήν ἡμερίδα τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν

Πασχάλιος Κανόνας:
Ὅρος ἀμετακίνητος ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ἀθήνα, 1 Φεβρουαρίου 2025

Ὅπως δείχνουν τά ἐκκλησιαστικά γεγονότα ἀνά τήν Οἰκουμένη, ὁ 21^ος αἰ. θά εἶναι κατεξοχήν ὁ αἰώνας τῆς Ἐκκλησιολογίας γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Θά εἶναι δηλαδή ὁ αἰώνας ἐκεῖνος, κατά τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία θά δίνει πνευματικές μάχες γιά τήν ὑπεράσπιση καί διασφάλιση τῆς γνήσιας ταυτότητάς της. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία θά εἶναι τό ἐπίκεντρο τῆς θεολογίας της. Τῆς θεολογίας δηλαδή ἐκείνης, ἡ ὁποία πέρα ἀπό τόν ἀποκαλυπτικό χαρακτῆρα της, προϋποθέτει στήν πράξη τήν χαρισματική βίωση τῆς ἁγιοτριαδικῆς ζωῆς, ὡς ἄκτιστο καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἀποστολή τοῦ Ὁποίου, ἀλλά καί τήν ἐνεργό παρουσία Του σέ αὐτήν ὑποσχέθηκε ὁ Ἴδιος ὁ Δομήτοράς της πρίν τήν Ἀνάληψη καί τήν ἐνθρόνισή Του ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Τήν προϋπόθεση γιά τήν ἀκριβῆ διατύπωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας ἐγγυᾶται ἡ διαχρονικότητα τῆς χαρισματικῶς βιούμενης ἁγιοτριαδικῆς ζωῆς της. Τό γεγονός αὐτό ἐκφράστηκε ἐπίσημα καί θεσμικά στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὡς ἔγγραφη διατύπωση τοῦ φρονήματός της πού βιώνεται μυστικά ὡς μυστήριο ἀπό τά ζωντανά μέλη της στό ἑκάστοτε παρόν τῆς ἐπί γῆς παρουσίας της.

Τό φρόνημα αὐτό θά ὑπάρχει καί θά ἐκφράζεται ἀλαθήτως ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ὅπως τό ὑποσχέθηκε ἀψευδῶς ὁ Χριστός, ἡ Ὑποστατική Ἀλήθεια, ἡ Ὁποία θά παραμένει πάντοτε στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία καί θά κατευθύνει ὡς Κεφαλή της «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» διά τοῦ Πνεύματός Του, τό ὁποῖο θά ἐγγυᾶται τήν αὐθεντικότητα τοῦ φρονήματός της.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:

Τοποθέτηση Καθηγητή Τσελεγγίδη by EpomeniToisAgPatrasi on Scribd

Χαιρετισμός Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου στήν ἡμερίδα τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν

 

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου, Προηγουμένου Ἱ.Μ.Μ. Μετεώρου

Χαιρετισμός

Στήν ἡμερίδα τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν

Πασχάλιος Κανόνας:
Ὅρος ἀμετακίνητος ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ἀθήνα, 1 Φεβρουαρίου 2025

Αἰδεσιμολογιώτατοι, πολυσέβαστοι, πολυτίμητοι καί γενναιώτατοι Πατέρες τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν, γνήσια τέκνα καί θυσιαστικοί συνεχιστές τοῦ ὁμολογιακοῦ ἔργου τοῦ ἀειμνήστου ἁγιασμένου Γέροντός Σας Σαράντη Σαράντου, τοῦ ὁποίου ἡ εὐχή εἴθε νά κατευθύνει καί τήν παροῦσα Σύναξη.

Εὑ­ρι­σκό­με­νοι σήμερα ἀ­νά­με­σά σας, σ’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη σύ­να­ξη σεβαστῶν καί ἀγαπητῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν· σύναξη ἐπαγρύπνησης, ἀφύπνισης καί ἀν­τί­δρα­σης σέ ὅ­σα ἀν­τορ­θό­δο­ξα καί ἀλλοτριωτικά τῆς πίστεώς μας τε­κταί­νον­ται στίς μέ­ρες μας· γνω­ρί­ζον­τας τούς προ­βλη­μα­τι­σμούς καί τίς ἀ­νη­συ­χί­ες σας· νι­ώ­θον­τας τόν παλ­μό καί τόν δυ­να­μι­σμό σας· ἀ­φουγ­κρα­ζό­με­νοι τή μυ­στι­κή ἀ­γω­νί­α τῆς ψυ­χῆς σας, ξε­πη­δᾶ ἀπό μέ­σα μας μιά πη­γαί­α δο­ξο­λο­γί­α πρός τόν Πα­νά­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό μας, πού μᾶς ἔ­χει χα­ρί­σει τήν ἀ­μώ­μη­τη πί­στη μας, τήν ἁ­γί­α μας Ὀρ­θο­δο­ξί­α.

