Μητρ. Ναυπάκτου: «Ἀναφορά στόν δημόσιο διάλογο γιά τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, μιά ἀπάντηση στόν καθηγητή Θεόδωρο Γιάγκου»

Διάβασα τό κείμενο τοῦ κ. Θεόδωρου Γιάγκου μέ τίτλο «Πτυχές πού ἀποσιωπήθηκαν στόν δημόσιο διάλογο περί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου (Β΄ μέρος)», καί τά ὅσα ἀναφέρονται σέ ἐμένα. Παρατηρῶ ὅτι ὁ ἀρθρογράφος λέει μερικές ἀλήθειες, ἀλλά συγχρόνως συγχέει τά πράγματα.

1. Πρός τό τέλος τῶν ὅσων γράφει γιά ἐμένα, ἀναφέρεται στό ὅτι στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἀνεγνώρισα ὅτι τό κείμενο στό ὁποῖο γινόταν ἀναφορά στό ἀνθρώπινο πρόσωπο συντάχθηκε τό 1986, ὅταν ὁ Μητροπολίτης Περγάμου δέν ἦταν οὔτε Πρόεδρος οὔτε μέλος τῆς διασκέψεως ἐκείνης. Ἀλλά μέχρι νά τό γράψη αὐτό ἀφήνει κάποιο κενό ὡς πρός τήν σκοπιμότητά μου.

Ἀπό τήν ἀρχή τῆς παρεμβάσεώς μου στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἐπεσήμανα αὐτήν τήν πραγματικότητα, γιά νά μή δημιουργηθῆ καμμία παρεξήγηση. Εἶπα, δηλαδή, ὅτι τά ὅσα θά ἀνέπτυσσα στήν συνέχεια δέν ἀναφέρονταν στόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη, ἐπειδή τό 1986 δέν ἦταν Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς οὔτε μέλος. Καί αὐτό τό εἶπα, ἐκτός τῶν ἄλλων, γιατί τά περί προσώπου μέ τήν φιλοσοφική ἔννοια τοῦ ὅρου ἀναπτύχθηκαν ὡς μιά ὁλόκληρη θεολογία ἀπό πολλούς θεολόγους. 

2. Ὁ κ. Θεόδωρος Γιάγκου, γράφοντας ἐπιλεκτικά, δέν ἀναφέρθηκε στά ἐπιχείρηματα τά ὁποῖα ἀνέπτυξα στήν Σύνοδο, στήν ὁποία ἀνέφερα τήν ἄποψη τοῦ Λόσκυ ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν ἀνέπτυξαν τά περί προσώπου στήν ἀνθρωπολογία καί ὅτι αὐτή ἡ ἄποψη ἐπεκράτησε σήμερα ἀπό τήν δυτική φιλοσοφία, σχολαστική καί ὑπαρξιακή, καί τόν Γερμανικό ἰδεαλισμό.

Ἐπίσης, δέν ἀναφέρθηκε στήν ἐπισήμανση πού ἔκανα ὅτι τό κείμενο τοῦ 1986 συνέδεε τό πρόσωπο μέ τό κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωση Θεοῦ, πού θά μποροῦσα νά τό ἀποδεχθῶ, ὅπως σαφῶς τό διδάσκει ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, ἀλλά τό πρόβλημα εἶναι ὅτι στό διάστημα μεταξύ τοῦ 2014 καί 2016 ἀπό τήν εἰδική Διορθόδοξη Ἐπιτροπή Ἀναθεωρήσεως τῶν κειμένων, τό πρόσωπο συνδέθηκε μόνο μέ τό κατ' εἰκόνα καί ἀφαιρέθηκε τό καθ' ὁμοίωση.

Ὁ κ. Γιάγκου στό διάλειμμα τῆς Συνόδου μοῦ ἔδωσε τήν ἐξήγηση ὅτι αὐτό ἔγινε μέ τήν παρέμβαση τῶν Ρώσων. Δέν μέ ἐνδιέφερε ποιός παρενέβη, ξέρω ἄλλωστε μερικές ἄλλες λεπτομέρειες, ἀλλά μέ ἐνδιαφέρει τό ὅτι πράγματι στό κείμενο ὡς πρός τό θέμα αὐτό ὑπῆρξε μιά σημαντική διαφοροποίηση ἀπό τό κείμενο τοῦ 1986.

