«Πάντα μέν οὖν ἄτιμα τά πάθη, μάλιστα δέ ἡ κατά τῶν ἀρρένων μανία... Καί ὅπερ ἄν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδέν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης… Οὐ γάρ οἱ θετοί μόνον, ἀλλά καί αὐτοί οἱ τῆς φύσεως ἀνατρέπονται νόμοι». (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Δ΄, PG60, 416-417)
(Ὅλα τά πάθη εἶναι ἄτιμα, πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅμως ἄτιμο, ἀτιμότατο, εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία. ...Ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα καί ἄν ἀναφέρεις, δέν εἶναι ἴσο μέ αὐτήν τήν παρανομία, ἡ ὁποία ἀνατρέπει ὄχι μόνο τούς θετούς ἀνθρώπινους νόμους, ἀλλά καί τούς νόμους τῆς φύσεως.) 

Ἐπισκοπικὴ ἐκτροπή 

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας, Φιλαδελφείας, Ἡρακλείου καὶ Χαλκηδόνος κ. Γαβριὴλ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐργάζεται μὲ ξεχωριστὸ ζῆλο στὴ Μητρόπολή του· μάλιστα ἔχει ἀναπτύξει ἀξιοζήλευτη ἐπικοινωνία μὲ τοὺς νέους τῆς περιοχῆς. 

 Στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς ἐπικοινωνίας ἔχει καθιερώσει σειρὰ διαδικτυακῶν ἐκπομπῶν μὲ τὸν γενικὸ τίτλο «Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία;», στὶς ὁποῖες διαλέγεται μὲ τοὺς νέους καὶ ἀπαντᾶ σύντομα καὶ ἁπλὰ στὶς ποικίλες ἀπορίες τους. Χωρὶς ἀμφιβολία δὲν μπορεῖ κανεὶς παρὰ νὰ χαρεῖ αὐτὴ τὴν ἀξιόλογη ποιμαντικὴ φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου. 

 Ὅμως δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ ἐκφράσουμε καὶ τὴ βαθιὰ λύπη καὶ ἀπογοήτευσή μας γιὰ ὅσα ὑποστήριξε ὁ Σεβασμιώτατος στὴν 115η ἐκπομπὴ τῆς 16ης Δεκεμβρίου 2021 μὲ τὸν τί­τλο «Πίστη καὶ ὁμοφυλοφιλία». Σὲ σχετικὴ ἐρώτηση εἶπε: «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φύλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό. Δὲν εἶμαι ἄξιος κἂν ἐγὼ νὰ τὸ σκεφτῶ αὐτὸ τὸ πρά­γμα. Ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ξέρει κάτι ξέρει περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους». 

 Ὁ Σεβασμιώτατος δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ δέχεται ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι πάθος καὶ μάλιστα πάθος θεομίσητο. Ἀλλὰ τὰ πάθη δὲν τὰ δίνει ὁ Θεός. Τὰ πάθη εἶναι ἀποτελέσματα τῆς πτώσεως. Σ᾿ αὐτὴν ὀφείλεται καὶ ἡ ὅποια τυχὸν ὀργανικὴ προδιάθεση. Οὔτε τὴν ὁμοφυλοφιλία, οὔτε τὴν παιδοφιλία, οὔτε τὴ νεκροφιλία, οὔτε τὴ ζωοφιλία καὶ κτηνοβασία, οὔτε ὁποιοδήποτε ἄλλο πάθος δίνει ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς δίνει τὴ Χάρι του, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ καταπολεμήσει αὐτὲς τὶς διαστροφὲς καὶ ὅλα τὰ πάθη. Καὶ μάλιστα τὸ πάθος τῆς φιληδονίας, εἴτε αὐτὸ κατευθύνεται σὲ πρόσωπα τοῦ ἴδιου εἴτε τοῦ ἄλλου φύλου. 