Δό­ξα τῇ Ἁ­γί­ᾳ καί Ὁ­μο­ου­σί­ῳ καί Ζω­ο­ποι­ῷ καί Ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τριά­δι.

Πάν­το­τε νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ!

 

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,

Μέ ἀφορμή τήν ἐφετινή σύμπτωση τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα, καί ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, καί τήν ταυτόχρονη ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νικαίας, ἐκδηλώνεται στούς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν μιά ἔντονη κινητικότητα γιά καθιέρωση κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μέ τούς ἑτεροδόξους. Εἴχαμε, ἔτσι, μία σειρά ἀπό παρεμβάσεις, τοποθετήσεις, δηλώσεις καί συναντήσεις, σέ κορυφαῖο ἐπίπεδο, ἀνάμεσα σέ ἐκπροσώπους τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Σέ αὐτό τόν σύντομο χαιρετισμό μας δέν θά εἰσέλθουμε, βεβαίως, στό θέμα τῆς ἡμερίδος, καθώς μία σειρά ἀπό ἐκλεκτούς εἰσηγητές θά παρουσιάσουν τήν ἱστορική ἐξέλιξή του καί θά ἀναδείξουν μέ τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα τήν ἀκριβῆ διάσταση τῶν πραγμάτων.

Θεωροῦμε, ὅμως, ὑποχρέωσή μας ἱερή νά τονίσουμε ὅτι τό ὅλο ἐγχείρημα ἐντάσσεται στήν πάγια τακτική τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά λαμβάνει καί νά ἐπιβάλλει τίς αὐθαίρετες οἰκουμενιστικές ἐπιλογές του, χωρίς τή σύμφωνη γνώμη τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ ὑπεροχική αὐτή πρακτική τοῦ Φαναρίου κατέληξε πλέον νά λειτουργεῖ ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει κάθε φορά τίς δικές του ἐπιλογές καί ἀποφάσεις, ὑπερβαίνοντας αὐθαίρετα καί κατ’ ἐξακολούθηση τό ρόλο του, ὡς συντονιστοῦ καί μόνο, στούς θεολογικούς διαλόγους καί τίς διορθόδοξες ὑποθέσεις. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:

Πασχάλιο_τελικό by EpomeniToisAgPatrasi on Scribd

 Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου

Προη­γου­μέ­νου Ἱ. Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου, Ἁγίων Μετεώρων

16 Δεκεμβρίου 2024, μνήμη Ἁγίου Μοδέστου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων

ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ !

Ἡ πορεία τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων
Τό ἀφήγημα τῶν ἀβρααμικῶν θρησκειῶν

 

Ἀπό τό πρῶτο ἀκόμη κείμενό μας γιά τούς διαθρησκειακούς διαλόγους τονίσαμε τόν ἰσχυρό σύνδεσμο, τήν ἀλληλοεξάρτηση καί τήν ἀλληλοϋποστήριξη ἀνάμεσα στόν πολιτικό καί τόν θρησκευτικό συγκρητισμό, πού ἀποτελοῦν τούς δύο μοχλούς στήριξης τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ πρῶτος μοχλός, ὁ πολιτικός συγκρητισμός, ἐκφράζεται ἀπό τήν παγκοσμιοποίηση καί στοχεύει στήν παγκόσμια διακυβέρνηση. Ὁ δεύτερος μοχλός, ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός, στοχεύει στήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας. Παγκοσμιοποίηση καί πανθρησκεία εἶναι συγκοινωνοῦντα δοχεῖα καί δροῦνε συμπληρωματικά ἡ μία πρός τήν ἄλλη. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού πολλές φορές ἡ διεθνής πολιτική καί οἱ ἐπιλογές τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἐπηρεάζουν καί καθορίζουν τήν πορεία τῶν θρησκευτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων.