Διευκρινίζοντας τό θέμα, θέλω νά σημειώσω ὅτι ἀπό ἔρευνα πού ἔχω κάνει, ἔχω διαπιστώσει ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου στήν ἐποχή μας ξεκίνησε ἀπό μιά φιλοσοφική ἀναζήτηση, ἔφθασε στήν Τριαδολογία, ἀπό κεῖ προχώρησε στήν ἀνθρωπολογία καί τελικά κατέληξε στήν Ἐκκλησιολογία, πράγμα τό ὁποῖο δέν γίνεται στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἑπομένως, ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου διαφέρει ἀπό ἐποχή σέ ἐποχή, ὁ δέ τρόπος πού χρησιμοποιεῖται σήμερα εἶναι θέμα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Δηλαδή, τό περιεχόμενο τῆς ἔννοιας του προσώπου ἔχει ἀλλάξει οὐσιαστικά καί αὐτό δέν ἀνιχνεύεται στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τέτοιου εἴδους ἀναγωγές δέν ἐπιτρέπονται ἀπό τήν ὅλη μας ἐκκλησιαστική παράδοση.

3. Μετά τήν ἀνάπτυξη τῶν θέσεών μου, ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, πρός τιμήν του, πρότεινε νά σβησθῆ ἀπό τό κείμενο ἡ πρόταση τήν ὁποία εἶχε ἐπισημάνει ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἀνέπτυξα στήν παρέμβασή μου, δηλαδή ἡ φράση «... τόσον ὡς συγκεκριμένον φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ, ὅσον καί ὡς κοινωνίαν προσώπων ἀντανακλώντων κατά χάριν διά τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι ζωήν καί κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων,...».

Νομίζω, λοιπόν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐπέτυχε στό θέμα αὐτό, διότι διεγράφησαν ἀπό τό κείμενο ὅλα τά σχετικά περί τῆς ὀντολογίας τοῦ προσώπου στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, ὅπως ἀναπτύσσονται ἀπό τήν σύγχρονη φιλοσοφία, καί παρέμεινε μόνον ἡ λέξη πρόσωπο ὡς λέξη χωρίς τήν ἐννοιολογική της διαστρέβλωση. 

4. Στό κείμενό μου «Λίγο μετά τήν "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο"» ἀφοῦ ἐπεσήμανα ἐξ ἀρχῆς ὅτι θά κατέγραφα τίς «πρῶτες παρατηρήσεις μου», «χωρίς νά ἐξαντλῶ τό μεγάλο αὐτό θέμα», ἔγραφα ἐπί λέξει: 

«Ὁμίλησα μέσα στά περιοριστικά πλαίσια τοῦ χρόνου γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, τήν Ὀρθόδοξη Διασπορά, τό αὐτόνομο, τήν νηστεία, γιά τίς ἐκκλησιολογικές συνέπειες τῶν μικτῶν γάμων, καί γιά τήν Ἐκκλησία. Μέ τήν πρώτη εὐκαιρία θά δημοσιευθοῦν αὐτές οἱ σύντομες καί περιεκτικές παρεμβάσεις μου. Στήν ἑνότητα αὐτή θά ἐκτεθοῦν τά ὅσα εἶπα γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ σχέση μέ τούς ἑτεροδόξους, γιατί νομίζω ὅτι αὐτό ἦταν τό κεντρικό θέμα τῆς Συνόδου αὐτῆς». 

Κατόπιν τούτου, εἶναι ἐκτεθειμένος ὁ κ. Γιάγκου ὅταν γράφη ὅτι «ουδέποτε όμως πληροφόρησε (ὁ Ναυπάκτου) το ευρύ κοινό την αλήθεια περί του ζητήματος». 

Πάντως, κατά τήν διάρκεια τῶν συζητήσεων καί στά ἕξι κείμενα ἐξέθετα τίς ἀπόψεις μου καί φυσικά καί γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, πού θά δημοσιευθοῦν σέ κάποιο ἑπόμενο κείμενο. Ἑπομένως, δέν τελείωσα ἀκόμη τήν καταγραφή τῶν ἀπόψεών μου γιά τήν Σύνοδο αὐτή.

5. Ὁ κ. Γιάγκου προσπαθεῖ νά συνδέση ὅλη τήν κριτική πού ἔκανα γιά τήν φράση «ἀνθρώπινο πρόσωπο» στό κείμενο μέ τήν κριτική πού ἔκανα πρίν λίγους μῆνες στόν Μητροπολίτη Περγάμου. Ὅμως, νομίζω κακῶς μερικοί συνέδεσαν τά δύο θέματα. Πρέπει νά ἐπισημανθοῦν τά ἑξῆς σημεῖα.

