Μητροπολίτης Ναυπάκτου: δεν μπορούμε να μιλούμε για ένωση "Εκκλησιών"

Η μόνη και αληθινή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. Έξω από αυτήν δεν υπάρχουν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές συναθροίσεις και αιρετικά διδασκαλεία. Η Εκκλησία δεν είναι χωρισμένη και, φυσικά, δεν μπορούμε να μιλούμε για ένωση "Εκκλησιών". Ο σύγχρονος Παπισμός, που ταυτίζεται με την φραγκική κυριαρχία, είναι στην πραγματικότητα μία πολιτικοοικονομική οργάνωση που αποβλέπει σε άλλους σκοπούς, στην κοσμική κυριαρχία και, φυσικά, πάνω από όλα στην διάλυση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμηοσύνης.

Η ιστορική σχέση της Ορθοδοξίας με τον παπισμό

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου

και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου

Η Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης μέχρι το 1009 μ.Χ., παρά τις όποιες μικρές διαφορές στα ήθη και στα έθιμα, ήταν Ορθόδοξη. Δεν ξεχνούμε ότι πολλοί αρχαίοι Πάπες συγκαταλέγονται στο ορθόδοξο αγιολόγιο, και ότι η Παλαιά Ρώμη υποστήριζε τον Μέγα Αθανάσιο, και γενικά τους αγώνες των Πατέρων της Εκκλησίας εναντίων των αιρετικών, όπως του Αρείου, του Μακεδονίου κ.λπ. Η Παλαιά Ρώμη είχε κοινωνία και ενότητα με την Νέα Ρώμη, που ήταν η Κωνσταντινούπολη και όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, και μαζί, εν κοινωνία και ενότητι, συμμετείχαν στις εργασίες των Οικουμενικών Συνόδων, έχοντας την ίδια διδασκαλία και ζωή.

Το πρόβλημα άρχισε να αναφύεται όταν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι Φράγκοι, ένας βάρβαρος και απολίτιστος λαός, ο οποίος έθεσε ως στόχο την κατάληψη του Παπικού θρόνου, την ανασύσταση της Δυτικής Αυτοκρατορίας, την κυριαρχία στην γνωστή σήμερα Ευρώπη, και φυσικά την εξόντωση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, της λεγομένης Ρωμηοσύνης...

Οι Φράγκοι παρουσιάσθηκαν ως Ορθόδοξοι, πολέμιοι των Αρειανών, στην πραγματικότητα όμως ήταν κατ’ όνομα Χριστιανοί, αφού παρέμειναν στις πεποιθήσεις τους ειδωλολάτρες, επειδή προσήρμοσαν την Ορθοδοξία στις φράγκικες ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες τους.

Έτσι στην Δύση μέχρι τον 8ο αιώνα μ.Χ. υπήρχαν από την μία πλευρά οι Ρωμαίοι, με έδρα την Παλαιά Ρώμη, που ήταν Ορθόδοξοι και ενωμένοι με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, και από την άλλη οι Φράγκοι, που είχαν δική τους Ιεραρχία και επεδίωκαν να κυριαρχήσουν στο δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Το έτος 794 οι Φράγκοι κατεδίκασαν την Ζ Οἰ­κου­με­νι­κὴ Σύνοδο, που εθέσπισε την τιμητική προσκύνηση των Ιερών εικόνων. Είναι δε γνωστό ότι η Δυτική Ρωμαϊκή Εκκλησία δέχθηκε τις αποφάσεις της Ζ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συνόδου. Παρά τις αντιδράσεις των Ορθοδόξων Πάπων οι Φράγκοι το 809 μ.Χ. ανεκήρυξαν ως δόγμα την προσθήκη του filioque, ότι δηλαδή το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, όχι εκ μόνου του Πατρός, όπως πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι, ενώ οι Ορθόδοξοι Πάπες δέχθηκαν τις αποφάσεις της Ζ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συνόδου και απέρριψαν την προσθήκη του filioque, οι Φράγκοι έκαναν τα αντίθετα. Μάλιστα, ο τότε Ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης Λέων Γ ἀν­τέ­δρα­σε με το να χαράξει σε δύο αργυρές πλάκες το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το filioque και να το τοποθέτηση στον Ναό του Αγίου Πέτρου. Έγραψε και την εξής επιγραφή «Ταύτα Λέων έθηκα δι’ αγάπην και φύλαξιν της ορθοδόξου πίστεως».

Με την Η Οἰ­κου­με­νι­κὴ Σύνοδο, το 879 μ.Χ., οι Ορθόδοξοι, ανατολικοί και δυτικοί, υπό την ηγεσία του αγίου Φωτίου του Μεγάλου και του Πάπα Ιωάννου του Η κα­τε­δί­κα­σαν το φραγκικό filioque και αναθεμάτισαν τους Φράγκους, χωρίς να τους αναφέρουν ονομαστικά. Δηλαδή, αναθεμάτισαν όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως κάτι. Δεν τους ανέφεραν όμως διότι οι Φράγκοι είχαν επιδοθή σε σφαγές των Ορθοδόξων. Έτσι, οι ανατολικοί και δυτικοί Ρωμαίοι είναι Ορθόδοξοι, και οι Φράγκοι ετερόδοξοι.

