Αιδεσιμολογιώτατε π. Γεώργιε,
1. Αναφέρεστε καταρχήν στη «γνωστή παλαιοημερολογίτικη φράξια των Ενισταμένων που δραστηριοποιείται στη Φυλή Αττικής». Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι και πολύ περισσότερο οι πνευματικοί ταγοί, όπως εσείς, γιατί οι βαδίζοντες σε παλαιοημερολογίτικες ατραπούς επέλεξαν αυτήν την οδό και τι έκανε η επίσημη Εκκλησία για να τους επαναφέρει στους κόλπους της;
2. Γιατί σπεύδετε ευθύς εξαρχής να απαξιώσετε τους αντιδρώντας στον «διεκκλησιαστικό και διαθρησκειακό διάλογο» και στην οικουμενική κίνηση, αποδίδοντάς τους μάλιστα ειρωνικούς χαρακτηρισμούς, όπως «γνήσιοι Ορθόδοξοι, άσπιλοι και αμύντορες της ορθοδοξίας» και κατατάσσοντάς τους σε «νεοφανή ομάδα ενισταμένων» χωρίς να προσεγγίσετε ως πνευματικός άνθρωπος τις απόψεις τους και, εφόσον κατά την άποψή σας σφάλλουν, να τους μεταπείσετε. Πάντως πρέπει να γνωρίζετε ότι περισσότερο τιμητικός είναι ο τίτλος ενιστάμενος παρά αφιστάμενος της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.
3. Μελετώντας το κείμενο της «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» ο αντικειμενικός αναγνώστης μόνο αγωνία των συντακτών του για την πορεία της Ορθοδοξίας, εν όψει των διαχριστιανικών διαλόγων διαπιστώνει και όχι βέβαια περισσή έπαρση και ελεγκτική διάθεση, όπως τους καταλογίζετε εσείς. Αντίθετα αμιγώς προπετή, ελεγκτικό και επηρμένο χαρακτήρα θα μπορούσε να προσάψει κάποιος στο δικό σας κείμενο. Και διερωτώμαι από που αρύεσθε αυτή την ελεγκτική διάθεση.
4. Συναφώς ουδόλως συνάγεται ότι οι συντάκτες του ως άνω κειμένου επιζητούν ρόλο Πατέρα της Εκκλησίας, ούτε βέβαια αμφισβητούν ότι ακόμα και σήμερα η Εκκλησία μας διαθέτει Πατέρες και Διδασκάλους. Σε καμία όμως περίπτωση δεν αποδέχονται ότι οι σύγχρονοι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας υπερακοντίζουν τη δογματική και εκκλησιολογική διδασκαλία των Πατέρων των αποστολικών χρόνων, των Καππαδοκών Πατέρων, των ησυχαστών Πατέρων του 14ου αιώνος, όπως φίλαυτα και αυθαίρετα θεωρούν οι θιασώτες του Οικουμενισμού. Όσον αφορά την προκλητικά ειρωνική αποστροφή σας ότι οι συντάκτες του κειμένου έχουν την εντύπωση ότι το Άγιο Πνεύμα επιφοιτά αποκλειστικά και μόνο μέσα στο καθηγητικό γραφείο τους, το καλογερικό τους κελλί η την αρχισυνταξία κάποιου θεολογικού περιοδικού, θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ταπεινά ότι είναι περισσότερο πιθανό να ενδημεί το Άγιον Πνεύμα σ’ αυτά, παρά σε πολυτελείς αίθουσες ανουσίων συνεδρίων, σε σπουδαστήρια Ινστιτούτων του Βατικανού η σε σουΐτες πλοίων στα πλαίσια περιβαλλοντολογικών θαλασσίων ταξιδίων με συνοδεία την πανσπερμία όλων των «θρησκευτικών ηγετών» του κόσμου. Όμως για να αξιολογήσει κάποιος τις αγιοπνευματικές εμπειρίες των οικιστών των καλογερικών κελλιών πρέπει να γευτεί την εμπειρία αυτή. Άγευστοι σαν εσάς δεν νομιμοποιούνται να την κρίνουν.
