Πραγματοποιήθηκε σήμερα 27 Ιανουαρίου, στην εκδήλωση του συλλόγου ''Μετεώρων Λιθόπολις'' για την κοπή της πίτας επι τη ενάρξει του νέου έτους, ομιλία του πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Αθανασίου Αναστασίου με θέμα: "Κρίσεις γα την Κρίση". Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ.κ. Θεόκλητος.
Ἡ ἀποψινή ἐκδήλωση τοῦ συλλόγου «Μετεώρων Λιθόπολις» στό ξεκίνημα τοῦ νέου ἔτους, μᾶς δίδει τήν εὐκαιρία μιᾶς πολύτιμης πνευματικῆς συναντήσεως καί ἀναστροφῆς μέ ἀδελφούς ἐν Κυρίῳ ἀγαπητούς καί ἀληθινούς φίλους, πού μᾶς ἑνώνει ὁ κοινός μας πόθος γιά τήν σωτηρία μας, ἡ κοινή μας ἐπιθυμία καί προσπάθεια νά πλησιάσουμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νά Τόν γνωρίσουμε ἀληθινά καί νά ἀποδεχθοῦμε τό θέλημά Του στήν ζωή μας.
Ἡ κοινή μας αὐτή πορεία καί προσπάθεια, ἀποκτᾶ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά στίς μέρες μας, καθώς ἡ πίστη καί ἡ παράδοσή μας βάλλονται πανταχόθεν καί ἐπιχειρεῖται ἡ ἄμεση καί βίαιη ἀπορθοδοξοποίηση τῆς πατρίδος μας καί τοῦ λαοῦ μας. Ἐπιχειρεῖται καί ἐνεργεῖται καθημερινά ἡ ἀποδυνάμωση κάθε θεσμοῦ, κάθε συνεκτικοῦ κυττάρου καί κάθε ὑγιοῦς συστατικοῦ τῆς κοινωνίας μας, τῆς ἱστορίας, τοῦ ἔθνους μας καί τῆς φυλῆς μας.
Γιά τόν λόγο αὐτό καί ἐπιλέξαμε ἀπόψε νά θέσουμε ὡς καθοδηγό μας στίς σκέψεις, πού θέλουμε νά μοιραστοῦμε μαζί σας, ἕναν ἀπό τούς πλέον χαρισματικούς καί βιωματικούς ἐκφραστές τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας, τόν κυρ-Φώτη τόν Κόντογλου, πού μέ τήν καυστική του πένα -ἐδῶ καί δεκαετίες- στιγμάτισε τήν ἀλλοτρίωση τῆς πατρίδος μας γράφοντας μέ διορατικότητα καί προφητικό λόγο, πού εἶναι ἀπόλυτα ἐπίκαιρος καί στίς μέρες μας.
Ἔγραφε χαρακτηριστικά:
«Λοιπόν, σήμερα βρισκόμαστε σὲ ἐλεεινὴ κατάσταση, κι ἂς μὴ τὸ λέμε, ζητώντας παρηγοριὰ στὴ φασαρία μιᾶς ψεύτικης ζωῆς. Ἡ ἀπιστία εἶναι θρονιασμένη μέσα στὴν καρδιά μας, καὶ γύρω της εἶναι τὰ παιδιά της, ἡ ἀπελπισία, ἡ πνευματικὴ νάρκη, ἡ ἀναισθησία, ὁ φόβος, ἡ ἀδιαφορία, ἡ ψευτοπαρηγοριά, ἡ μικρολογία, ἡ καχυποψία, τὸ συμφέρον, τὸ μῖσος, ἡ ἀσπλαχνία... Ποῦ νὰ βρεθεῖ κανένας νὰ πορεύεται στὴ ζωή του μ’ ἕναν ὑψηλὸν σκοπό, μὲ σταθερότητα καὶ ἐλπίδα! Σπάνιο πράγμα. Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ἔχουνε γίνει οἱ περισσότεροι κάποια πλάσματα ἄδεια ἀπὸ κάθε ζωντανὴ ἰδέα, ποὺ νὰ τοὺς κάνει νὰ ἀρμενίζουνε μέσα στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς χαρούμενοι καὶ ζωηροί, σὰν τὸ καράβι ποὺ εἶναι φορτωμένο μὲ καλὸ φορτίο, καί, γεμάτο ἐλπίδα καὶ λαχτάρα, τραβᾶ κατὰ τὸ περιπόθητο λιμάνι, ἀνάμεσα σὲ ξέρες κι ἄγρια βραχόνησα»[1].