Κατ' ἀρχάς δέν συνηθίζω στίς κριτικές μου νά ἀναφέρομαι σέ πρόσωπα, ἐκτός ἀπό μερικές ἐξαιρέσεις, ὅταν τό ἀπαιτῆ ἡ περίσταση. Ἔτσι, μπροστά μου εἶχα ἕνα κείμενο, τό ὁποῖο ἑτοίμασαν οἱ προηγούμενες Ἐπιτροπές καί ἐπρόκειτο νά συζητηθῆ στήν Σύνοδο. Ἑπομένως, ἔκανα κριτική τοῦ κειμένου καί ὄχι τῶν προσώπων πού τό συνέταξαν.

Ἔπειτα, ἡ πρό μηνῶν κριτική πού δημοσίευσα γιά τόν Μητροπολίτη Περγάμου, δέν εἶχε σχέση μέ τά κείμενα τά ὁποῖα ἑτοιμάζονταν γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο πού μέχρι τότε τά ἀγνοοῦσα. Ἦταν μιά ἀνακεφαλαίωση καί συνέχεια ἑνός δημόσιου διαλόγου πού εἶχε ἀρχίσει πρίν χρόνια (τό ἔτος 2012) καί ἀναφερόταν κυρίως σέ ἕνα εἰδικό θέμα, δηλαδή στήν παρερμηνεία συγκεκριμένου χωρίου τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, πού ἔγινε ἀπό τόν Μητροπολίτη Περγάμου, προκειμένου νά δειχθῆ ὅτι δῆθεν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ὑποστήριζε ὅτι ὑπάρχει «μία ἐλεύθερη βούληση, αἰώνια, ἀΐδια» τοῦ Πατρός ἤ ἕνα «ἐλεύθερο θέλημα τοῦ Πατρός».

Αὐτό εἶναι ἕνα σημεῖο πολύ σημαντικό, γιατί ἀποδίδει στόν Μέγα Ἀθανάσιο ἀρειανικές ἀπόψεις, πράγμα τό ὁποῖο ἐπεσήμαναν καί ἄλλοι καθηγητές ὅπως: Νίκος Ματσούκας, Γεώργιος Μαρτζέλος, Χρυσόστομος Σταμούλης, π. Νικόλαος Λουδοβίκος κ.ἄ..

6. Πρέπει νά ὑπογραμμίσω δεόντως ὅτι στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης μετά τήν παρέμβασή μου ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχος ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ ὁποίου ὁ κ. Γιάγκου ἦταν ἀντιπρόσωπος στήν Εἰδική Διορθόδοξη Ἐπιτροπή Ἀναθεωρήσεως τῶν Κειμένων καί στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης εἰδικός σύμβουλος, ἀποδέχθηκε πλήρως τίς ἀπόψεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, πράγμα τό ὁποῖο ἀποκρύπτει ὁ κ. Γιάγκου στό κείμενό του. Εἶπε χαρακτηριστικά: 

«Νομίζω ὅτι ἡ συζήτησις καταδεικνύει ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα μέ τόν ὅρο ἀνθρώπινο πρόσωπο, καί ἐφ' ὅσον ὑπάρχει μόνον 7 φορές στό κείμενο θά ἦταν προτιμότερο νά ἀπαλειφθῆ, ὅπως ὑποστήριξε ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετά τῆς ὁποίας ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων συμφωνεῖ».

7. Ἐκφράζω τήν βαθυτάτη μου λύπη, γιατί ἄν καί ἀσχολοῦμαι μέ θεολογικά ζητήματα, δυστυχῶς δέν εἶχα τήν πολυτέλεια πού εἶχε ὁ κ. Γιάγκου νά ἔχω πρόσβαση στά κείμενα καί ἰδίως μετά τό 2014, ἐνῶ σέ μένα καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας τά τελικά κείμενα περιῆλθαν λίγους μῆνες πρίν τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», ἀφοῦ ἐν τῷ μεταξύ ὑπεγράφησαν ἀπό τούς Προκαθημένους.

Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι τό ἐλάχιστο διάστημα τό ὁποῖο μᾶς ἐδόθη μεταξύ τελευταίων ἡμερῶν τοῦ Ἰανουαρίου ἕως τίς ἀρχές Ἰουνίου δέν ἦταν ἀρκετό γιά νά γίνη ἕνας ἀξιοπρεπής θεολογικός διάλογος πάνω σέ θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά ζητήματα.