Εἴδαμε, ἔτσι, στό προηγούμενο ἄρθρο μας πῶς ἡ ἀντιπαράθεση τῶν ὑπερδυνάμεων τήν περίοδο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου συμπαρέσυρε στήν δίνη του καί τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στό πλαίσιο τῆς ἀντιμετώπισης τοῦ κομμουνιστικοῦ κινδύνου καί τῆς ἐνίσχυσης ἀντικομμουνιστικῶν δυνάμεων παγκοσμίως, οἱ Η.Π.Α. καί οἱ δυτικές Κυβερνήσεις ὑποστήριξαν καί ἐνίσχυσαν τόν «οἰκουμενικό διάλογο», τίς προσπάθειες γιά τήν «σύ­σφι­γξη τῶν σχέ­σε­ων με­τα­ξύ τῶν Ἐκ­κλη­σι­ῶν Ἀ­να­το­λῆς καί Δύ­σε­ως» καί γενικώτερα τήν σύγκλιση μεταξύ τῶν θρησκειῶν.

Ἡ κατάρρευση τῶν κομ­μου­νι­στι­κῶν κα­θε­στώ­των καί ἡ λή­ξη τοῦ Ψυ­χροῦ Πο­λέ­μου ἀ­νέ­τρε­ψε τούς συ­σχε­τι­σμούς καί ἀ­νέ­δει­ξε νέ­α δε­δο­μέ­να στήν παγ­κό­σμια ἰ­σορ­ρο­πί­α. Ἀπό τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ΄90  ἡ ἀ­που­σί­α τοῦ ἀν­τί­πα­λου δέ­ους, πού ἐν­σάρ­κω­νε ὁ κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νος, ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νει δυ­νά­μεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες δι­ο­χε­τεύ­ον­ται γιά τήν ἑ­δραί­ω­ση τῆς ἀ­με­ρι­κα­νι­κῆς ἰσχύος σέ εὐρύτερες περιοχές, ὅπως ἡ Μέση Ἀνατολή καί ὁ ἀραβικός κόσμος. Γιά νά στη­ρι­χθεῖ ἡ νέ­α αὐ­τή μο­νο­κρα­το­ρί­α ἀ­παι­τεῖ­ται τό ἀ­νά­λο­γο ἰ­δε­ο­λο­γι­κό, πο­λι­τι­κό, πο­λι­τι­στι­κό καί οἰ­κο­νο­μι­κό ὑ­πό­βα­θρο, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Στό θρησκευτικό ἐπίπεδο τό ἀντίστοιχο τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι, βεβαίως, ἡ πανθρησκεία.

Μία ἀπό τίς πιό ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις, πού μᾶς ἀποκαλύπτουν τό πόσο καθοριστικός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ στήν προώθηση τῆς παγκοσμιοποίησης καί τήν ἐπιβολή τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς, εἶναι οἱ Συμφωνίες τοῦ Ἀβραάμ.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:

4. Το Αφήγημα Των Αβρααμικων Θρησκειων by EpomeniToisAgPatrasi on Scribd

Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα. Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου

 Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα

Στό Ἀνακοινωθέν τῆς Συνάξεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Σεπτοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (3.9.2024) ἀναγράφεται περί τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τό 2025:

«Ἐκφράζεται ὁμοθυμαδόν ἡ εὐχή ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα κατά τό ἑπόμενον ἔτος ὑπό τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νά μή ἀποτελέσῃ μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἀλλά τήν ἀπαρχήν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διά τόν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος, συμφώνως πρός τό Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Τό ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπό Ὀρθοδόξους καί ἑτεροδόξους ἔχει πολλές πλευρές, θεολογικές, κοινωνικές, ἐμπορικές κ.λπ. Θά θίξουμε ὅμως ἐδῶ μόνο ἐκείνη τήν πλευρά, πού δικαιολογεῖ τόν προβληματισμό ἑνός πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ θεολογική πλευρά πού ἀφορᾶ στήν πιστότητά μας στήν βούληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «μή μετά Ἰουδαίων συνεορτάζειν» καί «μή πρό τῆς ἰσημερίας τελεῖν τό Πάσχα». Ἡ βούληση τῶν Πατέρων τῆς Νικαίας τό 325, γιά λόγους πού τούς ἐξηγοῦν διά πολλῶν, ἦταν νά ἑορτάζεται τό Χριστιανικό Πάσχα μετά τήν ἐαρινή ἰσημερία, μετά τήν πανσέληνο πού τήν ἀκολουθεῖ, καί ὁπωσδήποτε ἡμέρα Κυριακή. 