5. Αλαζονικά αμφισβητείτε ότι οι αγωνιώντες για τα τεκταινόμενα στο χώρο της Ορθοδοξίας πιστοί διαθέτουν θεολογική γνώση περί του τι σημαίνει «η εκ του Πατρός» μόνον εκπόρευσις του Αγίου Πνεύματος, ποία η διαφορά των όρων ομοιούσιος και ομοούσιος, όπως και των όρων μετουσιώσεως και μεταβολής των Τιμίων Δώρων. Μη διεκδικείτε μόνο για τον εαυτό σας την αυθεντία της θεολογίας και μη στηρίζετε αυτή σε πιστοποιητικά σπουδών. Έχοντας ο πιστός λαός το ορθόδοξο κριτήριο, να είστε βέβαιος ότι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος εμπειρικά μπορεί να διακριβώσει και να διαχωρίσει τις πιο πάνω έννοιες και διαφορές. Πάντως ο πιστός λαός, την αγωνία του οποίου εκφράζει το κείμενο της «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» να είστε βέβαιος ότι ξέρει να προσεύχεται και, όπως αποφαίνεται και ο επώνυμος της Θεολογίας Γρηγόριος, «θεολόγος είναι αυτός που ξέρει να προσεύχεται» και πάντως όχι αυτός που διαθέτει στο βιογραφικό του πιστοποιητικά θεολογίας. Άλλωστε ούτε οι σύγχρονοι Γέροντες Παΐσιος, Πορφύριος, Ιάκωβος κ.α. διέθεταν τέτοια πιστοποιητικά. Τουναντίον ήσαν σχεδόν αγράμματοι και παρά ταύτα, έφθασαν δια της προσευχής στη θέωση. Εκτός και αν αμφισβητείτε και αυτό.
6. Αβάσιμα και παραπλανητικά θεωρείτε ότι οι «νεο-ενιστάμενοι», όπως τους αποκαλείτε, εξεγείρουνν τους πιστούς κατά της πνευματικής των ηγεσίας, χαρακτηρίζοντας ποιμένας και διδασκάλους ως απεμπολητές της πίστεως και «αιρετικούς οικουμενιστές» αντί να τους καθησυχάζουν. Πρέπει να ξέρετε ότι οι συντάκτες της «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» καθώς και οι προσυπογράφοντες αυτήν εκλεκτοί Επίσκοποι, Κληρικοί και Μοναχοί, εκφράζουν την αγωνία των πνευματικών τέκνων τους και του ποιμνίου τους εν γένει έναντι των πρωτοφανών τολμημάτων της «πνευματικής ηγεσίας» στα πλαίσια της Οικουμενικής κίνησης και κυρίως της «άνευ όρων και ορίων» προσέγγισης με τους παπικούς και προτεστάντες. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάτε, ότι η πνευματική ηγεσία από τον πιστό λαό έλκει τη νομιμοποίησή της και σ’ αυτόν αναφέρεται. Όταν λοιπόν τα κριτήρια της πνευματικής ηγεσίας αφίστανται της κοινής συνείδησης της Εκκλησίας την οποία εκφράζει και ο πιστός λαός, γιατί σας ξενίζει αν όχι εξοργίζει, όπως διαφαίνεται από το ύφος του κειμένου σας, η πνευματική αγωνία και γιατί όχι διαμαρτυρία του τελευταίου; Στερούμενος όμως εσείς ποιμνίου και μη αφουγκραζόμενος την αγωνία αυτού, είναι φυσικό να βαπτίζετε αυτήν ως εξέγερση.
7. Όσον αφορά τον δήθεν χαρακτηρισμό ποιμένων και διδασκάλων ως απεμπολητών της πίστεως και αιρετικών οικουμενιστών οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν έγιναν αφοριστικά, αλλά συστοιχούν με ορισμένες πράξεις και παραλείψεις κάποιων εξ αυτών, ώστε ο προσήκων χαρακτηρισμός γι’ αυτές να είναι ο ως άνω αποδιδόμενος.
Ενδεικτικά αναφέρουμε την συμμετοχή σε συμπροσευχές διαχριστιανικές και διαθρησκειακές, την παρουσία του πάπα στην ορθόδοξη λειτουργία στο Φανάρι το 2006 και την ανταλλαγή λειτουργικού ασπασμού με τον Πατριάρχη. Ο λειτουργικός ασπασμός στην ορθόδοξη λειτουργία δεν εμπίπτει στις απαγορεύσεις των ιερών κανόνων, έστω και με βάση την δική σας ερμηνεία ότι δηλαδή οι συμπροσευχές απαγορεύονται την ώρα της ευχαριστίας; Παρ’ όλα αυτά στον σχολιασμό της επισκέψεως του Πάπα στο Φανάρι, που κάνατε για λογαριασμό της ΝΕΤ τον Νοέμβριο του 2006 θεωρήσατε την ενέργεια του Πατριάρχη να ανταλλάξει λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα στην διάρκεια της ορθόδοξης λειτουργίας ως το νέο (αφού γινόταν για πρώτη φορά στην ιστορία) μεγάλο βήμα στον διάλογο.