Ἑπομένως μερικοί ἄς μή μᾶς ἀποδίδουν μομφή, ὅταν μᾶς κρατοῦσαν στό «σκοτάδι».

parembasis.gr

Αποχωρήστε τώρα. Μια πρόταση στους οικουμενιστές.

Σε όσους χωρίς ντροπή διδάσκουν καινοφανείς θεωρίες όπως αυτή των δύο πνευμόνων, τους λέμε: Αποχωρήστε τώρα. Συνταχθείτε με τον “άλλο πνεύμονα”. Μόνο ζημιά κάνετε στην Εκκλησία.

Σε όσους βασίζουν τη ρητορική τους στην ακαδημαϊκή γνώση και στις δημόσιες σχέσεις και όχι στην θεολογία ως προσωπικό βίωμα των δωρεών του Θεού, τούς λέμε: Αποχωρήστε τώρα. Η Εκκλησία δεν σας χρειάζεται, όπως κι εσείς δεν χρειάζεστε την Εκκλησία.

Σε όσους συμπροσεύχονται με καταδικασμένους αιρετικούς παρά τις αντιδράσεις του πληρώματος της Εκκλησίας και τις απαγορεύσεις των Κανόνων, τούς λέμε: Αποχωρήστε τώρα. Συμπροσευχηθείτε με όποιον θέλετε, πάψετε όμως να εμπαίζετε Θεό και ανθρώπους.

Σε όσους συμμετέχουν σε διαχριστιανικούς ή διαθρησκειακούς διαλόγους “προς αναζήτηση της αληθείας και της ενότητος”, τούς λέμε: Αποχωρήστε τώρα. Η Εκκλησία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, ως κατέχουσα το πλήρωμα της Αληθείας, δεν έχει ανάγκη από τη δική σας “αλήθεια”.

Αρχιμ. Αθανάσιος Μετεωρίτης: Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, Τό χρονικό μιᾶς προμελετημένης ἐκτροπῆς (Δ΄μέρος-τελευταίο)

Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης καταστρατήγησε τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, κατέλυσε τήν συνοδικότητα, κατεπάτησε βάναυσα ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, ἀγνόησε καί ἀπέρριψε τήν ἁγιοπατερική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν ἁγιοπνευματική ὀρθόδοξη θεολογία μας.
Γι’ αὐτό καί ἡ «Σύνοδος» αὐτή εἶναι ἄκυρη καί οἱ ἀποφάσεις της δέν ἔχουν δεσμευτικό χαρακτήρα γιά τούς πιστούς. Γι’ αὐτό καί ἡ γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ εὐλαβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας ἀρνήθηκε νά ἀποδεχθεῖ τά τετελεσμένα αὐτῆς τῆς «Συνόδου». Γι’ αὐτό καί τήν ἀκύρωσε ἤδη στήν πράξη. Εἶναι σίγουρο ὅτι μιά μελλοντική πραγματικά Πανορθόδοξη Σύνοδος θά καταδικάσει ὅλες αὐτές τίς κακοδοξίες καί θά ἀποκαταστήσει τήν ἀλήθεια.
Ἡ «Σύνοδος» αὐτή εἶναι ἤδη ἀνύπαρκτη στή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὡς μή γενομένη, ἐπειδή ἔρχεται σέ φανερή ἀντίθεση μέ τήν βιούμενη ἁγιοπνευματική ἑνότητά Της, ἡ ὁποία καθιστᾶ τελικῶς ἀνίσχυρες τίς ἐνέργειες τοῦ πονηροῦ καί τῶν συνεργατῶν του, καθιστᾶ μάταια τά σχέδια καί τίς ραδιουργίες τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Οἱ ἐμπνευστές καί ὀργανωτές τῆς «Συνόδου» θά συνεχίσουν τό πονηρό τους ἔργο γιά τήν ἐπίτευξη καί τοῦ τελικοῦ τους στόχου, πού εἶναι ἡ «ἕνωση στό κοινό Ποτήριο» καί ἐν συνεχείᾳ ἡ πανθρησκεία. Γι’ αὐτό καί δέν πρέπει, σέ καμμία περίπτωση, νά ὑπάρξει ἀδράνεια, χαλάρωση, ἐφησυχασμός, φόβος ἤ δειλία ἐκ μέρους τῶν πιστῶν. Ἀπαιτεῖται ἀνδρεῖο καί ὁμολογιακό φρόνημα, θάρρος, πνευματική λεβεντιά, ἐπαγρύπνηση, κινητοποίηση, πληροφόρηση καί παρεμβάσεις τέτοιες, πού θά σταθοῦν ἀνάχωμα στόν οἰκουμενιστικό ὀλετήρα καί θά ἀναχαιτίσουν τίς ὀλέθριες ἐνέργειες τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ἀπαιτεῖται συσπείρωση, συντονισμός καί ἀνάληψη πρωτοβουλιῶν γιά τήν ἐνημέρωση τῶν Ἐπισκόπων μας, τῶν κληρικῶν, τῶν μοναχῶν, τῶν θεολόγων καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, πού «ἔ­χει τὸ δι­καί­ω­μα (...) καὶ ὄ­χι μό­νο τό δι­καί­ω­μα, ἀλ­λὰ τὸ κα­θῆ­κον τῆς “ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σε­ως”»91 τῶν ἀποφάσεων τῶν Συνόδων.
Οἱ γρηγοροῦντες, κατά τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση, πιστοί παραμένουμε –εὐγνωμόνως– ἀκλόνητοι στήν Ἐκκλησία μέ τόν διαχρονικό Νικητή Χριστό. Ὁ Χριστός, διά τῆς Ἐκκλησίας, «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»92. Οἱ ἐμπνευστές καί διοργανωτές τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, ἀλλά καί ὅποιοι ἄλλοι ἐπιχειροῦν τήν ἀποδόμηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά γνωρίζουν, ὅτι «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν»93.
Ἄς μείνουμε, λοιπόν, ὅλοι σταθεροί καί ἀμετακίνητοι ἐν Χριστῷ. Ἄς ἐναποθέσουμε σ’ Ἐκεῖνον τήν ἀγωνία καί τήν ἀνησυχία μας γιά τά τεκταινόμενα στήν Ἐκκλησία Του. Ἄς ἐντείνουμε τήν προσευχή μας καί τήν μετάνοιά μας, τήν ἄσκηση, τήν ἐγκράτεια, τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του στήν ζωή μας, ὥστε νά γίνουμε δεκτικοί τῆς χάριτος καί τοῦ ἐλέους Του γιά νά θεραπευθοῦν τά ἀσθενῆ καί νά ἀναπληρωθοῦν τά ἐλλείποντα.
Τελικά, ἡ πολυδιαφημιζόμενη καί πολυπροβαλλόμενη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» ἀποδείχθηκε ἕνα πυροτέχνημα καί κατέληξε σέ συντριπτική ἥττα τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐμπνευστῶν της.
Εἶναι πλέον βέβαιο, ὅτι ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης γιά τήν συνείδηση τοῦ εὐλαβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὡς μή γενομένη. Ζῆ Κύριος ὁ Θεός!

Υποσημειώσεις:
91. π. Γ. Φλωρόφσκυ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθῆναι 1989, σελ. 207.
92. Ἀποκ. 6, 2.
93. Πξ. 26,14.

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Οφείλουμε πολλά στους πάπες Παύλο τον Έκτο και Ιωάννη τον Εικοστό Τρίτο

Αναλυτικές δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου δημοσιεύει σήμερα η ιταλική εφημερίδα Αββενίρε, επ΄ευκαιρία της συνάντησης διαθρησκειακού διαλόγου που οργανώνεται στην Ασσίζι. Την Τρίτη, ο πάπας Φραγκίσκος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρόκειται να πάρουν μέρος μαζί στη συνάντηση, η οποία έχει ως θέμα «Δίψα για ειρήνη: θρησκείες και πολιτισμοί σε διάλογο».

Ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, δηλώνει σχετικά στην εφημερίδα των καθολικών επισκόπων Ιταλίας:

«Πολλοί από εσάς γνωρίζουν σίγουρα ότι τα τελευταία πενήντα χρόνια έγιναν ορισμένα εξαιρετικά βήματα προόδου προς την επανασυμφιλίωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Οφείλουμε πολλά, από την αρχή, στους πάπες Παύλο τον Έκτο και Ιωάννη τον Εικοστό Τρίτο, όπως και στους προκατόχους μας, Οικουμενικούς Πατριάρχες Αθηναγόρα και Δημήτριο. Η ενόρασή τους υπενθύμισε σε όλους εμάς την άμεση αναγκαιότητα της προτροπής του Κυρίου προς τους μαθητές του, στο όρων των Ελαίων, όλοι να γίνουν ένα, το «ut unum sint».