 Εἶπε ὅμως καὶ ἄλλα ὁ Σεβασμιώτατος: «Δὲν μπορῶ νὰ δεχθῶ ὅτι εἶναι οἰκογένεια ἡ σχέση ἑνὸς ὁμοφυλόφιλου. Εἶναι μία σχέση. Τὸ σέβομαι. Εἶναι μία σχέση, ἡ ὁποία, ἐὰν ὑπάρχει μέσα ὁ Χριστὸς, νὰ λειτουργεῖ λίγο πιὸ πνευματικά. Νὰ ὑπάρχει ἀξιοπρέπεια. Νὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ὄχι πολλῶν συντρόφων, ἀλλὰ ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ ἔχει ἕνα σύντροφο, μὲ τὸν ὁποῖο νὰ περνάει μαζί του τὴ ζωή του καὶ νὰ αἰσθάνεται ὅτι μαζί του μπορεῖ νὰ ἔχει καὶ μία πνευματικὴ πορεία». 

 Ἀδιανόητα λόγια στὰ χείλη ἑνὸς Ἐπισκόπου. Ἀποδέχεται λοιπὸν ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ὁ Χριστὸς μέσα στὴ διαστροφικὴ ὁμοφυλοφιλία, ἀρκεῖ αὐτὴ νὰ ἀπευθύνεται σὲ ἕναν σύντροφο; Μπορεῖ νὰ ὑπάρχει πνευματικὴ πορεία σὲ τέτοιες σχέσεις; Καὶ βέβαια, εἴτε μὲ ἕναν σύντροφο εἴτε μὲ πολλούς, αὐτὸ δὲν ἔχει καμία ἀπολύτως σημασία. Ἡ διαστροφὴ ἔχει τὴν ἴδια ἀκριβῶς βαρύτητα. Ἂς τὸ ποῦμε καθαρά: Φρίκη προξενοῦν αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις. 

 Ὁ Σεβασμιώτατος ὅμως πρόσθεσε καὶ τοῦτα ἀκόμη: «Δὲν μπορῶ νὰ πῶ σὲ ἕνα ὁμοφυλόφιλο ὅτι δὲν ἔχει θέση καὶ χῶρο μέσα στὴν Ἐκκλησία. Δὲν μπορῶ νὰ πῶ σὲ ἕνα ὁμοφυλόφιλο ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ θὰ τὸ κάνει, γιατί ὁ Θεὸς μᾶς δέχεται ὅλους, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχουμε πράξει, ὅποια ἁμαρτία». 

 Ναί, ὁ Θεὸς μᾶς δέχεται ὅλους. Τὰ τελευταῖα αὐτὰ λόγια τοῦ Σεβασμιωτάτου εἶναι σωστά. Ὑπὸ μία ἀπολύτως ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅμως: ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἔχει ἐκδηλωθεῖ εἰλικρινὴς καὶ ἔμπρακτη μετάνοια. Ἔμπρακτη δὲ μετάνοια σημαίνει ἀπόφαση ἄμεσης διακοπῆς τῆς διαστροφικῆς σχέσεως. Ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοικτὴ γιὰ ὅλους μας, ὅσο κι ἂν ἔχουμε ἁμαρτήσει, ἀλλὰ μόνο ἂν καταφύγουμε σ᾿ αὐτὴ μετανοημένοι. Ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μὲ τὸν Ἄσωτο τῆς γνωστῆς Παραβολῆς τοῦ Κυρίου. Διαφορετικὰ ἰσχύει ὁ ξεκάθαρος λόγος τῆς Γραφῆς, ὅτι οἱ ἀμετανόητα μὲ τέτοιο τρόπο ἀμαρτάνοντες, «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. ς΄ 9-10). 

 Κλείνοντας τοῦτο τὸ σχόλιο θὰ ἐκφράσουμε τὴ βαθιὰ μας πικρία γιὰ τὶς παραπάνω ἀπαράδεκτες ἀντιλήψεις, ἀλλὰ καὶ τὴ μεγάλη ἀγωνία μας ἀπὸ τὴ διαπίστωση ὅτι τὸ κάστρο κινδυνεύει νὰ πέσει, οἱ πύλες νὰ ἀνοίξουν καὶ οἱ ἐχθροὶ νὰ διαβοῦν μετὰ φανῶν καὶ λαμπάδων. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ!

Πηγή: https://www.osotir.org/2022/01/27/episkopiki-ektropi/