Οι δύο αναγνώσεις της επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στο Φανάρι...

Τα προβλήματα του Φαναρίου και ο θεολογικός διάλογος για μία Αγία, Καθολική και Αποστολική εκκλησία του Χριστού

Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα

Αυτές τις μέρες στο Φανάρι, την εμβληματική για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, συνοικία του Βοσπόρου, υποδέχθηκε τον Πάπα Φραγκίσκο η επίσκεψη του οποίου σηματοδοτεί πολύ σημαντικές εξελίξεις για τον Χριστιανικό κόσμο καθώς πίσω από την δημόσια θέα και τα ωραία λόγια, τις αβροφροσύνες, κρύβονται σκοπιμότητες του Βατικανού που δια του θεολογικού διαλόγου που διεξάγεται μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών θεολόγων, με το πρόσχημα της ενότητας εις μιαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν εκκλησίαν του Χριστού, επιχειρείται μια άνευ όρων υποταγή της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στον Παπισμό.

Η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου έχει δύο αναγνώσεις. Η μία αφορά το Πατριαρχείο και κατ΄ επέκταση την μικρή πια κοινότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών Ρωμηών της Πόλης, που ασφυκτιώντας στα στενοσόκακα του Φαναρίου και των άλλων ιστορικών συνοικιών της, επιχειρεί δια του Πάπα να βγει από την απομόνωση πιστεύοντας, αφελώς, πως μπορεί να αξιοποιήσει, αν όχι να εκμεταλλευτεί, την πολιτική επιρροή του Πάπα και του Βατικανού για να λύσει τα αδιέξοδα που δημιούργησαν ιστορικά και πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν καταλυτικά την ακμάζουσα Ελληνική παροικία της Πόλης.

Στους ναούς της Πόλης όλα είναι όπως θα περίμενε κανείς από μια ορθόδοξη λειτουργία. Ψαλμωδίες, λιβάνι, κεριά, ιεράρχες του Πατριαρχικού θρόνου, μόνο εκκλησίασμα δεν υπάρχει. Οι Έλληνες της Πόλης, μια κοινότητα που εξαφανίζεται σιγά σιγά. Και οι εκκλησίες της ερημώνουν.

Σήμερα οι Έλληνες της Πόλης δεν είναι 120.000, αλλά το πολύ 3.000.

Νέοι ιερείς δεν υπάρχουν. Παλαιότερα υπήρχε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η οποία έκλεισε με γραφειοκρατικές προφάσεις. Μάταια το εξωτερικό ζητά την επαναλειτουργία της. Η τουρκική κυβέρνηση εμφανίζεται ανυποχώρητη. Οι χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης ελπίζουν ότι ο Πάπας Φραγκίσκος θα συμβάλλει έτσι ώστε η Σχολή να ανοίξει και πάλι τις πύλες της για την εκπαίδευση ιερέων. Κάθε Πατριαρχείο, κάθε αρχιεπισκοπή διαθέτει σχολή. Οι μόνοι που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο …», λένε απλοί ιερείς αλλά και ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου.

Η αλήθεια είναι ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλλον του Πατριαρχείου και της κοινότητας των Ρωμηών διαγράφεται ζοφερό.

Όσο οδυνηρό και αν είναι αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει εύκολα καθώς  χρειάζονται να γίνουν πολλά σε πολιτικό επίπεδο. Ωστόσο όμως αυτό είναι ένα επιμέρους θέμα που αφορά το Οικουμενικό Πατριαρχείο και κατ΄ επέκταση την Ελληνική κυβέρνηση που οφείλει να ανοίξει δρόμους μέσω των πιέσεων στα κέντρα λήψης των παγκόσμιων αποφάσεων για να αναγκαστεί η Τουρκία να πράξει τα δέοντα στα θέματα εκείνα που απασχολούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο (πλήρη ελευθερία άσκησης του θρησκεύματος και λειτουργίας του Πατριαρχείου, άνοιγμα Θεολογικής σχολής Χάλκης, μέλλον της Αγίας Σοφίας που επί 1.000 χρόνια ήταν ο καθεδρικός ναός για τους Έλληνες της Πόλης, μετατράπηκε σε τζαμί και σήμερα είναι μουσείο, περιουσίες πατριαρχείου και Ρωμηών κ.α).

Για όλους τους Έλληνες το Φανάρι και ο εκάστοτε Πατριάρχης ενσαρκώνουν όνειρα, ελπίδες και θρύλους για την Βασιλεύουσα Πόλη, την Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι.., τον Ελληνισμό, την Ορθοδοξία και η καρδιές σκιρτούν όταν ως επισκέπτης βρίσκεσαι σ΄ αυτήν την γωνιά της Κωνσταντινούπολης.

Όμως πέραν των συναισθημάτων μας και όλα όσα ενσαρκώνει το Φανάρι υπάρχει δυστυχώς και το ουσιαστικό μέρος της επίσκεψης του Πάπα στο Φανάρι και αφορά τον διεξαγόμενο θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών που δια της οικουμενικής συνόδου που προετοιμάζει το Πατριαρχείο θα συμβάλει, όπως ελπίζουν οι προκαθήμενοι των δύο Εκκλησιών, στην ένωση εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν με τους παπικούς να επιμένουν σε δύο βασικά ζητήματα : Το αλάθητο του πάπα και το πρωτείο. Όλες οι άλλες διαφορές που χωρίζουν τις δύο εκκλησίες, ακόμα και το περίφημο Filioque (Φιλιόκβε), μπορεί να αρθούν καθώς αυτά λίγο απασχολούν το Βατικανό.