Υπάρχει, όμως -συμπληρώνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης- και μια άλλη επανασυμφυλίωση, μια ενότητα δράσης που σημαίνει έμπρακτο ενδιαφέρον προς όσους υποφέρουν γύρω μας, στον κόσμο. Διότι η αρχή που αποτελεί βάση για το άνοιγμα προς τους άλλους και τον διάλογο, είναι ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, τελικώς, αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις. Ο διάλογος αυτός βγάζει από την απομόνωση ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς, προετοιμάζοντάς τους, για μια συνύπαρξη και μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού».

Ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρει, επίσης, ότι «για τον λόγο αυτό, η Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος υπογράμμισε στο τελικό της μήνυμα ότι ένας λιτός διαθρησκειακός διάλογος βοηθά στην προαγωγή της αμοιβαίας εμπιστοσύνης της ειρήνης και της επανασυμφυλίωσης».

Με αναφορά στην επίσκεψη που πραγματοποίησε μαζί με τον ποντίφικα στο νησί της Λέσβου, τον περασμένο Απρίλιο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δηλώνει:

«Αυτή ήταν και η εμπειρία μας με τον πάπα Φραγκίσκο στο νησί της Λέσβου, ακριβώς πριν από πέντε μήνες, στις 16 Απριλίου του 2016. Ήταν μια ουσιαστική απάντηση των Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσης σε μια τραγική κρίση του πλανήτη μας. Και, συγχρόνως, ήταν μια ισχυρή επαναβεβαίωση του πώς οι οικουμενικές σχέσεις μπορούν να ευνοήσουν την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια εποχή κατά την οποία ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνει το βλέμμα του από τα θύματα του εξτρεμισμού και του κατατρεγμού ή καθορίζει την μοίρα τους με καθαρά οικονομικά κριτήρια, ή βάσει εθνικών συμφερόντων».

Ο κ. Βαρθολομαίος, αναφέρεται, τέλος, στην μελλοντική πορεία διαλόγου και επιλέγει να τονίσει ότι «η δύναμη των οικουμενικών πράξεων και του διαλόγου βρίσκεται στο να αρχίσουμε να κινούμεθα πέρα από τα όρια του εαυτού μας, πέρα από τις κοινότητες και τις Εκκλησίες μας. Βρίσκεται στο να μάθουμε να μιλάμε την γλώσσα της φροντίδας και της ευσπλαχνίας. Και στο να δώσουμε προτεραιότητα στην αλληλεγγύη και στην προσφορά υπέρ των συνανθρώπων μας».

Αρχιμ. Αθανάσιος Μετεωρίτης: Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, Τό χρονικό μιᾶς προμελετημένης ἐκτροπῆς (Γ΄μέρος)

