«Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιχνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη»

του μακαριστού Φώτη Κόντογλου

πηγή: Πατερική Ορθοδοξία

Παραθέτουμε ένα κείμενο του αείμνησου συγγραφέα της ρωμηοσύνης Φώτη Κόντογλου που σχολιάζει την συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ και τα γενικότερα οικουμενιστικά ανοίγματα της εποχής του στιγματίζοντας ιδιαίτερα την κυριαρχούσα και άνευ αποτελέσματος αγαπολογία.

Κείμενο επίκαιρο και σήμερα όσο ποτέ, γραμμένο πριν από, περίπου, σαράντα χρόνια, μετά τις συναντήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα με τον πάπα Παύλο ΣΤ'; και την έναρξη των οικουμενιστικών συναντήσεων.

Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Ελ λη­νες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τούς παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί, στ α λη θι νά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορ θο δο ξία. Οι δεσποτάδες που είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουνε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει. Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πολη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τούς Ι τα λι q νους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τα κανε μήτε Τούρκος, μήτε Ταταρος, μήτε Μωμαχετάνος. Ισως κι οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.

Η περιγραφή από τον ίδιο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα της συναντήσεώς του με τον Πάπα Παύλο ΣΤ στα Ιεροσόλυμα:

«Κι όταν είδε ο ένας τον άλλο, αι χείρες μας ήνοιξαν αυτομάτως. Ο ένας ερρίφθη εις την αγκάλην του άλλου. Όταν μας ηρώτησαν πως εφιληθήκαμεν, αδελφοί, ύστερα από 900 χρόνια - Ερωτάς πως; Επήγαμε οι δύο μας χέρι με χέρι εις το δωμάτιόν του, και είχαμεν μίαν μυστικήν ομιλίαν οι δύο μας. Τι είπαμεν; Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο ψυχές όταν ομιλούν! Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο καρδίαι, όταν ανταλλάσσουναισθήματα»

Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ΄ αυ τsς τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι οι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους παλιοημερολογίτες και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς. Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνονται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! «Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορ θο δο ξw ες»; Μα αυτούς δεν τους μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι αυ τού πάμε. Παπική Ελ­λάδα θα πει εξαφάνιση της Ελ λά δας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τούς παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορ θο δο ξw α ολότελα, μ όλο που είναι δεσποτάδες.

Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά-καλά, είδηση για τη συνωμοσία. Ποιός να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό;

Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στους δικούς μας και στους παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τους Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για «τον διάλογον» μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα, όπως είναι η λεγόμενη «Διάσκεψις της Ροδου», τα νέα παρεκκλήσια του Βατικανού, κ.τ.λ. Στη Ροδο πήγανε οι δικοί μας με σκοπό να πουλήσουν την Ορ θο δο ξί α, γιατί γι΄ αυτο{ς είναι καθυστερημένη μορφη του Χριστιανισμού, δηλαδή ένας βλάχικος χριστιανισμός, και ν΄ αρ χwίσουν τον «διάλογον», που να τον πάρει η ευχή αυτόν τον «διάλογον». Και τι κάνανε; Τιποτα! Λογια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Ελ λη νας Ορ θό δο ξος.

Προχθές πάλι μάθαμε πως ο Παπας εγκαινίασε ένα νέο παρεκκλήσιο στο Βατικανό και έβαλε για εικόνες (μη χειρότερα!) τις φωτογραφίες του Πάπα και του Α θη να γy ρα, «ο οποίος ίσταται όπισθεν του Ποντίφηκος»! Φαντασθείτε παρεκκλήσιο με φωτογραφίες (τι ακαλαίσθητα πράγματα!). Ο Παπας λοιπόν θα προσεύχεται μπροστά στις δικές του φωτογραφίες! Δηλαδή τρελλάθηκαν οι άνθρωποι! Αυτά δεν τα κάνανε μήτε οι αραπάδες της Α φρι κής. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα έχουν οι Μουσουλμάνοι στη θρησκεία τους, και που καταντήσανε τη θρησκεία του Χριστού αυτοί οι αθεόφοβοι Ι τα λι q νοι, που προσκυνάνε αγάλματα της Παναγιάς με κοκκινάδια, με σκουλαρίκια και με δαχτυλίδια. Κι εμείς οι Ορ θy δο ξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ' αυ το{ς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος.

Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει; Ο σοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκ κ λη σw α, και που πολλοί απ΄ αυ το{ς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη «αγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Ε μείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκ κ λη σw α μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα «αιτήματά» της.

[...]

Πιστη ασάλευτη στην Ορ θο δο ξw α, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντι πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Παπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτοι σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, που κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες αμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματά μας (προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».

(Φώτη Κόντογλου «Μυστικά άνθη», εκδ. «Αστήρ», σελ. 51-53)

διαβάστε επίσης: Η Πατριαρχία Αθηναγόρα.

Αθηναγόρας, ο πρώτος διδάξας