Ὁ ἀποκλειστικός λόγος τῶν διατάξεων τῆς Α΄ Οἰκου-μενικῆς Συνόδου εἶναι νά μή ἑορτάζουν οἱ Χριστιανοί τό Πάσχα πρίν ἀπό ἤ μαζί μέ τούς Ἰουδαίους, γιά σοβαρούς λόγους πιστότητος στήν βιβλική παράδοση γύρω ἀπό τήν σχέση τοῦ πάσχα τῶν Ἰουδαίων καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Τά λοιπά (ὑπολογισμός τῆς ἰσημερίας κ.λπ.) ἦταν τεχνικά θέματα πού ἐντολῇ τῆς Συνόδου ἀντιμετωπίσθηκαν ἀπό τούς Ἀλεξανδρινούς ἀστρονόμους, γιά νά ἐξασφαλισθῇ βάσει μιᾶς ἡμερολογιακῆς σταθερᾶς (τῆς ἰσημερίας) τό «μή πρό ἤ μετά Ἰουδαίων συνεορτάζειν». Τό Πασχάλιον Κανόνιον, τό ὁποῖο εἶχαν καταρτίσει, ἐξασφάλιζε εἰς τό διηνεκές τίς ἐκκλησιολογικές αὐτές προϋποθέσεις ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες κράτησαν τό Πασχάλιον Κανόνιον διαχρονικῶς, παρότι ἦταν ἤδη γνωστό ὅτι κάποιο ὑπολογιστικό σφάλμα “κατέβαζε” τήν ἰσημερία κατά μία ἡμέρα κάθε τριακόσια χρόνια. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει χαρακτηριστικά: «... καί αἱ οἰκουμενικαί σύνοδοι, ὁποῦ μετά τήν πρώτην ἔγιναν, καί οἱ λοιποί Πατέρες, ἔβλεπον ναί καί αὐτοί, ὡς σοφοί ὁποῦ ἦτον, πῶς ἐκατέβη πολύ ἡ ἰσημερία· ἀλλ’ ὅμως δέν ἠθέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν κα΄ Μαρτίου, ὁποῦ τήν ηὗρεν ἡ α΄ σύνοδος, προτιμῶντες περισσότερον τήν συμφωνίαν τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνωσιν ἀπό τήν ἀκρίβειαν τῆς ἰσημερίας». Ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπική Σύνοδος (341) γιά τούς ἴδιους ἐκκλησιολογικούς λόγους ὁμιλεῖ μέ αὐστηρότητα ἔναντι ἐκείνων πού θά παρέβαιναν τίς διατάξεις τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σημειώνοντας: «Πάντας τούς τολμῶντας παραλύειν τόν ὅρον τῆς ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης,... περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδογμένα, καί ταῦτα εἰρήσθω περί τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας, Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν καί ταραχῇ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἰδιάζειν, καί μετά τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας, ἀλλά καί πολλοῖς διαφθορᾶς καί διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον».

Ἡ Γρηγοριανή ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τό ἔτος 1582 ἔγινε μέ κριτήριο ἡμερολογιακό καί ὄχι ἐκκλησιολογικό. Διώρθωσε σέ μεγάλο βαθμό τό σφάλμα ὑπολογισμοῦ τῆς ἰσημερίας, ἀλλά παραθεώρησε τίς ἐκκλησιολογικές ἀξιώσεις τῆς Συνόδου, ἔτσι ὥστε ἔκτοτε οἱ Δυτικοί νά ἑορτάζουν τό Πάσχα καί πρίν ἀπό τό Ἰουδαϊκό. Αὐτό τονίζεται μέ ἔμφαση στίς ἐπιστολές τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄ καί τοῦ πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, καί στήν συνοδική ἀπόφαση τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς (1593). 