Στόν χῶρο τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ἔχουμε τήν ἐξαγγελία, προετοιμασία καί πραγματοποίηση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου. Στήν Ὀρθόδοξη πλευρά ἀκολουθήθηκε ἡ διαδικασία τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων ὡς στάδια στήν προπαρασκευή τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου».
Σέ μυστικές συναντήσεις του μέ ἐκπροσώπους τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ Πάπας Ἰωάννης ΚΓ΄ ἀποκαλύπτει τίς προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐν ὄψει τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου πού ἐπρόκειτο νά ξεκινήσει τίς ἐργασίες της. «Σκοπός τῆς νέας Συνόδου εἶναι ἡ ἐπανένωσις τῆς Ἐκκλησίας»42, δηλώνει. Στίς 25 Ἰανουαρίου 1959 ἐξαγγέλλεται ἡ πραγματοποίηση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου. Οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου πραγματοποιοῦνται σέ 178 συνεδριάσεις καί διαρκοῦν τέσσερα ἔτη (1962-1965).
Τό 1961, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο συγκαλεῖ στήν Ρόδο τήν Α΄ Πανορθόδοξο Διάσκεψη. Θά ἀκολουθήσουν καί ἄλλες Πανορθόδοξες (1961, 1963, 1964, 1968), καθώς καί Προσυνοδικές Διασκέψεις (1976, 1982, 1986, 2009, 2015), πού τηροῦν τήν ἴδια μεθοδολογία μέ αὐτή τῆς Β΄ Βατικανῆς. Ὁ ἴδιος, ἄλλωστε, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὡς Μητροπολίτης Φιλαδελφίας, ἀπό τό 1977 ἀκόμη, ἀπεκάλυπτε τόν χαρακτήρα τῆς σχεδιαζόμενης τότε Συνόδου σέ συνέντευξή του στό Ρωμαιοκαθολικό περιοδικό The National Catholic Reporter, ὅπου δήλωνε ὅτι: «οἱ δικοί μας στόχοι εἶναι ἴδιοι μέ αὐτούς τοῦ Πάπα Ἰωάννου ΚΓ΄, νά ἐκσυγχρονίσουμε τήν Ἐκκλησία καί νά προωθήσουμε τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Ἡ Σύνοδος θά σημάνει, ἐπίσης, τό ἄνοιγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στίς μή χριστιανικές θρησκεῖες καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Αὐτό σημαίνει μία νέα στάση ἔναντι τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ καί ὅσον ἀφορᾶ τίς ἐπιδιώξεις γιά ἀδελφότητα χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις ... μέ ἄλλα λόγια θά σημάνει τό τέλος δώδεκα αἰώνων ἀπομόνωσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»43!!!
Αὐτοί ἦταν ἐξ ἀρχῆς οἱ στόχοι, αὐτή ἦταν ἡ φιλοσοφία, αὐτό ὑπηρέτησε καί αὐτό παρήγαγε ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης. Εἶναι ἐκκλησιολογικά ἀπαράδεκτο καί ὑπερβαίνει κάθε ἐκκλησιαστική λογική νά διατυπώνονται τέτοιες ἀντορθόδοξες θέσεις ἀπό ὀρθόδοξο Ἀρχιερέα, πού κατέχει μάλιστα τό κορυφαῖο ἀξίωμα στήν Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αὐτό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Εἶναι πραγματικά ὀδυνηρό καί ἀδιανόητο, ἀλλά αὐτό πού ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὁραματιζόταν ὡς «τό τέλος δώδεκα αἰώνων ἀπομόνωσης», δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά τό τέλος στήν πιστότητα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας(!)∙ τό τέλος στήν ἁγιοπνευματική παράδοση καί ἐμπειρία(!). Εἶναι ἡ πραγματική «ἀπομόνωση» ἀπό τήν ζῶσα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.!!!
Ἀνάλογες θέσεις ἐπιβεβαιώνουν τήν ἁγιοπνευματική ἐμπειρία, περί Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ  μακαριστοῦ Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη καί ἀποκαλύπτουν τόν εἰσηγητή πάσης πονηρίας...

1. Ἡ αἵρεση τῆς νέας Ἐκκλησιολογίας

Ἡ μεγαλύτερη ἀλλαγή τήν ὁποία ἔπρεπε νά ἐπιβάλουν οἱ δύο αὐτές Σύνοδοι καί ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» ἦταν ἡ ἀναγνώριση, ἑκατέρωθεν, τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῆς ἄλλης πλευρᾶς. Ἔπρεπε, δηλαδή, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί νά ἀναγνωρίσουν τούς Ὀρθοδόξους ὡς Ἐκκλησία καί ἀντίστροφα οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀναγνωρίσουν, ὡς Ἐκκλησία, τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Γιά τόν σκοπό αὐτό «ἀνακαλύφθηκε» καί ἐπιβλήθηκε μία νέα ἐκκλησιολογία, οἰκουμενιστικῆς προελεύσεως καί προδιαγραφῶν. Γιά τήν θεμελίωση αὐτῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας, μάλιστα, προηγήθηκε καί ἡ ἀπαραίτητη στροφή ἀπό τόν «οἰκουμενισμό τῆς ἐπιστροφῆς» στόν «οἰκουμενισμό τῆς ἐνσωμάτωσης»44.

Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού Ιώβ: Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί είμαστε οι δύο πνεύμονες της Μίας Εκκλησίας

Συνεχίζονται, στο Cuieti της Ιταλίας, οι εργασίες της 14ης συνάντησης της Ολομέλειας της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.
Νέο πρόσωπο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού Ιώβ, πού τοποθετήθηκε, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Συμπρόεδρος της Επιτροπής, αντικαθιστώντας τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιώβ τοποθετείται πλέον από το Φανάρι σέ καίριες θέσεις. Μετά την επίδοση των απαραίτητων "οικουμενιστικών διαπιστευτηρίων" στην "Σύνοδο" της Κρήτης, ως εκπρόσωπος τύπου, αναβιβάσθηκε σε Συμπρόεδρο της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου.
Στην παρθενική του μάλιστα συμμετοχή με το νέο του υψηλό αξίωμα έσπευσε να επαναβεβαιώσει την παπική θεωρία των "δύο πνευμόνων" δηλώνοντας πως Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί "είμαστε οι δύο πνεύμονες της Μίας Εκκλησίας".