Όλα τούτα ασφαλώς εκπορεύονται και καθοδηγούνται στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων που προωθεί η παγκοσμιοποίηση μετερχόμενη διάφορες μεθόδους για να πετύχει την δημιουργία του παγκόσμιου πολίτη απαλλαγμένου από εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά (Βλέπε «ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ» της Ναόμι Κλάιν), στο μηχανισμό της οποίας είναι στρατευμένο το Βατικανό.

Εμπόδια για την παγκοσμιοποίηση ποιος άλλος ; Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία !!! Έβαλαν μπροστά τις μηχανές για σταδιακή αφομοίωσή της προβάλλοντας την ενότητα των δύο εκκλησιών και παράλληλα δουλεύει το σύστημα του «καπιταλισμού της καταστροφής», σε οικονομικό επίπεδο, και της αλλοιώσεως της εθνικής μας ταυτότητας.

Μεθοδεύσεις, μηχανορραφίες, εκ των έσω άλωση της διοικούσας εκκλησίας της Ελλάδος, και πολλά άλλα εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης κάτι που απαιτεί από τον απλό λαό αντίσταση και επιμονή σε ότι τονίζει τα εθνικά χαρακτηριστικά (παράδοση - Ορθοδοξία – αξίες Ελληνικού πολιτισμού).

Πάνω σε αυτό είναι καλό να ξεθάψουμε από την ιστορική και πνευματική μας λήθη τα κείμενα μεγάλων πνευματικών αναστημάτων που τονίζουν ακριβώς αυτούς τους κινδύνους.

Ένα από τα σημαντικά αυτά κείμενα είναι αυτό του Ορθοδόξου συγγραφέως και ομολογητή Φώτη Κόντογλου που αν και γραμμένο μισόν αιώνα πριν και αναφέρεται στα τότε γεγονότα με μια δραματική επικαιρότητα. Ίσως διότι πάντοτε η προδοσία θα είναι το ίδιο δαιμονική ενώ η Ομολογία το ίδιο Θεοδίδακτη.

Το παραθέτουμε καθώς πιστεύουμε θα βοηθήσει να κατανοήσουμε τι τεκταίνεται για μας χωρίς εμάς στις μέρες μας, πόσο προσεκτικοί και καχύποπτοι πρέπει να είμαστε σε όσους μιλούν με όμορφα λόγια καλές προθέσεις και πως ασπίδα σε όλα αυτά είναι η πίστη μας, η εθνική μας συνείδηση όπως σμιλεύτηκε μέσα από την παράδοση και την ιστορία.

****************

«Ας διαφυλάξουμε το μυστήριο της Ορθοδοξίας μας» 

Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τους παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί στ' αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία.

Οι δεσποτάδες πού είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουμε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάναμε ρεζίλι.

Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ό,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει. Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πόλη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τους Ιταλιάνους, που στέκονται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τα κάνε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωμαχετάνος.

Ίσως κι οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλοσύνη. Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμιά σημασία σ' αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τους αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμία σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι οι ίδιοι αγορασμένοι...

Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδιά, και καταγίνονται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! «Θα καθόμαστε να κοιτάζουμε τώρα παπάδες και Ορθοδοξίες»; Μα αυτούς δεν τους μέλλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι' αυτού πάμε.

Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τους παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ' όλο που είναι δεσποτάδες. Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά - καλά, είδηση για τη συνωμοσία. Ποιος να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό; Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στους δικούς μας και στους παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τους Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για «τον διάλογο μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά - καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα, όπως είναι η λεγόμενη «Διάσκεψις της Ρόδου», τα νέα παρεκκλήσια του Βατικανού, κ.τ.λ.

Στη Ρόδο πήγανε οι δικοί μας με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι' αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλαδή ένας βλάχικος χριστιανισμός και να αρχίσουν τον «διάλογον», που να τον πάρει η ευχή αυτόν τον «διάλογον». Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος. Προχθές πάλι μάθαμε πως ο Πάπας εγκαινίασε ένα νέο παρεκκλήσιο στο Βατικανό και έβαλε για εικόνες (μη χειρότερα!) τις φωτογραφίες του Πάπα και του Αθηναγόρα, «ο οποίος ίσταται όπισθεν του Ποντίφηκος»! Φαντασθείτε παρεκκλήσιο με φωτογραφίες (τι ακαλαίσθητα πράγματα!).

Ο Πάπας λοιπόν θα προσεύχεται μπροστά στις δικές του φωτογραφίες! Δηλαδή τρελάθηκαν οι άνθρωποι! Αυτά δεν τα κάνανε μήτε οι αραπάδες της Αφρικής. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα έχουν οι Μουσουλμάνοι στη θρησκεία τους, και που καταντήσανε τη θρησκεία του Χριστού αυτοί οι αθεόφοβοι Ιταλιάνοι, που προσκυνάνε αγάλματα της Παναγίας με κοκκινάδια, με σκουλαρίκια και με δαχτυλίδια.
Κι εμείς οι Ορθόδοξοι που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσεβείας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ' αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος. Αλλά, από που να πιάσει κανένας και πολύ να τελειώσει; Όσοι ήταν έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ' αυτούς την περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη «αγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα «αιτήματα» της. [...].

Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλαιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτη σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, πού κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες φιλοαμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματα μας(προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».