Κατά τόν παρελθόντα 20όν αἰῶνα μέ τό ζήτημα ἀσχολήθηκαν σέ μεγάλα συνέδρια ἐπιστήμονες, θεολόγοι, ἐμπορικοί φορεῖς καί ἐκκλησιαστικές ἐπιτροπές. Τό ζήτημα θεωρήθηκε πρωτίστως ὡς ἡμερολογιακό, δηλαδή ὡς ἀνάγκη διορθώσεως τῆς ἡμερομηνίας τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας κατά ἀστρονομικήν ἀκρίβειαν, καί ὄχι ὡς κατ’ ἐξοχήν ἐκκλησιολογικό. Οἱ πανορθόδοξες διασκέψεις ὅμως (ἰδίως ἡ Β΄ Προσυνοδική τό 1982) ἔδωσαν ἰδιαίτερη σημασία στήν ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ θέματος. Συντονισμένοι στό ἐκκλησιολογικό πνεῦμα τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς οἱ σεβάσμιοι Ἁγιορεῖται Πατέρες μας τό 1982 ἔστειλαν τό κάτωθι τηλεγράφημα στήν Β΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη πού συζητοῦσε στήν Γενεύη τό ζήτημα: «Διερμηνεύοντες τόν κοινόν προβληματισμόν ὁλοκλήρου τοῦ ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὅλως ταπεινῶς ἀλλά καί ἐν ἀμετακινήτῳ φρονήματι γνωρίζομεν [Ὑμῖν] υἱικῶς, ἐν τῇ προσπαθείᾳ τῆς Β΄ Πανορθοδόξου Προσυνοδικῆς Διασκέψεως ὅπως ἐξευρεθῇ τρόπος κοινοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετά τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν, ὅτι ἀσφαλῶς θά ἐπέλθῃ διάσπασις τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διό καί ἀποδοκιμάζομεν οἱανδήποτε ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου... Εὐελπιστοῦντες ὅτι χάρις καί εἰς τήν Ὑμετέραν ἐπαινετήν σταθερότητα δέν θά διαψευσθοῦν αἱ προσδοκίαι μας, διατελοῦμεν μετά βαθυτάτου σεβα-σμοῦ. Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ Ἐκτάκτῳ Διπλῇ Ἱερᾷ Συνάξει Καθηγούμενοι καί Προϊστάμενοι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθω».

Σήμερα ἕνας μελλοντικός κοινός συνεορτασμός τοῦ Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς ὀφείλει, ἔτσι καί ἀλλοιῶς, νά σημαίνῃ ὅτι ὁ ὑπολογισμός τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα θά γίνεται σύμφωνα μέ τό Πασχάλιον Κανόνιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως προβλέπεται καί ἀπό τό Ἀνακοινωθέν τῆς Συνάξεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, καί ὄχι σύμφωνα μέ τήν καινοτομία τοῦ Γρηγοριανοῦ καλενδαρίου. Ἐάν ἡ Δύση ἀποφασίσῃ νά ἀκυρώσῃ τόν ὑπολογισμό τοῦ Πάσχα μέ τό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο, θά εἶναι μία καλή κίνηση ἐπιστροφῆς πρός τήν Ὀρθοδοξία. Ἀλλά καί σέ αὐτήν τήν εὐκταία περίπτωση θά πρέπει τό Πάσχα νά ἑορτάζεται μέ συνέπεια πρός τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, χωρίς δηλαδή λατρευτικό συμφυρμό Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, ἐφ’ ὅσον οἱ ἑτερόδοξοι δέν θά ἔχουν ἀπορρίψει ὅλα τά αἱρετικά δόγματα (Filioque, παπικό πρωτεῖο καί ἀλάθητο, πουργατόριο, ἄζυμα, κτιστή Χάρις, ἄσπιλος σύλληψις τῆς Θεοτόκου κ.λπ.). Ὁ συνεορτασμός τοῦ Πάσχα ὀφείλει νά γίνῃ μόνον μετά ἀπό ἀπόλυτη δογματική ἑνότητα στήν βάση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὄχι στήν βάση θεολογικῶν συμβιβασμῶν, τύπου Συμφωνίας Balamand (1993), ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως δηλαδή χωρίς ταυτότητα πίστεως.

Ἡ εὐχή καί ἡ προσευχή ὅλων μας, σύμφωνα καί μέ τά λόγια τῆς Ἀναφορᾶς τοῦ Μεγ. Βασιλείου, εἶναι νά ἐπανακάμψουν οἱ ἑτερόδοξοι στά Ὀρθόδοξα δόγματα καί νά γίνῃ ἡ ἕνωσή τους μέ τήν Ἐκκλησία ἐν τῇ Ἀληθείᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Τότε ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα θά εἶναι πραγματικά κοινός, πραγματική ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων. Διότι τό Πάσχα, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ νίκη ἐναντίον κάθε θανάτου, κάθε ἁμαρτίας, κάθε πλάνης, κάθε αἱρέσεως, κάθε ἀποστασίας· πού σημαίνει φανέρωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ὡς τῆς μόνης καί μοναδικῆς σωζούσης Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

    Ετήσια έκδοσις 

«Ο όσιος Γρηγόριος»

2024