Αρχιμ. Αθανάσιος Μετεωρίτης: Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, Τό χρονικό μιᾶς προμελετημένης ἐκτροπῆς (Β΄μέρος)

Β΄. ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗ ΚΑΙ  ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ  ΕΠΙΛΟΓΗ

Βασική προϋπόθεση γιά τήν ὁποιαδήποτε ἀποτίμηση τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης εἶναι ὁ ἐντοπισμός τῶν ἰδιαιτεροτήτων της, πού τήν διαφοροποιοῦν πλήρως ἀπό κάθε ἄλλη Ὀρθόδοξη Σύνοδο. Ἡ συγκεκριμένη «Σύνοδος» πραγματοποιήθηκε ὄχι γιά νά καταδικάσει κάποια αἵρεση, ἀλλά γιά νά παράσχει ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις∙ ὄχι γιά νά ἐπιλύσει κανονικά ζητήματα, ἀλλά γιά νά παραβιάσει συνειδητά τούς κανόνες καί νά λάβει ἀντικανονικές ἀποφάσεις∙ ὄχι γιά νά ἐνισχύσει καί ἀναδείξει τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά γιά νά ἐπιβάλει τήν κατασκευασμένη «ἑνότητα» μέ τούς αἱρετικούς!!
Καί ὅπως πολύ ὀρθά παρατηρεῖ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ: «Σύνοδος ἡ ὁποία δὲν διαστέλλει «ἀναμέσον βεβήλου καὶ ἁγίου» (Ὅρος τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς), τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν αἵρεση, τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ πλάνη, νομιμοποιώντας ἐκκλησιαστικὰ τὴν αἵρεση, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πραγματικὰ Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ ἐκπίπτει σὲ ψευδοσύνοδο»18.
Ἡ «Σύνοδος» δέ αὐτή ἦταν ἐξαρχῆς ἐνταγμένη στό συνολικό ἐγχείρημα γιά τήν ἀποδόμηση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐγχείρημα αὐτό, πού ξεκίνησε, τῇ συνεργίᾳ τοῦ πονηροῦ, ἀπό τίς ἀρχές ἀκόμη τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, μέ πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἶναι πολυεπίπεδο καί καταλαμβάνει διαφόρους τομεῖς. Κινεῖται δέ σέ δύο κεντρικούς ἄξονες: α) τόν Θεολογικό Διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους καί β) τίς Διορθόδοξες Συναντήσεις καί Διασκέψεις (πού συστηματοποιοῦνται ἀπό τό 1961 καί ἐντεῦθεν) στήν πορεία τους πρός τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο». Ἡ κοινή συνισταμένη καί τῶν δύο αὐτῶν ἀξόνων εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός.

1. Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐμφανίζεται γιά πρώτη φορά κατά τό δεύτερο μισό τοῦ 19ου αἰ. στόν αἱρετικό προτεσταντικό χῶρο ὡς προσπάθεια προσεγγίσεως καί συνεργασίας ὅλων τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν.
Ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ., μέ ἀποκλειστική εὐθύνη καί πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Οἰκουμενισμός κυοφορεῖται, προβάλλεται καί σταδιακά ἐπιβάλλεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὡς ἡ κίνηση αὐτή, πού ἔχει στόχο της, σύμφωνα μέ τούς πρωταγωνιστές της, «τήν ἐπανένωση τῶν διηρημένων Χριστιανῶν καί τῶν ἐκκλησιῶν». Πρόκειται γιά μιά προσπάθεια «ἐπανένωσης», πού ἐπιχειρεῖται χωρίς θεολογικές προϋποθέσεις, παραβλέποντας τίς δογματικές διαφορές, τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί πρακτική τῶν Ἁγ. Πατέρων, τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τούς ἱερούς Κανόνες. Μιά προσπάθεια «ἐπανένωσης» πού βασίζεται κυρίως στά «ἑνοῦντα», στά κοινά σημεῖα, θεολογικά καί μή, κοινωνικά καί πολιτικά, καί πού γιά τό λόγο αὐτό «διολισθαίνει ὅλο καί περισσότερο σέ συμβιβαστικές–συγκρητιστικές τακτικές πού ἀναιροῦν θεμελιώδεις ἀρχές τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας»19 καί ἀναιροῦν τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.