Την περίοδο αυτήν στην Δύση γίνεται ένας τρομερός πόλεμος μεταξύ των Φράγκων ετεροδόξων επισκόπων και των Ρωμαίων Ορθοδόξων επισκόπων. Οι Φράγκοι εξαπέλυσαν έναν απηνή διωγμό. Έλεγαν ότι οι Γραικοί, οι Ρωμαίοι, περιέπεσαν σε λάθη, και είναι γνωστά τα συγγράμματα Contra Errores Graccorum, "εναντίων των πλανών των Γραικών". Επίσης, παρουσίαζαν την φράγκικη θεολογία ως καλύτερη και ανώτερη θεολογία, και όλους τους ορθοδόξους επισκόπους ως ανήθικους, ενώ τους δικούς τους Φράγκους ως αγίους.

Τελικά, με την παραίτηση του τελευταίου Ορθόδοξου Πάπα της Ρώμης Ιωάννου ΙΗ , το 1009, και την άνοδο στον θρόνο της Ρώμης, το 1014, του πρώτου Ιταλοφράγκου Πάπα Βενεδίκτου Η , ο οποίος προσέθεσε το filioque στο Σύμβολο της Πίστεως, διαγράφηκε ο Πάπας από τα δίπτυχα των Ανατολικών Πατριαρχείων και έχουμε το σχίσμα των Εκκλησιών. Αυτό βέβαια οριστικοποιήθηκε αργότερα, το 1054, όποτε έχουμε και τα αναθέματα.

Το γεγονός, πάντως, είναι ότι ο χωρισμός της Παλαιάς από την Νέα Ρώμη έγινε με την κατάληψη του παπικού θρόνου από τους Φράγκους. Γι’ αυτό λέμε ότι ο σύγχρονος Παπισμός δεν είναι η Παλαιά Ορθόδοξη Ρωμαϊκή Εκκλησία, με έδρα την αρχαία Ρώμη, αλλά οι αιρετικοί Φράγκοι που μισούσαν και μισούν ακόμη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ιερά Εξέταση, οι βιαιοπραγίες και οι σταυροφορίες, οι σφαγές εναντίον των Ορθοδόξων, η σχολαστική θεολογία με την μεταφυσική, είναι καρποί των αιρετικών Φράγκων που κατέλαβαν τον παπικό θρόνο, το 1014. Προηγουμένως οι Ρωμαίοι Επίσκοποι ήταν Ορθόδοξοι, ενωμένοι με τα Πατριαρχεία της Ανατολής.

Τα όσα είπαμε προηγουμένως, ότι, πρώτον, ο σύγχρονος Παπισμός δεν είναι η αρχαία Ρωμαϊκή Εκκλησία με έδρα την Παλαιά Ρώμη, αλλά οι Φράγκοι που μισούν την Ρωμηοσύνη, και, δεύτερον, ότι ουσιαστικά κάθε αιρετικός και αναθεματισμένος από τις Οικουμενικές Συνόδους είναι εκτός της Εκκλησίας, μας οδηγούν σ’ ένα τρίτο σημείο, ότι στον Παπισμό, ουσιαστικά, δεν υπάρχει αποστολική παράδοση και αποστολική διαδοχή.

Μιλώντας για αποστολική παράδοση εννοούμε την ορθόδοξη πίστη και ως δόγμα και ως ζωή, και μιλώντας για αποστολική διαδοχή εννοούμε την μετάδοση της Ιερωσύνης από τους Αποστόλους μέχρις ημών. Εφ’ όσον λοιπόν στον Παπισμό έχουμε αλλοίωση της αποστολικής παραδόσεως και αποκοπή από την Εκκλησία, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για αποστολική διαδοχή.

...Ἡ Ιερωσύνη έχασε την πνευματική πατρότητα και την θεραπευτική μέθοδο και έγινε απλώς μία διοίκηση με φέουδα και κοσμική εξουσία, έγινε πολιτική και οικονομική οργάνωση. Οι Φράγκοι επίσκοποι καταπίεζαν τους Ρωμηούς κληρικούς και Χριστιανούς, με συνέπεια να δημιουργηθή άσβεστο μίσος μεταξύ των δύο. Γεγονός, πάντως, είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για Ιερωσύνη, αφού γνωρίζουμε καλά ότι η Ιερωσύνη, όπως διασώζεται στην πατερική παράδοση, εντάσσεται μέσα στην θεραπευτική αγωγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άλλωστε, δεν νοούνται τα μυστήρια έξω από την άσκηση, ούτε άσκηση έξω από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Η μόνη και αληθινή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. Έξω από αυτήν δεν υπάρχουν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές συναθροίσεις και αιρετικά διδασκαλεία. Η Εκκλησία δεν είναι χωρισμένη και, φυσικά, δεν μπορούμε να μιλούμε για ένωση "Εκκλησιών". Ο σύγχρονος Παπισμός, που ταυτίζεται με την φραγκική κυριαρχία, είναι στην πραγματικότητα μία πολιτικοοικονομική οργάνωση που αποβλέπει σε άλλους σκοπούς, στην κοσμική κυριαρχία και, φυσικά, πάνω από όλα στην διάλυση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμηοσύνης. Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να βλέπουμε και τις σύγχρονες μεθόδους και τις διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στον χώρο της Ορθοδοξίας. Από προσωπική πείρα γνωρίζουμε και τις φοβερές συνέπειες της αναμείξεως του Παπισμού στην Μέση Ανατολή, στο χώρο της Ορθοδοξίας. Ακόμη, παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν είναι νωπά τα τραύματα που προκάλεσαν οι σταυροφορίες των Φράγκων με σκοπό να διαλύσουν την Ρωμηοσύνη. Τελικά, η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι ανεξάρτητη από τις σταυροφορίες. Κυρίως κατά την Δ σταυ­ρο­φο­ρί­α η Κωνσταντινούπολη κυριεύθηκε και λεηλατήθηκε από τους Φράγκους και από τότε δεν μπόρεσε να ανανήψη.