Όπως, αποδεικνύεται, π. Γεώργιε, μάλλον δεν σας ενοχλεί η παραβίαση των ιερών κανόνων και μάλιστα με τόσο κραυγαλέο τρόπο. Είναι, βεβαίως, προσωπικό σας δικαίωμα και επιλογή. Όπως, επίσης, προσωπικό σας δικαίωμα και επιλογή είναι να αναγνωρίζετε την πανσπερμία των προτεστατικών ομολογιών του Π.Σ.Ε, τις «επισκοπίνες», τους ομοφιλόφυλους και τους κάθε λογής αιρετικούς ως «Εκκλησίες του Χριστού» και να δέχεσθε το «βάπτισμά» τους. Μπορείτε να πιστεύετε στον «Χριστό» τους και σε όποιον άλλο «Χριστό» επιθυμείτε, μπορείτε να «ενωθείτε» με όποια «εκκλησία» επιθυμείτε από τις τόσες που αναγνωρίζετε. Είναι προσωπικό σας δικαίωμα και επιλογή.
Είναι, όμως, και δικό μας δικαίωμα και επιλογή να κρατήσουμε την πίστη μας, να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στον Άγιο Τριαδικό Θεό και στον μονογενή Του Υιό, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και Σωτήρα μας, να συνεχίσουμε να είμαστε μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Είναι προσωπικό μας δικαίωμα και επιλογή να μην σας ακολουθήσουμε π. Γεώργιε και δεν θα σας ακολουθήσουμε. Δεν σας ακολουθεί ο πιστός λαός του Θεού, οι μοναχοί μας, οι ιερείς και οι Επίσκοποί μας. Είναι πλέον φανερό ότι στα οικουμενιστικά της ανοίγματα η εκκλησιαστική ηγεσία είναι απελπιστικά μόνη και αυτό είναι το μόνο παρήγορο.
Τέλος και για να μην θεωρηθεί ότι οι συντάκτες του ως άνω κειμένου της Ομολογίας Πίστεως καθώς και οι προσυπογράφοντες αυτό εμφορούνται από αισθήματα μίσους κατά των ετεροδόξων (παππικών, προτεσταντών κ.λ.π.) τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικώς πολλούς εξ αυτών και καταθέτω την μαρτυρία μου ότι κατά την οποιαδήποτε αναστροφή τους με ετεροδόξους, αλλά και αλλοδόξους, περιβάλλουν αυτούς με πατρική αγάπη, γνήσια χριστιανική ευγένεια και έκδηλο ενδιαφέρον, χωρίς ίχνος μισαλλοδοξίας και εχθρότητος. Μετά προσοχής ακολουθούν τον λόγο του Χρησορρήμονος «προσέξετε μήπως χτυπώντας την αμαρτία χτυπήσσετε τον αμαρτωλό». Προσεύχονται όπως Κύριος ο Θεός επισυναγάγει αυτούς εις την οδόν της αληθείας. Ευλόγως όμως αρνούνται να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο μ’ αυτούς παρεκλίνοντας από την ορθόδοξη πίστη, την μόνη σώζουσα.
Κατακλείοντας το παρόν, δεν φιλοδοξώ να σας πείσω περί των απόψεών μου. Ευελπιστώ όμως να σας προβληματίσω για το ότι άλλου ύφους και διαστάσεως θα πρέπει να είναι η προσέγγιση εκ μέρους της πνευματικής μας ηγεσίας του αγωνιώντος πιστού λαού, έστω και αθεολόγητου, και για το ότι δεν πρέπει να υποτιμάτε, πολύ περισσότερο να ειρωνεύεστε και απαξιώνετε τον λαό αυτό. Ίσως δεν φαντάζεστε την δύναμη της διαμαρτυρίας του. Ελπίζω να μην εξεγείρετε βιαίως την δύναμη αυτή.
Μετά του προσήκοντος σεβασμού
Κωνσταντίνος Β. Ευθυμίου
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Λάρισα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου